องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 135

สรุปบท ตอนที่ 135 หลี่หลาง: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน

ตอนที่ 135 หลี่หลาง – ตอนที่ต้องอ่านของ องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน

ตอนนี้ของ องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน โดย Toey ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนติกโบราณทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 135 หลี่หลาง จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

สตรีที่งดงามเกินใคร

ในหัวของหลี่จุ่นเหลือเพียงคำนี้เท่านั้น

เสียงอันไพเราะที่ประสานไปกับท่วงทำนอง เต้นไหวอยู่ในใจของหลี่จุ่นคล้ายหยอกล้อไปกับจิตใจของเขา

นี่มันบ้าไปแล้ว !

นับตั้งแต่ที่ชายหนุ่มรู้ว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์มีใจให้ตนเอง ในใจของเขาก็ไม่อาจนิ่งสงบได้อีกต่อไป มักคิดถึงเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิงอยู่เป็นนิจ

คงทนมานานเกินไปสินะ

ไม่สิ เดิมทีเขาก็เป็นชายหนุ่มที่ยังบริสุทธิ์อยู่แล้ว

แน่นอนว่าไม่นับรวมไปถึงชาติที่แล้ว

เมื่อมองดูเฉาวานวานที่ดวงตาชวนสะกดใจแล้ว หลี่จุ่นก็ทำได้เพียงพยายามควบคุมความปรารถนาของตนเองให้อยู่หมัด แต่ภายนอกนั้นกลับทำเพียงเผยรอยยิ้มโดยไม่อาจมองเห็นสิ่งอื่นใดในใจได้

เสียงเพลงอันไพเราะ ดุจดั่งธารน้ำที่ไหลเวียนในหัวใจ

เพลงบรรเลงจบแล้ว

เฉาวานวานหว่านสายตาอันมีเสน่ห์และอ่อนโยนไปยังหลี่จุ่น พลางเอ่ยด้วยเสียงอ้อนออด

“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้าง วานวานแต่งบทเพลงนี้ได้ดีหรือไม่”

“ดียิ่งนัก สมแล้วที่วานวานเป็นยอดฝีมือที่ทำได้ทุกสิ่งอย่าง ความสามารถในการประพันธ์และขับร้องนับว่าไม่ธรรมดาเลย ข้านับถือยิ่งนัก” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เมื่อถูกหลี่จุ่นชมถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะเป็นคำชมที่มาจากใจจริงหรือไม่ ในใจของเฉาวานวานก็เต้นระรัวเสียแล้ว นางยิ้มแย้มอย่างเป็นสุข เผยให้เห็นใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่งดงามเกินใคร เล่นเอาหลี่จุ่นมองเสียจนเหม่อลอยไปอีกครา

ผู้หญิงล้วนชอบการถูกชม ชอบการมีคนบอกว่าตนเองงดงาม

หลี่จุ่นเข้าใจในหลักการนี้ดี จึงเผยรอยยิ้มบางแล้วพูดต่อ “การได้พบแม่นางวานวาน ถือเป็นวาสนาสามภพของข้าแล้วจริง ๆ”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป หลี่จุ่นก็รู้สึกได้ว่าตนเองเริ่มถูกความปรารถนาครอบงำเสียแล้ว เพราะในคำเหล่านี้ได้ซ่อนไว้ซึ่งการรุกเร้าอีกฝ่ายอยู่

จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของเรื่องรักใคร่

ผู้หญิงมีแต่จะส่งผลต่อความเร็วในการหาเงินของเขา !

ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องควบคุมไว้ให้ได้ !

