องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 136

ในที่สุดสถานการณ์อันตึงเครียดระหว่างราชวงศ์อู่ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นหลางก็ถูกทำลายลงแล้วในวันนี้

อวี้เจียเดินทางไปมา พากองทหารม้าเดินทางมาคารวะฮ่องเต้โดยตรง

บนบัลลังก์ทองคำ อวี้เจียนำเอาลายมือชื่อของราชาแห่งแคว้นหลาง แจ้งว่าแคว้นหลางยินดีให้องค์ชายรองแคว้นหลางอยู่ที่ราชวงศ์อู่สิบปีเพื่อแลกกับการเป็นพันธมิตรระหว่างแคว้นหลางและราชวงศ์อู่

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนทั่วทั้งราชสำนักก็ถึงกับตื่นตะลึงกันหมด

แม้แต่จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู่อย่างหลี่เจิ้งเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

นี่เป็นวิธีการผูกพันธมิตรรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

ส่งองค์ชายมาเป็นตัวประกันการผูกมิตรของสองแคว้น

นี่มันแปลกใหม่เกินไปแล้ว !

เทื่อการประชุมราชสำนักช่วงเช้าจบลงแล้ว หลี่เจิ้งเรียกให้อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังโส่วหนิง ไท่ซืออวี่เหวินจิ้ง รวมถึงไท่ฟู่เสิ่นคั่วและเจ้ากรมทั้งหกมาเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษรทันที

กว่าประตูของห้องทรงพระอักษรจะเปิดขึ้นได้อีกครั้งก็ใช้เวลาตลอดช่วงยามอู่ หลี่เจิ้งให้คนเขียนราชโองการทันทีเพื่อประกาศว่าราชวงศ์อู่และแคว้นหลางเป็นพันธมิตรกัน และให้ส่งราชทูตแคว้นหลางออกนอกเมืองหลวง

เป็นที่ตื่นตะลึงไปทั่วแผ่นดิน

เพียงครู่เดียว ทั้งเมืองหลวงก็พากันถกถึงประเด็นดังกล่าว

“เฮ้อ นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าราชวงศ์อู่ของข้าจะเป็นพันธมิตรกับแคว้นหลาง ผูกมิตรเป็นบ้านพี่เมืองน้องเสียได้ !”

“คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

“ข้ายังนึกว่าจะเป็นพันธมิตรกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้วร่วมมือกันกำจัดแคว้นหลางเสียอีก”

“นั่นสิ ข้าก็คิดเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นอย่างนี้ไปได้”

“เหตุใดจึงไปเป็นพันธมิตรกับพวกลูกหมาป่านั่นได้ บ้าจริง ! ข้าเกลียดคนพวกนี้จากแคว้นหลางที่สุดเลย !”

“แต่ข้าคิดว่าผู้หญิงแคว้นหลางมีเสน่ห์มากเลยนะ แปลว่าคราวนี้จะมีผู้หญิงจากแคว้นหลางเข้ามาเดินในเมืองเรามากขึ้น ช่างน่าสนใจจริง ๆ ...”

“จริงหรือ เจ้าเคยมาก่อนหรืออย่างไร มันมีเสน่ห์ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้ารอดูเถอะ ! ขาของผู้หญิงแคว้นหลางน่ะรัดรึงเสียยิ่งกว่าอะไรดี แล้วยังความเอวบางร่างน้อยนั่นอีก ดึงดูดเสียยิ่งกว่าผู้หญิงของราชวงศ์อู่เราอีกเถอะ”

“เอาเถอะ เช่นนั้นข้าก็คิดเหมือนกันว่าการเป็นพันธมิตรครั้งนี้เป็นเรื่องดี”

หลี่จุ่นรีบออกจากห้องของเฉาวานวาน เพียงลงมาด้านล่างก็ได้ยินเหล่าบุรุษในโถงใหญ่พากันพูดถึงเรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นในราชสำนักเช้านี้ เมื่อได้ฟังแล้วชายหนุ่มก็ถึงกับเลิกคิ้ว

ดูท่าแล้วอวี้เจียคงพูดเกลี้ยกล่อมราชาแคว้นหลางได้แล้ว

ไม่เลวเลย อย่างน้อยก็เลี่ยงสงครามไปได้ เมื่อใต้หล้าสุขสงบ เขาก็จะได้ตั้งใจเก็บเงินสักที

เมื่อหยางจงเห็นว่าท่านอ๋องของตนเองเดินออกมาแล้วก็รีบไปรับทันที

เขาแอบสังเกตสีหน้าของผู้เป็นนายก็พบว่าใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ คล้ายว่าเพิ่งเจอเรื่องน่าตื่นตะลึงมาก่อนหน้านี้

หรือครั้งนี้ท่านอ๋องจะได้ลิ้มรสความเป็นบุรุษเพศแล้ว

เขารีบคำนวณดูแล้ว พบว่าท่านอ๋องเข้าห้องเฉาวานวานไปสามเค่อ หักลบกับเวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างน้อยก็เหลือเวลาอีกสองเค่อ

หญิงสาวชุดเขียวที่ถือกระบี่อยู่นั้นถลึงตาใส่หลี่จุ่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วพาหญิงสาวชุดดำออกไป เพียงถึงหน้าประตูทั้งสองคนก็หายวับไปกับตาท่ามกลางท้องฟ้ายามรัตติกาล

หลี่จุ่นมองยังประตูอย่างอาลัยอาวรณ์พลางส่ายหัวทอดถอนใจด้วยนึกเสียดาย

ในหัวของเขาปรากฏภาพของใบหน้าอันงดงามไม่มีใครเทียบที่พบในคราก่อน จนภายในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

น่าเสียดายที่ครั้งนี้มองไม่เห็น

“ท่านอ๋อง พวกนางเป็นใครกัน ช่างอารมณ์ร้ายเสียจริง” หยางจงดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด หากไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้ถือกระบี่ไว้ด้วยท่าทางดุดัน เขาคงช่วยออกหน้าจัดการแทนผู้เป็นนายไปแล้ว

แต่หลี่จุ่นกลับส่ายหัวแล้วยิ้มตอบขึ้นมาแปลก ๆ เสียได้ “มันคือโชคชะตาน่ะ โชคชะตา”

พบกันถึงสองครั้ง หากไม่ใช่โชคชะตาแล้วจะเป็นอะไรได้เล่า

มันช่างดีเหลือเกิน !

โชคชะตาน่ะหรือ

หยางจงฟังไม่เข้าใจนัก เขาทำได้เพียงย่นหัวคิ้วเล็กน้อย

“ไปได้แล้ว พ่อบ้านหยาง” หลี่จุ่นก้าวขาออกไปด้านนอก

“ขอรับ ท่านอ๋อง”

หยางจงรีบเดินตามไปในทันที ภายในใจเริ่มคิดถึงการไปขอวิธีรักษาจากสำนักหมอหลวงอีกครั้ง เขาลืมความไม่พอใจเมื่อครู่ไว้เบื้องหลังแล้วรีบเดินตามหลี่จุ่นไป