องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 138

ตั้งแต่ที่หวังเยียนหรันจากไปในคืนนั้น นางก็ไม่ได้มาที่นี่อยู่หลายวัน หลี่จุ่นมักจะคิดถึงผู้หญิงคนนี้ และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอยู่ในใจ

จะไม่มาหาเขาอีกต่อไปแล้วจริง ๆ เหรอ

หลี่จุ่นถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

บางครั้งก็ไม่รู้จะทำอย่างไร อยากไปหาหวังเยียนหรันแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เย็นวันนี้ จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็มาถึง

เมื่อเห็นหลี่จุ่นกำลังเล่นหมากรุกกับอวี้เจียอย่างสนุกสนานในวัง ดวงตาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็สั่นเล็กน้อย และจู่ ๆ ในใจของนางก็รู้สึกประหม่า

“เฟยเอ๋อร์ ท่านมาแล้วเหรอ”

หลี่จุ่นมองจ้าวเฟยเอ่อร์ในชุดกระโปรงยาวสีขาว ท่าทางสุขุมใจเย็นเต็มไปด้วยความนิ่งสงบ ใบหน้าของนางไม่ได้รู้สึกดีใจ

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย และยังพยักหน้าเล็กน้อยไปทางอวี้เจีย ซึ่งนางก็พยักหน้าตอบเช่นกัน

หญิงสาวทั้งสองพยักหน้าทำความรู้จักกันแล้ว

“ช่วงนี้ร้านยุ่งมากใช่ไหม ลำบากท่านแย่”

หลี่จุ่นเชิญเฟยเอ๋อร์นั่งลง และสั่งคนใช้ให้ไปเอาชาสักถ้วยมาให้นาง

จ้าวเฟยเอ๋อร์กลอกตาให้ทั้งสอง นางพยักหน้าช้า ๆ และแย้มริมฝีปากพูดเบา ๆ

“ไม่ได้ยุ่งมากหรอก ก็เหมือนเคย”

“ไปเลย!”

หลี่จุ่นกินม้าของอวี้เจียอย่างมีความสุข จากนั้นก็มองไปที่จ้าวเฟยเอ๋อร์และถาม “แล้วรายได้ล่ะ มีการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ส่ายหัวเล็กน้อย ราวกับว่าสติของนางหายไป นางเงียบลงเล็กน้อยและจ้องไปทางอวี้เจียไม่หยุด

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวต่อ “รักษาสภาพแบบนี้เอาไว้ จากแนวโน้มในตอนนี้ ภายในต้นฤดูใบไม้ผลิหน้า เราอาจจะเริ่มเปิดสาขาที่อื่นได้”

แผนของหลี่จุ่นคือการเปิดสาขาทั่วประเทศ แม้แต่บริเวณที่ราบตอนกลางทั้งหมด

“อืม”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่มีความคิดเห็นใด ๆ นางไม่ได้สนใจคำพูดของหลี่จุ่น และสีหน้าของนางก็ดูหม่นหมองเล็กน้อย

อวี้เจียเงยหน้าขึ้นมอง และทันใดนั้นหญิงสาวทั้งสองก็สบตากัน

ทั้งคู่ต่างมองเห็นความรู้สึกบางอย่างในดวงตาของกันและกัน

“อวี้เจีย วันนี้ท่านอยู่ที่นี่เถอะ มันมืดแล้ว ท่านควรรีบพักผ่อนนะ”