องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1363

ถ้าเขาได้เป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นหนาน ซั่งกวนเฮ่าจะโกรธจนไม่สามารถให้อภัยตนได้ไปตลอดชีวิตหรือไม่?

หลี่จุ่นไม่กล้าคิดเรื่องนี้

แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ตอนนี้เขาต้องการสถานะและตำแหน่งที่สูงกว่าผู้ชายของจักรพรรดิแห่งแคว้นหนานจริงๆ!

ไม่อย่างนั้น จะควบคุมคนจํานวนมากในวันนี้ได้ยังไง!

แม้ว่าจะรู้สึกแปลกเล็กน้อยที่เขากลายเป็นจักรพรรดิ แต่ก็จะ......พยายามทำอย่างสุดความสามารถแม้ไร้ความสามารถก็ตาม

เพราะท้ายที่สุดแล้ว หากได้เป็นจักรพรรดิ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถมีนางสนมได้มากมายขึ้นอย่างโจ๋งครึ่ม!

อืม......ต้องคิดให้ดีเสียหน่อยแล้ว

หลังจากรู้ที่อยู่ของพวกทัวทัวจากจักรพรรดินีแล้ว หลี่จุ่นก็มุ่งหน้าไปทันที

ตลอดทางไปจนถึงลานเล็ก ๆ ที่หญิงสาวทั้งสามคนอยู่ ทันทีที่เข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความขุ่นเคือง

"ข้าว่านะ ไม่ต้องกังวลเรื่องของไอ้สารเลวนั่นหรอก ตอนนี้เขามีภรรยาเอกกำลังปรนนิบัติ แล้วยังจะมาจดจำอนุอย่างพวกเราได้อย่างไร? ไม่ต้องจดจำเขาแล้ว เขาน่ะ คงทำให้เราผิดหวังแล้ว”

ดีนักนะทัวทัว!

ดูสิว่าข้าจะตีก้นเจ้าหรือไม่!

แล้วเขาก็ได้ยินหูเอ่อร์หยาหย่าพูดว่า

"แต่คุณชายไม่ใช่คนเช่นนั้นนะ...... ตอนนี้เขาเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ยังไม่หายดี เดินไปมาไม่สะดวก”

อาหยวนยังกล่าวอีกว่า "พี่สาว......อีกเดี๋ยวเราไปเยี่ยมหลี่หลางกันเถอะ แม้ว่าฝ่าบาทจะอยู่ที่นี่ แต่ฝ่าบาทใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติไม่ใช่คนที่ดูแลผู้อื่นเป็น ข้าไม่วางใจ ”

ทัวทัวเอ่ยแขวะทันที

"หึหึ? นางจำเป็นต้องดูแลด้วยตัวเองหรือ? จวนชิ่งหวังมีสาวใช้ไม่พอหรือ? ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ดูแลไอ้สารเลวนั่นด้วยตัวเองหรอก! ”

ทำไมจะดูแลด้วยตัวเองไม่ได้?

รอให้ถึงคืนส่งตัวนางก็ทำเองแล้วไม่ใช่หรือ?

ดีนักนะทัวทัว ที่กล้ามาสร้างความขัดแย้งที่นี่!

หลี่จุ่นเดินเข้ามาแล้วแสร้งทําสีหน้าโกรธเคียง และพูดว่า

"พวกเจ้ากําลังพูดถึงอะไรอยู่ที่นี่"

หญิงสาวทั้งสามคนหันไปมองทันที

เมื่อเห็นหลี่จุ่นก็เผยแววตาประหลาดใจออกมาทันที

หูเอ่อร์หยาหย่าวิ่งไปข้างหน้าทันที อาหยวนก็ลุกขึ้นเช่นกัน

แต่ทัวทัวกลับซ่อนความประหลาดใจไว้ในดวงตาอย่างรวดเร็ว นอนเอนกายนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ขยับเขยื้อน

คลุมตัวด้วยผ้าห่ม

หลี่จุ่นกอดอาหยวนและหูเอ่อร์หยาหย่าทันที หลังจากจูบกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

"ข้าขอโทษด้วย สองวันมานี้ข้านอนอยู่ตลอด วันนี้ข้าถึงได้ลุกจากเตียง ให้พวกเจ้าต้องรอนานเลย"

"หลี่หลาง ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือไม่" อาหยวนถามทันที

หลี่จุ่นอ้าปากเอ่ย "อากาศหนาวเช่นนี้ไม่สวมเสื้อผ้าให้หนาหน่อย เจ้าไม่หนาวแต่ลูกก็หนาวนะ”

"ท่าน!"

ทัวทัวจ้องมองไปที่หลี่จุ่นอย่างว่างเปล่า น้ำตาในดวงตาไหลรินลงมาทันที "ท่านตีข้า......ท่านตีข้า...... ข้า ข้า...... ข้ามีผ้าห่ม ......"

"ห่มผ้าก็ยังหนาว"

หลี่จุ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

แต่ยังเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนเพื่อเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลรินให้นาง

การกระทํานี้ทําให้น้ำตาที่ร่วงหล่นเมื่อครู่แห้งเหือดไปทันที

เมื่อเห็นอย่างนั้นทัวทัวก็หยุดร้องไห้ และเอ่ยอย่างออดอ้อน

"เช่นนั้นท่านก็สวมชุดหนาๆให้ข้าหน่อย"

"ได้"

จากนั้นเขาก็กอดนางเบา ๆ กวักมือเรียกทั้งสองสาว แล้วเข้าไปในห้องด้วยกัน

คืนนี้

ในลานเล็ก ๆ แห่งนี้...... เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง

ทันทีที่หลี่จุ่นลุกขึ้นในวันรุ่งขึ้น ก็มีคนมายืนรอรายงานอย่างเคารพอยู่หน้าลาน

"กุนซือ จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู่ตอบรับที่จะพบท่านแล้ว! ตอนนี้อยู่ที่นอกเมือง ”