องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1370

ข้าเพิ่งไปพบหลี่เจิ้งมา!

เจิ้นเป่ยอ๋องเรียกว่าหลี่เจิ้งเฉย ๆ เลยทีเดียว

ดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังมีเรื่องไม่พอใจกัน และถึงขั้นตัดสัมพันธ์กันแล้ว

หลี่จุ่นพยักหน้าและนั่งลงข้าง ๆ

เจิ้นเป่ยอ๋องเหลือบมองไปที่จักรพรรดินี จากนั้นก็พูดว่า

“ข้าต้องการพูดคุยกับเจ้าเพียงลำพัง”

จักรพรรดินีมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที

นางไม่สบายใจที่จะให้เจิ้นเป่ยอ๋องและหลี่จุ่นอยู่ด้วยกันตามลำพัง

นางไม่สบายใจที่จะให้เจิ้นเป่ยอ๋องและหลี่จุ่นอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ทว่า!

หลี่จุ่นพูด “ท่านออกไปก่อนนะ ข้าขอพูดคุยกับลุงของข้าสักประเดี๋ยว”

จักรพรรดินีขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองไปที่เจิ้นเป่ยอ๋อง และทำได้เพียงพยักหน้าแล้วออกไป

หลี่จุ่นจึงหันไปมองเจิ้นเป่ยอ๋องและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่ทราบว่าท่านลุงต้องการจะพูดอะไรกับข้า”

หลี่จุ่นเข้าประเด็นทันทีโดยไม่อ้อมค้อม

เจิ้นเป่ยอ๋องมองไปที่หลี่จุ่นและถามด้วยเสียงเข้มว่า

“เสด็จปู่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม แล้วก็...หลี่ตังเทียน”

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า

“ใช่ เขายังมีชีวิตอยู่”

“เจ้าโกหก!” เจิ้นเป่ยอ๋องตะโกนอย่างฉุนเฉียว

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที ก่อนจะพูดว่า

“ท่านลุง ข้าจะโกหกไปทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนช่วยข้า ข้าก็คงตายด้วยน้ำมือของหลี่โจ้วไปแล้ว! บอกข้าสิ ข้าจะโกหกไปเพื่ออะไรกัน!”

เจิ้นเป่ยอ๋องจ้องมองหลี่จุ่น พยายามมองหาบางสิ่ง แต่ในที่สุดก็ไม่พบอะไรเลย

หลี่จุ่นเอ่ย

“ดูเหมือนว่าท่านลุงกับเสด็จพ่อจะไม่พอใจกันเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม ไม่แปลกใจเลย จากที่ข้าได้ยินมาท่านลุงกับหลี่ตังเทียนเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันมากในสมัยก่อน”

“หุบปาก!” เจิ้นเป่ยอ๋องตะโกนด้วยความโกรธ!

หลี่จุ่นหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดต่อ

ทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเจิ้นเป่ยอ๋องก็เอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มนวลขึ้น ทว่ายังคงเย็นชา

“เสด็จพ่อของเจ้าต้องการให้ข้าสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่ แต่เจ้า...มีคุณสมบัติเหล่านี้หรือไม่”

หลี่จุ่นมองเจิ้นเป่ยอ๋องแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

“แล้วท่านลุงคิดว่าข้าควรมีคุณสมบัติอย่างไรล่ะ ถึงจะได้รับความไว้วางใจจากท่านลุง”

เจิ้นเป่ยอ๋องหรี่ตาลงและพูดช้า ๆ

“ก่อนอื่น เจ้าต้องเป็นฮ่องเต้ของราชวงศ์อู่!”

“ได้สิ...ข้าหาฤกษ์ไว้แล้ว ในอีกสองวันหลังจากนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับการบูชาฟ้าดินเพื่อขึ้นเป็นฮ่องเต้!”

หลี่จุ่นมองจักรพรรดินีและถามว่า

“ถ้าข้าทำให้แคว้นหนานหายไป เจ้ายินดีงั้นหรือ”

“ว่าไงนะ”

จักรพรรดินีตกตะลึง ใบหน้าซีดเผือด และถามว่า

“ทำไม ข้าให้ตำแหน่งแก่ท่านมันถือว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ”

แคว้นหนานเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษสร้างมาด้วยเลือดเนื้อ สามารถเปลี่ยนชื่อชั่วคราวได้ แต่ไม่สามารถหายไปได้!

ถ้าจะหายไป...นางจะไม่ยอม!

“ข้าไม่ใช่คนของเชื้อพระวงศ์แคว้นหนาน ถึงแม้ว่าจะได้รับการยอมรับชั่วคราวแต่ก็คงไม่ตลอดไป!”

หลี่จุ่นส่ายหัวและพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ข้าได้รับคำตอบของท่านแล้ว แคว้นหนานจะไม่มีวันหายไป แต่จะดำรงอยู่ในรูปแบบอื่น และท่านจะยังคงเป็นจักรพรรดิของแคว้นหนาน!”

สองวันต่อมา

หลี่จุ่นก่อตั้งจักรวรรดิพันธมิตรจงหยวน โดยเชิญแคว้นหลาง แคว้นหนาน ราชวงศ์อู่ รวมไปถึงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเดิมเข้าร่วม

ห้าวันต่อมา

ในเมืองหลวงของแคว้นหนาน ฮ่องเต้ทั้งห้าแคว้นก่อตั้งพันธมิตร ลงนามในสัญญาพันธมิตร และให้หลี่จุ่นกลายเป็นจักรพรรดิคนแรกของจักรวรรดิ!

ได้รับการขนานนามว่าเป็นมหาจักรพรรดิ

เมืองหลวงตั้งอยู่ในเมืองเฟิงหลิง ซึ่งได้เปลี่ยนชื่อเป็นจงตู!