องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 134

โหลวฮวนฮวนหายตัวไปเสียแล้ว

หลี่จุ่นนึกแปลกใจนัก เมื่อไม่เห็นวี่แววของโหลวฮวนฮวนภายในจวน

เหตุใดหญิงสาวผู้นี้จึงหายไปกะทันหันได้

หรือนางจะไปบุกทะลวงกลไกนั่นอีกแล้ว

ครั้นเมื่อเกิดความคิดนี้ขึ้นในหัว หลี่จุ่นก็ไม่อาจหยุดยั้งความคิดได้ จนคิ้วของเขาขมวดให้เห็นเป็นรอยย่นลึก

แม้ว่าวรยุทธ์ของนางน่าจะสูง แต่หากประเมินจากที่นางกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ นั่นหมายความว่ากลไกภายในนั้นยากต่อการรับมือ

ในเมื่อตอนนี้นางเองก็บาดเจ็บอยู่ หากเดินทางไปแก้กลไกในตอนนี้จริง ๆ ไม่เท่ากับว่ารนหาที่ตายหรอกหรือ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่จุ่นก็นึกกังวลขึ้นมา

“ผู้หญิงคนนี้แม้ว่าจะมิได้ฉลาดเท่ากับหลี่เหวินจวิน แต่ก็มิใช่คนโง่เง่าอะไร น่าจะไม่กล้าไปบุกโจมตีกลไกกะทันหันอีก”

หลี่จุ่นเอ่ยปลอบใจตนเอง

ช่วงค่ำวันนั้น ชายหนุ่มเรียกหยางจงเข้าพบ ทั้งคู่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วพากันออกไปนอกจวนอ๋อง

หยางจงติดตามหลี่จุ่นมาถึงภายนอกหอชุนฮวา ครั้นเมื่อเงยหน้ามองหอชุนฮวาคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน พลันก็กัดฟันกรอดแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋อง ท่านเองก็ถึงวัยที่จะเลือกคู่ครองได้แล้ว ไม่สู้ว่าให้ข้าไปหาหัวหน้าขันทีหวัง ให้เขาไปพูดกับฝ่าบาทเพื่อเลือกสนมให้ท่านสักคนดีหรือไม่”

ท่านอ๋องผู้นี้เอาแต่เวียนวนมาหอโคมเขียว เป็นเช่นนี้ไม่ดีแน่

บัดนี้เขาได้เป็นท่านอ๋องแล้ว หากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้เข้า เกรงว่านอกจากจะถูกต่อว่าแล้ว ผลตอบรับก็คงไม่ดีสักเท่าใดนักเช่นกัน

“........”

“...”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินคำของหยางจงแล้วก็หรี่ตามองขันทีหนุ่มด้วยไร้คำจะเอ่ย

“พ่อบ้าน เจ้าคิดอะไรอยู่น่ะ ตอนนี้ข้ายังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์อยู่ เจ้าอย่าคิดไปเรื่อยสิ !”

ยังบริสุทธิ์อยู่หรือ

หยางจงถึงกับนิ่งงันไปชั่วครู่

หรือครั้งก่อนชายหนุ่มจะยังไม่ได้ลงมือกับเฉาวานวาน

นี่มันช่าง...

ครั้งก่อนขันทีหนุ่มเข้าใจว่าท่านอ๋องจบงานเร็ว ยังคิดอยู่ว่าจะหาอาหารหยูกยามาบำรุงให้เสียหน่อย แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เกรงว่าท่านอ๋องของตนเองจะไม่ได้การเสียแล้วกระมัง

แบบนี้ก็แย่น่ะสิ !

เมื่อคืนเช่นนี้ หยางจงก็ถึงกับนิ่งเงียบไป

ไม่ได้การ บ่าวต้องหาสักวัน ใช้ให้คนไปขอวิธีรักษาจากสำนักหมอหลวงเสียแล้ว !

ท่านอ๋องจะไม่ได้การเช่นนี้ไม่ได้

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหยางจงเปลี่ยนไป หลี่จุ่นก็รู้สึกว่าสายตาของอีกฝ่ายที่มองตนเองดูแปลก ๆ ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นทันที

“อย่าคิดไปเรื่อยเลย เข้าไปข้างในกัน ข้ายังอยากจะฟังบทเพลงใหม่ของวานวานอยู่”

“ขอรับท่านอ๋อง”

หยางจงพยักหน้า ทว่า ภายในใจยังคงคิดว่าจะต้องหาเวลาไปสำนักหมอหลวงเพื่อขอวิธีรักษาอยู่เช่นเคย

เพียงได้เห็นหลี่จุ่นที่รวบผมด้วยเกี้ยวหยกกับชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ กำลังมองมาที่ตนเองด้วยรอยยิ้ม จิตใจของนางก็ด่ำดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลทันที

“คุณชาย ท่านมาแล้วหรือ...”

หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงเบา ราวกับซ่อนความอ่อนโยนและความคิดถึงไว้อยู่นับไม่ถ้วน

“แม่นางวานวาน ข้ามาหาเจ้าแล้ว”

หลี่จุ่นมองดูรูปหน้าที่งดงามราวภาพวาดจนน่าตื่นตะลึง จึงยิ้มอย่างเปิดเผยแล้วก้าวเข้าไปในห้อง

เฉาวานวานเองก็รีบปิดประตูห้องแล้วรินน้ำชาให้แก่หลี่จุ่น

ทันทีที่สาวใช้มาแจ้งข่าว นางก็รีบชงชาทันที ตอนนี้ชาจึงเพิ่งชงได้ที่

“คุณชาย ข้าคิดถึงคุณชายจะแย่อยู่แล้ว...”

ครั้นเมื่อเฉาวานวานรินน้ำชาเรียบร้อยแล้ว สายตาของนางที่มองหลี่จุ่นก็เผยให้เห็นซึ่งความอ่อนโยน หากแต่ซ่อนไว้ซึ่งความตัดพ้อบางส่วนด้วยเช่นกัน

นางแต่งเพลงจนเสร็จสิ้น เฝ้ารอให้หลี่จุ่นเดินทางมาฟัง แต่ไม่ว่าจะรออย่างไรชายหนุ่มก็ไม่มาเสียที

หลี่จุ่นจึงยิ้มเขินด้วยความละอายใจ “ขอโทษด้วย งานข้ารัดตัวนัก ทั้งที่เดิมทีอยากเป็นผู้ฟังบทเพลงใหม่คนแรกของแม่นางวานวานแท้ ๆ ข้าผิดเอง”

“เช่นนั้นข้าบรรเลงให้คุณชายฟังตอนนี้เลยแล้วกัน”

หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มกว้าง “ข้ารอฟังอยู่แล้วละ”

เฉาวานวานเผยรอยยิ้มงดงาม นางเดินเข้าไปในห้องแล้วอุ้มกู่ฉินออกมา มือขาวนวลของนางปรับสายพิณเพียงนิดก็นั่งอยู่ตรงหน้าหลี่จุ่น ยิ้มอย่างอ่อนโยน มืองามก็บรรเลงเพลงพิณพลางขับขานบทเพลง

บทเพลงไพเราะ เสียงอ่อนโยนเสนาะหู

หลี่จุ่นฟังแล้วเกิดใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ ยิ่งมองดูใบหน้าที่งดงามเกินใครของเฉาวานวานแล้วก็ยิ่งหายใจติดขัดเสียยิ่งกว่าเดิม !