องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1367

หลี่เจิ้งได้เชิญเจิ้นเป่ยอ๋องแล้ว

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ในที่สุดเจิ้นเป่ยอ๋องก็มาถึงใกล้เมืองหลวงของจักรวรรดิ

และย่อมเดินทางตรงไปยังทิศทางของราชวงศ์อู่

เจิ้นเป่ยอ๋องเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งเช่นนี้ ข้างกายเขามีเพียงองค์รักษ์เพียงคนเดียวไว้คอยรับใช้

นี่คือความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หลี่จุ่นพันธมิตรอย่างเปิดเผยในปัจจุบันของเขาก็อยู่ในเมืองหลวงของจักรวรรดิ หากหลี่เจิ้งสั่งการให้กองทัพขนาดใหญ่มาล้อมเขา หลี่จุ่นคงไม่สามารถนิ่งนอนใจได้

หลี่เจิ้งและเจิ้นเป่ยอ๋องนัดพบกันบนเนินเขา

ฝ่ายของหลี่เจิ้งมีความกลัวเล็กน้อย ดังนั้นหวังเหลียนจึงไม่อยู่ห่างจากเขาแม้เพียงคืบเดียว

"กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท!"

เมื่อเจิ้นเป่ยอ๋องเห็นหลี่เจิ้ง เขากำปั้นและคำนับอย่างเคารพทันที!

หลี่เจิ้งยิ้ม

"ลำบากเจ้าแล้วจอมทัพ นั่งเถอะ!"

เจิ้นเป่ยอ๋องนั่งลงอย่างไม่เป็นเกรงใจ

หลี่เจิ้งก็เอ่ยว่า

"วันที่ที่เชิญจอมทัพมาที่นี่ คืออยากส่งตัวคนคนหนึ่งให้จอมทัพ"

ขณะที่เขาพูด หลี่เจิ้งโบกมือไปทางด้านหลัง แล้วเฉินกุ้ยเฟยผู้สง่างามก็เยื้องย่างออกมา

ทันใดนั้นเจิ้นเป่ยอ๋องก็หรี่ตาแคบลง

หลี่เจิ้งเอ่ยด้วยยิ้ม"น้องรอง เจ้าคงคิดถึงพี่สะใภ้คนนี้มานานแล้วใช่หรือไม่? วันนี้พี่ใหญ่จะส่งตัวให้เจ้า ”

ดวงตาของเจิ้นเป่ยอ๋องกระตุกเล็กน้อย เขาไม่พูดอะไร

ในเวลานี้เฉินกุ้ยเฟยค่อยๆเดินเข้ามาโค้งคํานับให้เล็กน้อยให้ทั้งสองคน ด้วยสีหน้าเขินอาย และพูดว่า

"หม่อมฉันถวายบังคัมฝ่าบาท ถวายบังคมท่านอ๋อง"

หลี่เจิ้งพยักหน้า

เจิ้นเป่ยอ๋องอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเฉินกุ้ยเฟย ดวงตาของเขาฉายแววความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

หลี่เจิ้งยิ้ม

"น้องรอง ข้าถามนางแล้วว่านางชื่นชอบเจ้าที่ตรงไหน นางบอกว่านางชอบความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าถึงจะเป็นบุรุษที่ควรมี และนางก็ถูกเจ้าดึงดูดอย่างสุดซึ้ง ต้องบอกเลยว่า ข้าถูกเปรียบเทียบกับเจ้า”

ดวงตาของเฉินกุ้ยเฟยผู้สง่างามหดตัวลงทันที สีหน้าแดงขึ้น

ไม่เคยคิดเลยว่าหลี่เจิ้งจะพูดคําเหล่านี้อย่างเปิดเผย ซึ่งทำให้นางรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที

"แน่นอนว่า เด็กที่เจ้าคลอดออกมาเป็นของเจ้า เจ้าสามารถพาไปได้ตลอดเวลา เพราะยังไงก็เป็นหลานของข้า ข้าปฏิบัติต่อนางอย่างดีมาตลอดหลายปี แน่นอนว่า ตั้งแต่ต้นจนจบก็เป็นพี่สะใภ้ของเจ้า ดังนั้นข้าจึงชอบนางมาตลอดหลายปี เจ้าอย่าได้โกรธเคือง”

"ฝ่าบาท อย่าพูดเลย! หม่อมฉันขอร้อง อย่าพูดอีกเลย!” ร่างของเฉินกุ้ยเฟยสั่นสะท้าน นางทรุดตัวลงคุกเข่าลงบนพื้น และร้องไห้

อย่างไรก็ตาม!

หลี่เจิ้งเพียงแค่ยิ้มให้นางและพูดว่า

"สนมรัก นี่คือราคาของการทําผิด ถ้าข้าทําอะไรผิด ข้าก็จะรับผิดชอบ และถ้าเจ้าทําอะไรผิด เจ้าจะต้องชดใช้ด้วย"

เจิ้นเป่ยอ๋องหายใจเข้าลึก ๆ เขาเงียบไปนาน แล้วทันใดนั้นก็คว้าคอของเฉินกุ้ยเฟยไว้ และถามว่า

"หากเจ้าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าก็สามารถไปส่งเจ้าได้ ส่วนลูกสาวข้าก็จะดูแลให้เป็นอย่างดี"

น้ำตาของเฉินกุ้ยเฟยค่อยๆ ร่วงหล่น นางมองไปที่ผู้ชายที่นางรักอย่างสุดซึ้ง และพูดด้วยรอยยิ้มน่าสังเวช

"ถ้าหาก...... ทำได้ จากนี้ไปหม่อมฉัน......ต้องการติดตามท่านอ๋องไป...... รับใช้ท่านอ๋องตลอดชีวิต......"

"ดี!"

เจิ้นเป่ยอ๋องเพียงแค่ปล่อยนางลง แล้วกวักมือไปทางด้านหลัง เรียกองค์รักษ์คนนั้นมาทันที และช่วยพยุงเฉินกุ้ยเฟยที่แขนขาหมดแรงอยู่ให้ยกขึ้น

เจิ้นเป่ยอ๋องมองไปที่หลี่เจิ้งด้วยสีหน้าอธิบายไม่ได้ และพูดว่า

"ท่านเหมือนกับเสด็จพ่อมาก แม้ว่าท่านจะไม่ได้มาจากตระกูลหลี่ของข้า แต่ท่านก็คล้ายกันจริงๆ และตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้านี้ก็ไม่เห็นด้วยกับแนวทางของท่านและเสด็จพ่อ ตอนนี้ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ถือว่าได้ตัดสินใจแล้ว ความเป็นพี่น้องของข้ากับท่าน จากนี้ไปความสัมพันธ์ทั้งหมดถือว่าจบกัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก! ”