องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1368

เมื่อหลี่เจิ้งได้ยินอย่างนั้น เขาก็หัวเราะทันที!

พลางมองไปที่เจิ้นเป่ยอ๋องด้วยสีหน้าเหยียดหยาม และถามด้วยรอยยิ้ม

"ข้าไม่คู่ควรที่จะเป็นพี่น้องกับเจ้า ข้ายอมรับ เช่นนั้นหลี่ตังเทียนมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นพี่น้องของเจ้าหรือ?"

“นี่ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว" เจิ้นเป่ยอ๋องพยักหน้า

"ฮ่าฮ่าฮ่า~"

ทันใดนั้นหลี่เจิ้งก็หัวเราะขึ้นมา และพูดว่า

"ช่างน่าขันเสียจริง น้องรอง! ต้องบอกเลยว่าถ้าข้าไม่พบเบาะแสจากตัวเจ้าแม้แต่น้อย ข้าก็คงสงสัยว่าคนที่ถูกอุ้มมาไม่ใช่ข้า แต่เป็นเจ้า! เพราะเจ้าไม่เหมือนกับเสด็จพ่อเลยแม้แต่น้อย! ต้องบอกว่า ข้าชื่นชมเจ้ามาโดยตลอด ”

เจิ้นเป่ยอ๋องเอ่ยด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

"ข้ากระทำการอย่างเปิดเผยไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ใช่คือใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่"

หลี่เจิ้งเอ่ยด้วยยิ้ม

"เป็นเพราะเจ้าเปิดเผยไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ใจกว้างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นเช่นนี้เจ้าถึงได้ไม่เหมือนพวกเขา! น้องรองผู้โง่เขลาของข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่า น้องสามและเสด็จพ่อล้วนยังมีชีวิตอยู่! ”

เจิ้นเป่ยอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย และจ้องไปที่หลี่เจิ้ง จากนั้นพูดอย่างเย็นชา

"หลี่เจิ้ง ท่านคิดว่าข้าฆ่าท่านไม่ได้จริงๆหรือ? แม้ว่าที่นี่จะมีขันทีอยู่ แต่ข้าก็สามารถฆ่าท่านได้! และแม้ข้าฆ่าท่านแล้ว ข้าก็ไม่ต้องแบกรับสิ่งใด เพราะท่านไม่ใช่พี่ชายของข้า! ”

หวังเหลียนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆมานานก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"วรยุทธ์ของท่านอ๋อง บ่าวไม่สามารถขัดขวางได้"

หลี่เจิ้งยิ้มและเอ่ย

"น้องรอง ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้า แม้ว่าเจ้าจะลงมือ ข้าก็จะไม่ให้หัวหน้าขันทีหวังเข้ามาขวาง!"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!" หวังเหลียนรับคําสั่งทันที

เจิ้นเป่ยอ๋องจ้องไปที่หลี่เจิ้งและถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ที่ท่านพูดว่าเสด็จพ่อและน้องสามยังมีชีวิตอยู่ ท่านหมายความว่าอะไร!"

หลี่เจิ้งยังคงมองไปที่เจิ้นเป่ยอ๋องและพูดด้วยรอยยิ้ม

"เพราะในตอนนั้นข้าไม่ได้ฆ่าพวกเขา!"

"อะไรนะ?!"

เจิ้นเป่ยอ๋องสีหน้าตกใจ "เช่นนั้นน้องสามอยู่ที่ไหน!"

หลี่เจิ้งเอ่ยเยาะเย้ย

"ไม่ต้องห่วง น้องรอง ข้ารู้สึกมาตลอดว่าเจ้าไม่เหมือนกับพวกเขา ดังนั้นข้าจึงทนไม่ได้ที่จะบอกอะไรบางเรื่องให้เจ้ารู้ แต่ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องรู้”

"ช่างไร้เดียงสาเสียจริง แม้ว่าในตอนนั้นน้องหญิงหกและน้องชายเจ็ดจะยังเด็ก แต่พวกเขาก็มีสาวใช้ในวังและองครักษ์อยู่ข้างกายตลอด เจ้าว่าพวกเขาจมน้ำตายได้อย่างไร"

"ตอนที่พวกเขากำลังเล่นก็ไปซ่อนตัวอยู่ที่ช่องทางเดิน จากนั้นพวกเขาก็ตกลงไปในบ่อน้ำของช่องทางเดินและไม่มีใครเห็น!" เจิ้นเป่ยอ๋องเอ่ย

หลี่เจิ้งส่ายหัวพลางหัวเราะเยาะเย้ย และพูดว่า

"น้องรอง เช่นนั้นเจ้าดูหน่อยว่านี้คืออะไร?"

หลี่เจิ้งพูดพลางโยนเอกสารเก่า ๆ ฉบับหนึ่งในมือให้กับเจิ้นเป่ยอ๋องและพูดว่า

"นี่คือเอกสารที่ขุนนางผู้บัญชาการเป็นผู้เขียนเอง ซึ่งระบุไว้ว่าสาเหตุการตายของน้องหญิงหกและน้องชายเจ็ดไม่ใช่แค่การจมน้ำ! แต่เมากลิ่นหอม! ตอนแรกพวกเขาตกอยู่ภายใต้อาการมึนเมาก่อน จากนั้นก็จมลงไปในบ่อน้ำ! ”

เจิ้นเป่ยอ๋องมองไป แล้วดวงตาของเขาก็หดเล็กลง เขาตะคอกขึ้น

"มันเป็นไปไม่ได้!"

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!"

หลี่เจิ้งตะคอก

"สาวใช้ในวังที่ดูแลอาหารและชีวิตประจําวันของน้องหญิงหกและน้องชายเจ็ด ตลอดจนมารดาที่เสียชีวิตของพวกเขา ต่างก็บอกว่าน้องหญิงหกและน้องชายเจ็ดได้ตะโกนว่าพวกเขาเห็นเสด็จพ่อก่อนที่พวกเขาจะเกิดอุบัติเหตุ!

จากนั้นเหตุการณ์ก็จบลงด้วยการจมน้ำ ทุกคนต่างบอกว่าเสด็จพ่อคิดถึงพวกเขา จึงพาพวกเขาไปอยู่ด้วย! น้องรอง เจ้าเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้หรือไม่? ”