องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1319

ณ ภูเขาชิงเฟิง

นี่คือภูเขาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมืองอวี๋เจียง และมีเพียงไม่กี่คนที่ได้มาเยี่ยมชม และสถานที่แห่งนี้ยังเป็นฐานทัพของหลี่จุนอีกด้วย

ในอดีตปรมาจารย์ทั้งห้าแห่งเขาเฟิงโหยว ยกเว้นหูเอ่อร์หยาหย่าซึ่งเป็นปรมาจารย์คนที่สี่ ซึ่งกําลังนั่งอยู่ในภูเขาชิงเฟิงบัญชาการกองกำลังทหารเกือบสองหมื่นนาย

เดิมทีมีกำลังทหารเกือบสามหมื่นนายแน่นอนว่าย่อมรวมถึงกำลังคนของโจวชิงด้วย แต่หลี่จุ่นได้ย้ายกำลังคนไปหนึ่งหมื่นนายแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงมีกองกำลังทหารไม่ถึงสองหมื่นนายอยู่บนภูเขา

นอกจากการฝึกประจำวันแล้ว ทหารเหล่านี้ก็ไม่ทำอะไรเลย ภายใต้การแนะนำของช่างฝีมือ พวกเขาบางคนก็ไปช่วยสร้างปืนใหญ่และกระสุนปืน บางคนก็ไปทำเหมือง

นอกเหนือจากการผลิตกระสุนปืนใหญ่และพลุสัญญาณแล้ว ยังมีการทำหน้าไม้กลอีกด้วย

ไม่เพียงแค่นั้น ช่าวงนี้ช่างฝีมือที่มีทักษะเหล่านั้นกําลังทํางานกับภาพวาดที่เรียกว่าปืนพกไฟอะไรสักอย่างอยู่ด้วย

หมุนกลับไปกลับมาอยู่ตลอดทั้งวัน บางครั้งก็มีการระเบิด ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเพียงการระเบิดเล็ก ๆ ที่ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำให้คนกลัวได้เมื่อได้ยิน

เพียงแต่ผู้เชี่ยวชาญที่ทําระเบิดเหล่านี้ ดูเหมือนจะชินกับมันแล้ว พวกเขาไม่กลัวมันเลย มันทําให้ผู้คนเห็นแล้วตกใจ

และสิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือสองพ่อลูกจ้าวจิ่งจ้ง

สองพ่อลูกเหยียนอ๋องถูกจับอย่างโหดร้ายระหว่างทางกลับเมืองหลวงเพื่อไปสารภาพผิด ทั้งสองคนคิดว่าชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในอันตรายแล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่า!

หลังจากที่โจรจับพวกเขาเป็นเชลยขึ้นไปบนภูเขา พวกเขาจะได้รับอาหารและเครื่องดื่มที่ดี นอกจากการได้รับอนุญาตให้ออกจากภูเขาแล้ว พวกเขาสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระไม่มีข้อจำกัด

ตอนที่สองพ่อลูกมาที่นี่เป็นครั้งแรก พวกเขาคิดที่จะหลบหนีตลอดทั้งวัน แต่เมื่อพวกเขารู้ว่าโจรกลุ่มนี้เป็นกลุ่มโจรภายใต้คำสั่งของหลี่จุ่น ทั้งสองก็ประหลาดใจทันที

แล้วจากนั้นพวกเขาก็รู้ว่า หลี่จุ่นซึ่งน่าจะตายไปแล้วยังมีชีวิตอยู่ และการจับสองพ่อลูกมาที่ภูเขานั้น เป็นแผนการของหลี่จุ่น!

ในเมื่อเป็นแผนของหลี่จุ่น เช่นนั้นเขายังต้องกังวลอะไรอยู่อีก?

แม้ว่าเหยียนอ๋องจะถอนหายใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทําไมหลี่จุ่นถึงทําเช่นนี้ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังจะทำอะไรได้อีก?

ดังนั้นสองพ่อลูกจึงอาศัยอยู่อย่างสงบสุขบนภูเขา

ดื่มชาตลอดทั้งวัน พูดคุยกับจูเหล่าซาน เล่นหมากรุก และแม้แต่จ้าวอวี่ก็ยังสนใจ เขาฝึกฝนวรยุทธ์กับทหารบนภูเขาด้วย

อีกทั้งเด็กคนนี้ยังเข้าร่วมกับค่ายทหารปืนใหญ่ และเรียนรู้ที่จะยิงปืนใหญ่

ปรมาจารย์ใหญ่หลายคนของเขาเฟิงโหยว รู้ว่าจ้าวอวี่เป็นน้องเขยของจอมทัพ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะขัดขวาง

เขาปล่อยให้เขาทําทุกอย่างตามที่ต้องการ ยกเว้นอนุญาตให้เขาออกจากภูเขา เด็กคนนี้เป็นคุณชายบนภูเขา

และอาวุธใหม่ๆเหล่านี้บนภูเขา ก็ยังให้ผู้ชายคนนี้สัมผัสได้ทุกอย่าง

"ใช่ ข้าเคยคิดว่าจอมทัพของข้าเป็นคนที่มีเก่งกาจจริง แต่ตั้งแต่ข้าเห็นคนบ้ากลุ่มนี้ ข้าต้องชื่นชมพวกเขาว่า พวกเขาก็มีพลังอย่างมากเช่นกัน"

สิ่งที่จูเหล่าซานพูดนั้นมาจากใจของเขา

ช่างฝีมือเหล่านี้มาจากไหน?

แน่นอนว่าพวกเขาถูกจับเป็นเชลย และเดิมทีช่างฝีมือเหล่านี้ก็มีความอดทนสูง แต่เนื่องจากพวกเขาถูกขอให้มาพัฒนาสิ่งเหล่านี้ จึงไม่สามารถไล่พวกเขาไปได้

ราวกับว่าเขาหมกมุ่นและไม่สนใจชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ

พวกเขาพากันตะโกนว่าจะรับใช้จอมทัพ แม้ตายก็จะไม่เปลี่ยน!

จูเหล่าซานและคนอื่น ๆ อาจเรียกได้ว่าเป็นการเปิดหูเปิดตาเลยก็ว่าได้

เพราะเพิ่งได้รู้ว่ามีกลุ่มคนเช่นนี้ในโลกนี้

และตามคําสั่งที่หลี่จุ่นส่งกลับมา พวกเขาต้องให้อาหารและเครื่องดื่มรสเลิศทุกอย่างกับช่างฝีมือเหล่านี้ ห้ามปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้าย

แน่นอนว่า

ในชีวิตนี้ เสรีภาพของคนเหล่านี้ย่อมผูกติดอยู่กับภูเขาลูกนี้ ดังนั้นแม้แต่ครอบครัวของพวกเขาก็ยังไม่รับมา