องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1320

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าพยักหน้าเงียบๆ

จากนั้นก็เดินหมากกับจูเหล่าซานต่อพร้อมกับจิบชา ภายหลังเมื่อเขาผ่านการครุ่นคิด ทันใดนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“ผู้นำจู ไม่รู้ช่วงนี้จอมทัพของพวกเจ้ากำลังหมกมุ่นกับอะไรอยู่? คิดจะคุมขังพวกเราสองพ่อลูกอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่?”

จู่ๆทหารบนเขาก็น้อยลงไปกว่าหนึ่งหมื่นนาย อีกทั้งยังขนย้ายดินปืนไปไม่น้อย รวมถึงชิงโจวก็ได้หายไปจากภูเขาชิงเฟิง

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเดาว่า น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

แต่เขาเอ่ยถามไปหลายรอบ จูเหล่าซานก็พูดบ่ายเบี่ยงอยู่ตลอด ทำให้เขารู้กลัดกลุ้มใจอย่างมาก

หลี่จุ่นไม่เพียงแต่จับตนมา แต่ยังนำกองทัพของโจวชิงมาควบคุมอยู่ใต้บัญชา ถ้าบอกว่าหลี่จุ่นไม่คิดจะทำอะไร เขาคงไม่มีทางเชื่อแน่นอน

จูเหล่าซานสายตาจดจ้อง ใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญาว่า

“แม่ทัพเหยียน ท่านอ๋องกำชับเอาไว้อย่างเคร่งครัด เรื่องนี้ไม่สามารถเล่าให้ท่านฟังได้ ท่านซักถามข้าเช่นนี้…”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าส่ายหน้าและถอนหายใจขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยว่า

“ช่างเถอะๆ ถ้าเจ้าไม่สะดวกใจที่จะเอ่ย ข้าก็จะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจอีก”

จูเหล่าซานแสดงสีหน้าอึดอัดใจเล็กน้อย กัดฟันกรอด ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นอย่างห้ามใจไม่ไหวว่า

“แต่ข้ามีเรื่องหนึ่งที่สามารถบอกให้ท่านได้ ท่านอ๋องเดินทางไปแคว้นหนาน สองวันนี้บนเขาได้รับข่าวสารมาว่า ท่านอ๋องกับจักรพรรดินีแคว้นหนาน…กำลังจะจัดงานอภิเษกสมรสกัน ”

ว่าไงนะ?!

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าได้ฟัง สีหน้าก็ตกตะลึง “เจ้าพูดว่าอะไร? ท่านอ๋องกับจักรพรรดินีแคว้นหนานจะอภิเษกสมรสกันหรือ?”

จูเหล่าซานพยักหน้า และเอ่ยว่า “ข่าวสารรายงานมาเช่นนี้ แต่เรื่องจริงเป็นอย่างไร ข้าก็ไม่ชัดเจน…ท่านก็รู้ดี ท่านอ๋องจะทำอะไร ไม่เคยบอกกล่าวให้พวกข้ารับทราบอยู่แล้ว”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าขมวดคิ้วแน่น

เจ้าหมอนี่จะแต่งงานกับจักรพรรดินีแคว้นหนาน แล้วลูกสาวข้าจะทำอย่างไร?

เจ้าหมอนี่คงไม่คิดที่จะทรยศต่อลูกสาวตนใช่ไหม?

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าขมวดคิ้วอย่างแน่น และในใจก็รู้สึกโกรธเคืองขึ้นมา

จูเหล่าซานเห็นสีหน้าของเหยียนอ๋องผู้เฒ่า ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกว่า ดูเหมือนตนเองจะเอ่ยถ้อยคำอะไรผิดพลาดไป

จากนั้นก็เอ่ยเพิ่มเติมขึ้นทันทีว่า

“แม่ทัพเหยียน ท่านอย่างเพิ่งใจร้อน! ท่านอ๋องเป็นคนทำงานรู้จักแยกแยะ น่าจะต้องมีเหตุผลของเขาแน่ๆ…”

“ฮึ!”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าทำเสียงไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่แสดงอารมณ์โมโหเท่านั้น และไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

นำกองทัพอะไร?

เมื่อเขาตะลึงได้ชั่วครู่ และได้ลองใคร่ครวญ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

“ได้ ข้าก็อยากจะรู้เช่นกันว่าเจ้าหมอนี่คิดจะทำเรื่องอะไร? บอกไปว่าข้าจะนำกองทัพลงเขาเดี๋ยวนี้!”

จูเหล่าซานได้ฟัง ทันใดนั้นก็มีสีหน้าดีใจ และเอ่ยว่า

“ดีจริงๆเลยแม่ทัพเหยียน! ท่านอ๋องยังกำชับในจดหมายอีกว่า ถ้าท่านยอมลงจากภูเขา ให้ข้าค่อยปกป้องท่าน ”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าพยักหน้า ไม่มีข้อคิดเห็นใดๆ

เวลาเที่ยงวันนั้น

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว จูเหล่าซานนำทหารฝีมือดีสามร้อยนาย คอยคุ้มครองเหยียนอ๋องผู้เฒ่าและลูกชายทั้งสอง ลงมาจากภูเขาชิงเฟิง

สองพ่อลูกไม่ได้กลับบ้านมาเนิ่นนาน บ้านในเมืองหลวงแน่นอนว่าก็คงไม่อยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ทราบว่าจวนเหยียนอ๋องได้ย้ายไปที่เมืองอวี๋เจียง

ตอนนี้ได้ลงมาจากภูเขาแล้ว ก็ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านสักครั้ง

แต่เมื่อสองพ่อลูกเพิ่งเข้าเมืองหลวง ก็ได้พบกับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังโส่วหนิง!

หวังโส่วหนิงผู้นี้…ดูเหมือนสีหน้าจะดำคล้ำเล็กน้อย!