การถูกเฉาวานวานรุกเร้าจิตใจได้ง่ายถึงเพียงนี้ ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกว่าตนเองผิดแผนเป็นอย่างมาก เขาไม่ควรมาที่หอชุนฮวา

เขาจึงต้องพยายามควบคุมความปรารถนาอันร้อนแรงของตนเองไว้

“การได้พบคุณชาย ก็เป็นวาสนาสามภพ... ของวานวานเช่นกัน”

เมื่อเฉาวานวานได้ยินคำพูดของหลี่จุ่นแล้ว ดวงตางดงามของนางก็สั่นไหว แววตาตะลึงงัน สั่นไปถึงหัวใจ

นางทอดสายตามองตรงไปยังหลี่จุ่นด้วยอารมณ์อันเร่าร้อน

หลี่จุ่นเป็นฝ่ายเบี่ยงสายตาออกไปเสียก่อน เขาไม่กล้ามองเฉาวานวานอีก จึงรีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“แม่นางวานวาน เพลงของเจ้ามีมากพอแล้วหรือไม่ หากยังไม่พอ ที่ข้ายังมีเนื้อเพลงที่ใช้ได้อยู่อีกหลายเพลง”

ฝ่ายเฉาวานวานเองเมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นหลบเลี่ยงสายตา นางก็นึกผิดหวังขึ้นมาลึก ๆ ทว่า เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่จุ่นเอ่ย หญิงสาวก็นึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครา

“ต่อให้ไม่ใช่เพลงใหม่ วานวานก็อยากฟังคุณชายขับร้องแต่งเพลงเจ้าค่ะ”

“เดินจากไปด้วยเขินอาย พิงประตูหันหลังมอง”

ใบหน้าของหลี่จุ่นแย้มยิ้ม น้ำเสียงก็ร่าเริงสดใสขึ้นมา ยามมองเฉาวานวานนั้นคล้ายกับจะหยอกล้อ จนเมื่อถึงท่อนสุดท้ายที่คล้ายกับจะเย้าแหย่

“แต่กลับดอมดมสหายวัยเยาว์”

แต่กลับดอมดมสหายวัยเยาว์หรือ

ช่างน่าอายยิ่งนัก

แก้มของเฉาวานวานแดงก่ำจนทั่ว ดวงตาคู่สวยอันแสนอ่อนโยนคู่นั้นจับจ้องหลี่จุ่นไม่วางตา

เพียงไม่กี่ถ้อยคำก็สามารถถ่ายทอดความรักอันบริสุทธิ์และความเขินอายของหญิงสาวได้สมจริง

เฉาวานวานรู้สึกได้ราวกับว่ามองเห็นเงาของตนเองอยู่ในบทเพลง จึงมองหลี่จุ่นด้วยความหลงใหล หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวด้วยคิดว่าสิ่งที่หลี่จุ่นเขียนนั้นหมายถึงนาง จึงเผลอพลั้งใจด่ำดิ่งเสียจนไม่อาจถอนตัว

“หลี่หลาง...”

หญิงสาวเอ่ยเรียกออกมาโดยไม่รู้ตัว แววตาที่เหม่ยลอยนั้นยังคงมองไปยังหลี่จุ่น ร่างอันเรียวบางค่อย ๆ ก้าวออกไป ราวกับว่าจะล้มลงในอ้อมอกของหลี่จุ่น

เพราะนางไม่รู้ชื่อแซ่ที่แท้จริงของหลี่จุ่น จึงเผลอพลั้งเรียกชื่อที่หลี่จุ่นเคยเคยใช้หลอกนาง แต่กลับบังเอิญตรงกับความเป็นจริงเสียได้ เล่นเอาหลี่จุ่นถึงกับรู้สึกสมองว่างเปล่าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินนางเรียกว่า ‘หลี่หลาง’

รู้สึกไร้เรี่ยวแรงชะมัดยาก...

สวรรค์เจ้าเอ๋ย

เขาแทบจะระเบิดตายอยู่แล้ว !

ชายหนุ่มมองดูเฉาวานวานที่แนบชิดสู่อ้อมอกพร้อมกลิ่นหอม ริมฝีปากสีชาดเชื้อเชิญเขาจนตกตะลึงและไม่อาจขยับตัวได้อีก

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน