องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 135

สตรีที่งดงามเกินใคร

ในหัวของหลี่จุ่นเหลือเพียงคำนี้เท่านั้น

เสียงอันไพเราะที่ประสานไปกับท่วงทำนอง เต้นไหวอยู่ในใจของหลี่จุ่นคล้ายหยอกล้อไปกับจิตใจของเขา

นี่มันบ้าไปแล้ว !

นับตั้งแต่ที่ชายหนุ่มรู้ว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์มีใจให้ตนเอง ในใจของเขาก็ไม่อาจนิ่งสงบได้อีกต่อไป มักคิดถึงเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิงอยู่เป็นนิจ

คงทนมานานเกินไปสินะ

ไม่สิ เดิมทีเขาก็เป็นชายหนุ่มที่ยังบริสุทธิ์อยู่แล้ว

แน่นอนว่าไม่นับรวมไปถึงชาติที่แล้ว

เมื่อมองดูเฉาวานวานที่ดวงตาชวนสะกดใจแล้ว หลี่จุ่นก็ทำได้เพียงพยายามควบคุมความปรารถนาของตนเองให้อยู่หมัด แต่ภายนอกนั้นกลับทำเพียงเผยรอยยิ้มโดยไม่อาจมองเห็นสิ่งอื่นใดในใจได้

เสียงเพลงอันไพเราะ ดุจดั่งธารน้ำที่ไหลเวียนในหัวใจ

เพลงบรรเลงจบแล้ว

เฉาวานวานหว่านสายตาอันมีเสน่ห์และอ่อนโยนไปยังหลี่จุ่น พลางเอ่ยด้วยเสียงอ้อนออด

“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้าง วานวานแต่งบทเพลงนี้ได้ดีหรือไม่”

“ดียิ่งนัก สมแล้วที่วานวานเป็นยอดฝีมือที่ทำได้ทุกสิ่งอย่าง ความสามารถในการประพันธ์และขับร้องนับว่าไม่ธรรมดาเลย ข้านับถือยิ่งนัก” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เมื่อถูกหลี่จุ่นชมถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะเป็นคำชมที่มาจากใจจริงหรือไม่ ในใจของเฉาวานวานก็เต้นระรัวเสียแล้ว นางยิ้มแย้มอย่างเป็นสุข เผยให้เห็นใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่งดงามเกินใคร เล่นเอาหลี่จุ่นมองเสียจนเหม่อลอยไปอีกครา

ผู้หญิงล้วนชอบการถูกชม ชอบการมีคนบอกว่าตนเองงดงาม

หลี่จุ่นเข้าใจในหลักการนี้ดี จึงเผยรอยยิ้มบางแล้วพูดต่อ “การได้พบแม่นางวานวาน ถือเป็นวาสนาสามภพของข้าแล้วจริง ๆ”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป หลี่จุ่นก็รู้สึกได้ว่าตนเองเริ่มถูกความปรารถนาครอบงำเสียแล้ว เพราะในคำเหล่านี้ได้ซ่อนไว้ซึ่งการรุกเร้าอีกฝ่ายอยู่

จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของเรื่องรักใคร่

ผู้หญิงมีแต่จะส่งผลต่อความเร็วในการหาเงินของเขา !

ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องควบคุมไว้ให้ได้ !

การถูกเฉาวานวานรุกเร้าจิตใจได้ง่ายถึงเพียงนี้ ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกว่าตนเองผิดแผนเป็นอย่างมาก เขาไม่ควรมาที่หอชุนฮวา

เขาจึงต้องพยายามควบคุมความปรารถนาอันร้อนแรงของตนเองไว้

“การได้พบคุณชาย ก็เป็นวาสนาสามภพ... ของวานวานเช่นกัน”

เมื่อเฉาวานวานได้ยินคำพูดของหลี่จุ่นแล้ว ดวงตางดงามของนางก็สั่นไหว แววตาตะลึงงัน สั่นไปถึงหัวใจ

นางทอดสายตามองตรงไปยังหลี่จุ่นด้วยอารมณ์อันเร่าร้อน

หลี่จุ่นเป็นฝ่ายเบี่ยงสายตาออกไปเสียก่อน เขาไม่กล้ามองเฉาวานวานอีก จึงรีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“แม่นางวานวาน เพลงของเจ้ามีมากพอแล้วหรือไม่ หากยังไม่พอ ที่ข้ายังมีเนื้อเพลงที่ใช้ได้อยู่อีกหลายเพลง”

ฝ่ายเฉาวานวานเองเมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นหลบเลี่ยงสายตา นางก็นึกผิดหวังขึ้นมาลึก ๆ ทว่า เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่จุ่นเอ่ย หญิงสาวก็นึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครา

“ต่อให้ไม่ใช่เพลงใหม่ วานวานก็อยากฟังคุณชายขับร้องแต่งเพลงเจ้าค่ะ”