องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 137

สองนายบ่าวเดินทางกลับมายังจวนจิ่งอ๋อง

องค์รักษ์ที่หน้าจวนรีบแจ้งให้ทราบทันทีว่าท่านหญิงอวี้เจียกำลังรออยู่ภายในจวน หลี่จุ่นจึงพยักหน้ารับ

เมื่อมาคิดดู การใหญ่ก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว หลี่เจิ้งเองก็ได้ประกาศต่อทั่วหล้าแล้วเช่นกัน อวี้เจียก็ถือว่าสบายใจได้มากขึ้น

เขาคิดว่าอวี้เจียควรมาหาเขาได้แล้วจริง ๆ นั่นละ

หลี่จุ่นเดินนำหยางจงเข้าไปยังจวนอ๋อง กระทั่งมาถึงโถงรับแขก จึงได้พบว่านอกจากหญิงสาวที่สวมชุดราชวงศ์อู่สีม่วงอย่างอวี้เจียแล้ว ยังมีหวังเยียนหรันที่สวมชุดสีเขียวอยู่ด้วย

ท่าทีของทั้งสองดูคล้ายกันนัก ความงามก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน

ดุจสองบุปผาที่ต่างก็มีความโดดเด่นเป็นของตนเอง

หลี่จุ่นก้าวเข้าไปในโถงรับแขก ฉับพลันก็คิดอะไรได้ขึ้นมา

เมื่ออวี้เจียเห็นหลี่จุ่นเดินเข้ามา นางก็รับลุกขึ้นยิ้มรับทันที

ทว่า

หวังเยียนหรันเร็วกว่านางหนึ่งก้าว หญิงสาวรีบรุดเข้าไปหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมเรียกชื่อของหลี่จุ่นอย่างสนิทชิดเชื้อ แล้วยังคว้าแขนของเขามาคล้องไว้อีกเสียด้วย

โถงรับแขกเต็มไปด้วยความเป็นอริและการเย้ยหยันต่อกันเสียแล้วสิ !

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาที่งดงามของอวี้เจียก็สั่นไหว ชั่ววูบหนึ่งที่ปรากฏความไม่พอใจขึ้นในแววตา

หลี่จุ่นมองดูหวังเยียนหรันที่ใจกล้ากว่าปกติอยู่บ้างแล้วครุ่นคิด ไม่รู้ว่าเด็กนี่จู่ ๆ เกิดนึกอะไรขึ้นมา เขาจึงปล่อยมือนางลงเบา ๆ แล้วหันไปพูดกับอวี้เจีย

“ท่านหญิงอวี้เจีย ข้าคิดว่าท่านหญิงคงจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่”

อวี้เจียจึงค่อยเผยรอยยิ้มออกมาได้ หญิงสาวมองไปยังหลี่จุ่นพลางพยักหน้าตอบ

“ต้องขอบคุณท่านอ๋องที่ช่วยเหลือ หากมิได้ท่านอ๋องช่วย ครั้งนี้ชาวบ้านในแคว้นหลางของข้าคงต้องลำบากยากแค้นเป็นแน่ บุญคุณอันยิ่งใหญ่ของท่านอ๋องข้าจะไม่มีวันลืม วันหน้าอวี้เจียย่อมต้องตอบแทนด้วยใจจริงแน่นอน !”

หืม...

เดี๋ยวก่อน ผู้หญิงคนนี้คงไม่คิดจะมาตอบแทนบุญคุณตอนนี้หรอกนะ

ตอนนั้นที่มาขอร้องตนเอง นางเคยบอกไว้ว่าจะยอมเป็นทาสรับใช้ให้ แต่เขาไม่ได้คิดว่าจะทำจริงเสียหน่อย !

สีหน้าของหลี่จุ่นค่อย ๆ เปลี่ยนไป สายตาของเขาที่มองอวี้เจียดูคล้ายกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง

หวังเยียนหรันที่ฟังอยู่ข้าง ๆ เองก็รู้สึกว่าผิดแปลกไป นางหันขวับไปทางหลี่จุ่นด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยคำถามทันที

อวี้เจียสังเกตเห็นสายตาของคนทั้งคู่ก็เผยรอยยิ้มที่ไม่ต่างกัน นางเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยความเคอะเขิน

“ท่านอ๋อง อวี้เจียเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น วันหน้าข้าจะเป็นทาสรับใช้ให้ท่านอ๋องเพื่อตอบแทนบุญคุณแน่นอน !”

“อะไรนะ !”

สีหน้าของหวังเยียนหรันดูบอกบุญไม่รับก่อนใคร นางรีบเอ่ยขึ้น “ไม่ได้ ๆ ทำแบบนี้ได้อย่างไรกันเล่า”

หลี่จุ่นเองก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปเช่นกัน

คิดไม่ถึงว่าอวี้เจียจะเอาจริงเสียได้ !

นี่มันช่าง...

มุมปากของอวี้เจียยกยิ้มขึ้น นางมองไปยังหวังเยียนหรันแต่กลับเอ่ยขึ้นอย่างเป็นปกติ

“คุณหนูหวัง ตอนนั้นที่อวี้เจียมาขอให้ท่านอ๋องช่วยเหลือก็ได้รับปากไว้แล้ว ว่าวันหน้าจะเป็นทาสรับใช้ให้กับท่านอ๋อง อวี้เจียมิได้พูดปด”