องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1307

จักรพรรดินีหายตัวไป

และไม่พบเบาะแสใดๆ ของนางเลย จนกระทั่งเมื่อหลี่จุ่นได้ยินจากปากอวิ๋นเอ๋อร์ว่าจักรพรรดินีเคยมาหาซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จู่ๆ ก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที

ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้ไปฆ่าหวังฉวนเหวินหรอกนะ?

หลี่จุ่นยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ ไม่เช่นนั้นนางจะวิ่งไปหาซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ในคืนวันแต่งงานเพื่ออะไร

เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของผู้หญิงสองคนนี้ค่อนข้างซับซ้อน

ต่อหน้าเป็นศัตรูกัน แต่ยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอยู่ อย่างน้อยพวกนางก็เคยเป็นพี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก่อน

แม้ว่าจู่ๆ จะผิดใจกันจนแตกหัก แต่ความผูกพันระหว่างสองคนยังคงแน่นแฟ้นและยากที่จะตัดขาด

ด้วยเหตุนี้จึงมีความเป็นไปได้สูงมาก

แต่ทว่า จักรพรรดินีก็ไม่ใช่คนหุนหันพลัน

นางรู้ดีว่าแม้แต่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่มีวรยุทธ์เก่งกาจกว่านางยังบาดเจ็บสาหัสกลับมา การไปของนางจึงไม่ต่างจากการไปตาย กระนั้นนางจึงไม่มีทางทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้นเด็ดขาด

นางไปเพราะมั่นใจอะไรบางอย่างแน่ๆ

“แล้วนางมั่นใจอะไรล่ะ”

หลี่จุ่นครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ทว่า ท้ายที่สุดก็คิดไม่ตก

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์และจักรพรรดินีต่างก็เป็นศิษย์ของจิ่งอ๋องคนก่อน แต่สำนักจิ่งที่จิ่งอ๋องก่อตั้งขึ้นล่มสลายไปตั้งนานแล้ว

จากที่หม่าหยวนฮั่นพูดในตอนนั้น ผู้แข็งแกร่งดั่งสิบขุนพลสำนักจิ่งดูเหมือนจะตายหมดแล้ว

แล้วจักรพรรดินีจะหาใครมาเป็นผู้ช่วยได้ล่ะ

นอกเสียจากจิ่งอ๋องอาจจะมีลูกศิษย์คนอื่นๆ ที่คล้ายกับจักรพรรดินีและซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ แต่เกรงว่าคงจะไม่มีแล้ว

เมื่อหลี่จุ่นคิดเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น

จะว่าไปแล้วก็ค่อนข้างหุนหันพลันแล่นอยู่

เขาเตรียมจะไปโจมตีกองทัพแคว้นฉีอยู่แล้วเชียว อดทนรอเขาไปแก้แค้นด้วยตัวเองไม่ได้เชียวหรือ

ใช้ปืนใหญ่ยิงถล่มไปตลอดทางไม่ดีหรือ

สะใจจะตาย

แต่ต้องแสดงความกล้าบ้าบิ่นให้ได้

“เรื่องที่ฝ่าบาทไม่อยู่ในกองทัพต้องเก็บเป็นความลับอย่างเคร่งครัด ห้ามไม่ให้รั่วไหล และนับจากวันนี้ไปข้าจะพักอาศัยอยู่ในกระโจมบรรทม หากมีกิจธุระอันใดก็ให้มารายงานข้าที่กระโจมกลางกองทัพหรือกระโจมบรรทม หากมีคนถามถึงฝ่าบาท ข้าก็จะบอกว่าพระองค์เตรียมให้ประสูติของลูกมังกร ไม่สะดวกให้ใครเข้าเฝ้า”

หลี่จุ่นสั่งให้เฟิงเป่าจินแอบไปแจ้งเฟิงอู่หังและเหล่าแม่ทัพใหญ่ในกองทัพอย่างเงียบๆ ให้มาร่วมประชุมด่วน จากนั้นสั่งการต่อไป

ทุกคนรีบพยักหน้าตอบรับทันที

ท่านลุงของเขาหมายความว่าเตรียมพร้อมให้หลี่จุ่นขึ้นครองบัลลังก์ และขึ้นเป็นกษัตริย์ของแคว้นหนาน

แต่นี่...

มันจะเป็นไปได้อย่างไร

อย่างไรเสียหลี่จุ่นก็เป็นคนนอก ถึงจะสามารถโน้มน้าวทหารได้ แต่ทางฝั่งชาวบ้านคงไม่ใช่เรื่องง่าย

หลี่จุ่นก็ชำเลืองมองเฟิงอู่หัง ส่ายหน้าก่อนจะพูดว่า

“คงไม่เหมาะสมอย่างยิ่งหากข้าจะสืบทอดราชบัลลังก์ ข้าตัดสินใจเชิญฮ่องเต้น้อยกลับมา ให้เขากลับมาครองบัลลังก์ต่อ”

เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ถึงแม้หลี่จุ่นจะได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีของจักรพรรดินี แต่ในความเป็นจริงเขาก็ไม่ใช่คนในราชสำนักแคว้นหนาน เป็นแค่คนนอก ชาวบ้านอาจไม่ยอมรับเขา

อย่างไรเสียยุคนี้ก็ให้ความสำคัญกับสายเลือดบริสุทธิ์มาก

เว้นเสียแต่ว่าหลี่จุ่นจะตั้งตนเป็นกษัตริย์และสถาปนาราชวงศ์ใหม่ ไม่เช่นนั้นก็จะสืบทอดราชบัลลังก์ต่อไปได้ยาก

“เฮ่อ”

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินชื่อซั่งกวนเฮ่าก็โมโหขึ้นมาทันที และพูดว่า

“ไอ้ขี้ขลาดนั่น อย่าพูดถึงเขาต่อหน้าข้า หากแคว้นหนานตกไปอยู่ในมือเขา เจ้าหนุ่ม งั้นเราก็แยกย้ายกันไปคนละทางตั้งแต่ตอนนี้เสียยังจะดีกว่า”