องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 132

เมื่อเดินไปมาอยู่จนทั่วทั้งถนนแล้ว หลี่จุ่นและหยางจงก็พากันกลับจวนอ๋อง แต่กลับไม่พบโหลวฮวนฮวน จึงเอ่ยถามกับคนงานของจวน

ถึงได้รู้ว่าไม่มีใครพบเห็นโหลวฮวนฮวนตลอดเช้านี้เลย

“หายไปไหนของเขาอีกแล้วน่ะ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน

ในเมื่อหญิงสาวไม่อยู่ เช่นนั้นก็ยังไม่ต้องสนใจนางสักพักแล้วกัน

หลี่จุ่นออกคำสั่งให้คนงานหยิบหมากรุกมา แล้วจึงนั่งเล่นอยู่ในศาลากับหยางจงเป็นการฆ่าเวลาโดยไม่รีบร้อน

กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ

จ้าวเฟยเอ๋อร์เดินทางมาเพื่อรายงานสถานการณ์ช่วงสองสามวันนี้

กิจการขายเต้าหู้นั้นมั่นคงดีแล้ว จุดที่ยังขาดตกบกพร่องก็ได้ปรับปรุงจนดีขึ้น เต้าหู้ตำรับจ้าวจึงเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ

แม้แต่รายรับจากการขายก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

“ท่านอ๋อง ช่วงนี้กิจการยังไม่มีปัญหาอะไร ผลตอบรับจากลูกค้าเองก็ดีมาก ช่วงนี้น่าจะยังไม่ต้องปรับปรุงอันใดเพิ่มเติม” ดวงตาที่งดงามของจ้าวเฟยเอ๋อร์มองไปยังดวงตาของหลี่จุ่นด้วยแววตาที่เป็นมิตร

หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “เฟยเอ๋อร์ ลำบากท่านแล้ว ร้านเต้าหู้มีท่านหญิงอยู่เช่นนี้ข้าก็วางใจยิ่งนัก””

สีหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์เริ่มมีสีแดงระเรื่อ นางส่ายหน้าพลางก้มหัวงุดแล้วจึงเอ่ย “ไม่หรอก เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วเอ่ยรับ “ท่านหญิงวางใจเถอะ อีกไม่กี่วันเหล้าก็จะดื่มได้แล้ว ถึงตอนนั้นข้าจะตอบแทนท่านหญิงเป็นอย่างดี”

จ้าวเฟยเอ๋อร์หวั่นไหวในทันที ในดวงตาที่งดงามนั้นเผยให้เห็นถึงการรอคอย

เพียงครู่เดียว หญิงสาวก็กัดฟันแล้วเอ่ยถามขึ้น

“ท่านอ๋อง คราวก่อนท่านบอกว่าอยากจะให้เฟยเอ่อร์เป็นคนขายเหล้านี้ด้วย...”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สายตามองตรงไปยังหลี่จุ่น

หลี่จุ่นยิ้มรับทันที “ใช่แล้ว ข้าคิดมาแล้วละ ตอนนี้ท่านหญิงสร้างกิจการจนใหญ่โตได้ถึงเพียงนี้ นับว่ามีประสบการณ์มากพอแล้ว สามารถขายได้สบาย ๆ”

แววตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ปรากฏความยินดีขึ้นมา

เขาเชื่อใจนางจริง ๆ เสียด้วย

ดีเหลือเกิน

ในใจของนางเกิดความเปี่ยมสุขอันหอมหวานขึ้นมา

“แต่ว่านะ”

หลี่จุ่นกลับรีบเปลี่ยนเรื่องพูด “เรื่องนี้ต้องรอให้เหล้าหมักได้ที่ก่อนจึงจะได้ ข้ายังมีแผนงานอื่นอยู่ ตอนนี้ข้าต้องการสร้างระบบการค้าขายที่สมบูรณ์ขึ้นมา เฟยเอ๋อร์ ท่านรอดูดีไหมว่าพวกเราจะสร้างยุคสมัยแห่งการค้าขายที่รุ่งเรืองนี้ได้อย่างไร”

