องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1362

"ห่ะ?"

โหลวฮวนฮวนเยาะเย้ย มองไปที่ดวงตาของหลี่จุ่นและพูดอย่างเหยียดหยาม

"จิ่งอ๋อง ถึงอย่างนั้น เจ้ากล้าทำอะไรข้าหรือ? แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้ชายไม่เอาถ่าน! แค่กล้ามองไม่กล้าลงมือ! ”

ให้ตายเถอะ!

แม่นางผู้นี้!

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หลี่จุ่นก็หี่ตามองแล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนวลเซ็กซี่ของโหลวฮวนฮวนทันที!

ลมหายใจชายหนุ่มรดลงบนใบหน้าสิเน่หาของนาง โหลวฮวนฮวนก็ตกตะลึง จนไม่กล้าจะเชื่อเลย!

อย่างไรก็ตาม!

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ค่อยๆ หลับตา แล้วทั่วทั้งร่างกายของนางก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลและร้อนแรง

แต่เมื่อทันทีที่นางเข้าสู่ห้วงอารมณ์ หลี่จุ่นกลับปล่อยนางไปทันที

โหลวฮวนฮวนลืมตาขึ้น พวงแก้มแดงระเรื่อ จู่ๆหัวใจก็รู้สึกใจหายทันที

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า

"ตอนนี้ เราถือว่ามีความสัมพันธ์แบบไหนกัน? ตอนนี้ข้าถือว่าเอาถ่านหรือไม่? ห่ะ? เสี่ยวฮวนฮวน? ”

โหลวฮวนฮวนมองเขาด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็รั้งศีรษะของเขาไว้ จูบเขา แล้วกอดเขาไว้แน่น

คราวนี้ถึงตาของหลี่จุ่นแล้ว!

ไม่เคยคิดเลยว่าโหลวฮวนฮวนจะเป็นฝ่ายรุกขนาดนี้!

เชี่ย!

แม่นาง ไฟนี้เจ้าเป็นคนจุดขึ้นนะ เจ้าต้องรับผิดชอบดับด้วยตัวเอง!

ครู่ต่อมา หลี่จุ่นก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เขาตอบสนองอย่างเร้าร้อนทันที

นี่มันน่าทึ่งมาก!

ระหว่างทั้งสองเต็มไปด้วยปรารถนาอันแรงกล้า ราวกับไฟลุกฟืนแห้งแล้ว!

ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มแล้วเข้าสู่ห้วงสอดประสานที่ลึกซึ้ง หลี่จุ่นรั้งโหลวฮวนฮวนไว้แนบติดผนัง แล้วเริ่มครั้งแรกของทั้งสองคนด้วยกัน!

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โหลวฮวนฮวนกระโดดออกจากหน้าต่างด้วยใบหน้าแดงก่ำ หนีไปในขณะที่หลี่จุ่นนอนหอบหายใจอยู่บนเตียง

แม่นางผู้นี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ!

แม้ว่าจะเป็นครั้งแรก แต่ก็เร่าร้อนและมีพลังมากกว่าผู้หญิงคนอื่น!

ทําให้หลี่จุ่นมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป

ไม่เลว!

เขาเลียมุมปาก และผล็อยหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งฟ้าก็มืดแล้ว

จักรพรรดินีกลับมาแล้ว และกำลังนั่งอยู่บนขอบเตียง

เมื่อหลี่จุ่นเห็นจักรพรรดินี ก็รู้สึกผิดเล็กน้อยทันที เขารีบลุกขึ้นและถาม

"ข้าหลับไปนานแค่ไหน"

จักรพรรดินีไม่ได้สังเกตเห็นอะไร และเอ่ยว่า

"นอนไปสองชั่วยามแล้ว ฟ้าเริ่มมืดแล้ว”

"ได้แล้ว ชีพจรมั่นคงแล้ว"

ผู้คนที่อยู่ในห้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

จักรพรรดินีไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่หลี่จุ่นสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่ากําปั้นของนางที่เคยกําแน่นเล็กน้อยค่อยๆคลายตัวออก

เขาจึงยิ้มให้จักรพรรดินี นางไม่รู้ว่าหลี่จุ่นยิ้มอะไร แต่นางก็ยิ้มให้เขาด้วย

สิ่งดีๆล้วนอยู่ในรอยยิ้มนี้โดยปริยาย

ดูแล้วหวานหยาดเยิ้ม

หลังจากรักษาเสร็จแล้ว ขณะกลับไปที่ห้องได้ครึ่งทาง

ทันใดนั้นจักรพรรดินีก็เอ่ยขึ้น "ท่านไปดูพวกทัวทัวหน่อยเถอะ หลายวันแล้วนะที่ท่านไม่ได้เจอพวกนาง”

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปทางจักรพรรดินีอย่างอ้าปากค้าง

จักรพรรดินีเอ่ยอย่างเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย

"ในเมื่อข้าแต่งงานกับท่านแล้ว ข้าย่อมยอมรับทุกอย่างของท่าน ยอมรับผู้หญิงคนอื่นของท่าน"

นางเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นหนาน แต่นางก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน

"ยังมี"

จักรพรรดินีมองไปที่หลี่จุ่นและเอ่ยว่า

"ในอีกสองวัน ข้าต้องการประกาศให้ใต้หล้ารู้ว่าข้าจะยกบัลลังก์ให้ท่านอย่างเป็นทางการ ให้ท่านเป็นจักรพรรดิแห่งแคว้นหนาน!"

หลี่จุ่นตกตะลึง!

จริงหรือเท็จกัน!