องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 133

เมื่อจ้าวเฟยเอ๋อร์เดินออกไป หวังเยียนหรันก็พาสาวใช้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“หลี่จุ่น เจ้าทายซิ วันนี้ร้านหนังสือลู่หมิงขายไปได้กี่เล่ม”

หลี่จุ่นตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก “หนึ่งพันเล่มหรือ”

หวังเยียนหรันเงยหน้าจนเผยให้เห็นใต้คางที่ขาวเนียนดุจหิมะนั้น มีสีแดงระเรื่ออยู่ทั่วลำคอขาวระหง ชวนให้คนหวั่นไหวยิ่งนัก หญิงสาวส่ายหน้าตอบ “ไม่ใช่หรอก แต่เป็นหนึ่งพันสามร้อยเล่มต่างหาก สามร้อยเล่มนี้เป็นส่วนของคนที่จองล่วงหน้าไว้ในวันพรุ่งนี้กับวันมะรืน”

หลี่จุ่นมีสีหน้าซึ้งใจขึ้นมาทันที “ไม่เลวเลยนี่”

หลี่จุ่นให้หวังเยียนหรันไปแจ้งตงซานว่าน เพื่อให้ลูกค้ารู้เกี่ยวกับกำหนดงานล่วงหน้า เขาเพียงแต่อยากจะลองทำ โดยไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนจองล่วงหน้าถึงสามร้อยเล่ม นับว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เขาตกใจ

ดูท่าแล้ว โลกแห่งนี้ยังมีคนที่เชื่อในธุรกิจจองล่วงหน้าอยู่

“เฮ้อ”

หวังเยียนหรันนั่งลงแล้วทอดถอนใจยาวพลางเอ่ยขึ้น

“แต่ตงซานว่านบอกว่าพรุ่งนี้น่าจะขายได้แค่หนึ่งร้อยเล่มเท่านั้น”

หญิงสาวหน้านิ่วคิ้วขมวด ยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างเช่นเดิม

เพราะอย่างไรเสียก็วางแผนงานจนก้าวมาถึงตอนนี้ แต่กลับต้องมาเจอปัญหาดังเช่นตอนนี้เสียได้ เป็นใครก็คงไม่อาจปล่อยวางได้โดยง่าย

หลี่จุ่นจึงเอ่ยปลอบ “อย่าคิดมากไปเลย ทางร้านหนังสือจิงหงเองก็เป็นของเรา เงินพวกนี้ก็เป็นเงินที่เราหาได้อยู่ดี ไม่มีใครเอาไปได้หรอก”

เกรงว่าวันนี้ที่ตงซานว่ายขายได้หนึ่งพันเล่มก็คงพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว

หลังจากนั้นไม่ว่าตีพิมพ์ได้กี่เล่มก็ขายได้หมดทุกวัน อีกทั้งยังมีคนยินดีจองล่วงหน้า ดูจากรูปการณ์นี้แล้วก็มิได้ด้อยไปกว่าช่วงที่เปิดให้จองสักเท่าใดนัก

การค้าในภายภาคหน้านั้นมีรายได้ไม่ขาดสาย ทำเงินได้โดยไม่ขาดทุน

หวังเยียนหรันเองก็เข้าใจได้ดี ตอนนี้จึงไม่ได้ลังเลมากนัก หากแต่มองไปยังหลี่จุ่นแล้วเอ่ยขึ้น “หลี่จุ่น เขียนเล่มต่อไปได้แล้วละ !”

หลี่จุ่นมองนางเพียงครู่เดียวแล้วก็เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ”ข้าเริ่มเขียนไปแล้ว”

“จริงหรือ”

หวังเยียนหรันประหลาดใจนัก นางรีบพูดขึ้นทันที “เร็ว รีบเอามาให้ข้าอ่านที”

ทว่า

หลี่จุ่นกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย “ให้เจ้าอ่านตอนนี้แล้วจะสนุกอะไรเล่า”

“ไม่ ข้าอยากอ่านนี่นา เจ้าให้ข้าอ่านก่อนเถอะนะ ขอร้องละ” หวังเหยียนหรันออดอ้อนต่อชายหนุ่มโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของตนเอง

นางกอดแขนของหลี่จุ่นไว้แล้วสั่นไปมา เนินอกทั้งสองข้างนั้นแนบชิดจนจิตใจของหลี่จุ่นเกิดสั่นไหว

“ไม่ได้”

หลี่จุ่นทนรับไม่ไหวเสียแล้ว เขารีบลุกขึ้นแล้วเบี่ยงตัวออก “หากเจ้าไม่รบกวน ข้ายังสามารถเขียนภายในเวลาอันรวดเร็วได้ แต่ถ้าเจ้ายังรบกวนข้าเช่นนี้ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อใดจึงจะเขียนเล่มต่อไปเสร็จ”

“เช่นนี้หรอกหรือ”

หวังเยียนหรันนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงเข้าใจขึ้นมาได้ในทันที นางจึงรีบเอ่ยขึ้น “ได้ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว รอให้เจ้าเขียนเสร็จเมื่อไหร่ต้องให้ข้าอ่านเป็นคนแรกด้วย”

“ได้ ๆ ๆ” หลี่จุ่นทนไม่ไหวจนต้องรีบโบกมือบอกปัด

หวังเยียนหรันจึงยิ้มออกมาได้ทันทีด้วยความสุขใจ

สองสาวต่างชนชั้นวิ่งไล่กันไปมาจนกลับไปถึงภายในรถม้า รถม้าจึงค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป

“อ๊ะ คุณหนู เลิกจั๊กจี้ข้าเถอะ ข้าผิดไปแล้ว...”

“ไม่ได้ วันนี้เจ้ากล้ามาหัวเราะเยาะข้า ข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าเสียบ้าง”

เมื่อรถม้าเคลื่อนตัวมาถึงหน้าจวนอ๋องแล้ว หญิงสาวทั้งสองยิ้มแย้มลงจากรถ แต่กลับเห็นว่าหวังโส่วหนิงยืนหน้าเครียดอยู่หน้าจวนเสียได้

“อ๊ะ ท่านพ่อ”

“นายท่าน...”

ทั้งสองสาวต่างก็พากันตกใจ สีหน้าดูเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย

สีหน้าเคร่งเครียดของหวังโส่วหนิงนั้นเห็นได้ไม่บ่อยนัก คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแล้วเอ่ยตำหนิ “เป็นผู้หญิงแต่กลับจวนมาเสียดึกดื่นป่านนี้ มันเหมาะสมแล้วหรือ”

“ท่านพ่อ ข้าขอโทษ ช่วงสองสามวันนี้ข้ามัวแต่ยุ่งเรื่องที่ร้านหนังสือ...”

หวังเยียนหรันแลบลิ้นออกมาพลางรีบออดอ้อนพร้อมอธิบายกับผู้เป็นบิดา “ท่านพ่อ เรื่อง ‘ไซอิ๋ว’ ขายดีจริง ๆ นะ ต้องขอบคุณท่านพ่อด้วยที่ให้สำนักศึกษาสูงสุดตีพิมพ์”

สีหน้าเคร่งครัดของหวังโส่วหนิงนั้นผ่อนคลายลงบ้างแล้ว แต่น้ำเสียงยังคงเย็นชาเช่นเดิม “เจ้าเป็นผู้หญิงยิงเรือ พยายามอย่าออกไปข้างนอกบ่อยนักเลย”

“แหม ท่านพ่อ ท่านดูสิว่าพี่เฟยเอ๋อร์เก่งกาจแค่ไหน เมื่อลูกเทียบกับนางแล้วช่างต่างชั้นกันนัก ฮิฮิ ท่านพ่ออย่าโกรธลูกไปเลยนะเจ้าคะ”

เมื่อฟังที่บุตรสาวเอ่ยแล้ว หวังโส่วหนิงก็ถอนหายใจ แต่แล้วจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา

“เยียนหรันเอ๋ย พ่อขอถามเจ้าหน่อย เจ้ามีคุณชาย... คุณชายท่านใดที่เจ้าชอบบ้างหรือไม่”