พวกเราหรือ

คราวนี้แก้มของจ้าวเฟยเอ๋อร์แดงก่ำยิ่งกว่าเดิม นางจ้องมองดูหลี่จุ่นไม่ละสายตา

ในสายตาของนางแล้ว หลี่จุ่นในตอนนี้มีกลิ่นไอที่ชวนให้คนหลงใหลอยู่อย่างเต็มเปี่ยม

เพียงชำเลืองมองก็ทำให้คนถลำลึกได้

“อืม ข้าเชื่อในตัวท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะต้องทำให้เฟยเอ๋อร์เห็นความเจริญรุ่งเรืองได้แน่” จ้าวเฟยเอ๋อร์ก้มหน้าแดง ๆ ของนางพลางตอบ

เมื่อหลินกงกงคารวะหลี่เจิ้งและหวังเหลียนแล้ว จึงตอบกลับด้วยท่าทีเคารพ

“ทูลฝ่าบาท วันนี้องค์รัชทายาทมุมานะเรียนรู้อยู่ในห้องทรงพระอักษร แม้แต่ตอนที่บ่าวเอาอาหารเข้าไปให้ก็มิได้รู้สึกตัวในทันที องค์ชายรัชทายาททรงขยันเรียนจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งและหวังเหลียนสบตากัน แล้วหลี่เจิ้งจึงค่อย ๆ พยักหน้า “ดูท่า เขาคงเข้าใจในความพยายามของข้าแล้ว ใช้ได้ พรุ่งนี้ให้รัชทายาทมาหาข้าก็แล้วกัน”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” หลินกงกงรับคำสั่งก่อนจะถวายความเคารพแล้วเดินออกไป

หวังเหลียนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดขึ้นทันที “ฝ่าบาทให้รัชทายาทไปกินข้าวเช้ากับจิ่งอ๋องเพื่อให้รัชทายาทลบล้างภาพจำเลวร้ายที่มีต่อจิ่งอ๋อง ดูแล้วองค์รัชทายาทคงปล่อยวางได้แล้วจริง ๆ”

เพราะรัชทายาทล่าสัตว์แพ้หลี่จุ่น แล้วหลี่จุ่นยังได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง ด้วยเหตุนี้ทำให้รัชทายาทถูกทำร้ายทางจิตใจเป็นอย่างมาก ช่วงนี้จึงดูนิ่งเงียบ ไม่กระตือรือร้นนัก

เมื่อหลี่เจิ้งได้ยินดังนั้นจึงทำเพียงเหลือบมองเขาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ข้าเพียงแต่ได้ยินเหวินจวินพูดว่าอาหารของจวนเจ้าหกนั้นค่อนข้างหลากหลาย มิได้มีเจตนาเป็นอื่น”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว หวังเหลียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงฝืนยิ้มตอบ “กระหม่อมหม่อมกล่าวผิดไปเสียแล้ว”

ทว่า จะมีเจตนาอื่นอยู่หรือไม่

เกรงว่าคงมีแต่ฝ่าบาทเท่านั้นที่รู้ดี

หวังเหลียนทำได้เพียงยิ้มรับ

หลี่เจิ้งอนุมัติฎีกาไปหนึ่งเล่มก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน แล้วเอ่ยถ้อยคำอันซ่อนไปด้วยความหมายขึ้นมา

“ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้ท่านหญิงจ้าวเข้าออกจวนจิ่งอ๋องอยู่เป็นประจำ ปีที่แล้วเหยียนอ๋องเคยพูดกับข้าเรื่องการแต่งงานของท่านหญิงจ้าวผู้นี้ เหยียนอ๋องช่วยปกป้องชายแดนให้ราชวงศ์อู่ของข้า มีความชอบยิ่งนัก ดูท่าแล้วข้าควรสนใจเรื่องการแต่งงานของท่านหญิงจ้าวเสียหน่อยแล้ว”