องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1402

“คนคนนี้มีนามว่าเหวินเหรินกู เป็นทายาทของนักกวีผู้โด่งดังแห่งแคว้นเยียน เหวินเหรินเฟิ่ง”

หลังจากที่จักรพรรดินีได้เห็นรูปวาดแล้วก็พยักหน้าและพูดว่า

“ใช่แล้ว คนคนนี้ถูกข้าจับมา ตอนนี้อยู่ในการควบคุมของข้า”

“เหวินเหรินกู?”

หลี่จุ่นชะงักงันไปสักพัก แซ่เหวินเหริน แซ่นี้พบได้ไม่บ่อยนัก”

ตงกัวลั่วก็เช่นกัน

“ซือหม่าหยวนต้องการตัวคนคนนี้”

หลี่จุ่นเอ่ยปากพูด “เขาบอกว่าหากส่งตัวคนคนนี้ให้เขา เขาก็จะตกลงร่วมมือกับเรา ท่านจับเขามาด้วยเหตุใดหรือ?”

จักรพรรดินีลังเลเล็กน้อยและพูดว่า

“ขณะที่ข้าต่อสู้กับเขา ข้าก็พบว่ากำลังภายในของเขาค่อนข้างพิเศษ ข้าสงสัยว่าคนคนนี้จะเป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายอาจารย์ของท่าน ข้าจึงนำตัวเขากลับมา

“แต่เขาบอกข้าเพียงชื่อแซ่เท่านั้น นอกนั้นก็ไม่ได้พูดอันใดอีก ข้าตรวจสอบพบว่าเขาคือนายทะเบียนของขุนนางผู้บัญชาการแคว้นเยียน ในวงการขุนนางเขาเป็นเพียงแค่ตัวประกอบเล็ก ๆ เท่านั้น

“หากว่าตามเหตุผลคงไม่น่าแปลกอะไร ทว่าวรยุทธ์ของคนคนนี้เก่งกาจมาก เขาคืออัจฉริยะแห่งศิลปะการต่อสู้ที่หาตัวจับยาก!”

“อัจฉริยะแห่งศิลปะการต่อสู้? เก่งกว่าข้าอีกหรือ?” หลี่จุ่นถาม

จักรพรรดินีเหลือบมองที่หลี่จุ่น ส่ายหัวแล้วพูดว่า

“แน่นอนว่าเทียบกับท่านมิได้ แต่ก็ไม่น้อยไปกว่าอาจารย์ของท่าน หากให้เวลาเขาสักหน่อย คงจักไปถึงระดับเดียวกันกับอาจารย์ท่านได้

“ห่างเพียงก้าวเดียวเท่านั้น ข้าอาศัยจังหวะตอนที่เขาบาดเจ็บรุนแรงจับเขามา ไม่อย่างนั้นข้าคงทำได้เพียงต่อสู้กับเขา ไม่สามารถเอาชนะได้”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“มีเพียงวรยุทธ์ขั้นสูงไม่สามารถทำให้ซือหม่าหยวนเห็นค่าได้แน่ ข้าควรจะผูกมิตรกับคนคนนี้เอาไว้ดีไหม นี่ก็เป็นอีกปัญหา ไม่สิ เหตุใดคนคนนี้ถึงมาปรากฏตัวที่ค่ายทหารแคว้นฉีได้ล่ะ?”

จักรพรรดินีส่ายหัว

“ดูเหมือนว่าจะผูกมิตรกับคนคนนี้ไม่ได้ ต้องหาให้เจอว่าเหตุใดอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจึงให้ความสำคัญกับคนคนนี้นัก”

หลี่จุ่นเอ่ยปาก

ต้องติดต่อกับอวี้เซียง ให้นางแจ้งไปทางสมาคมเทียนตี้ ณ แคว้นเยียน ให้พวกเขาตรวจสอบดู

ว่าแต่ว่า เขาส่งคนไปแคว้นเยียนสองคนแล้ว เหตุใดตอนนี้จึงไม่มีข่าวคราวส่งมาเลยแม้แต่นิด?

ไม่สมเหตุสมผลเลย นานจนป่านนี้แล้ว

น่าจะถึงแคว้นเยียนได้ตั้งนานแล้ว

หรือว่า เจ้าสองคนนั่นนำเงินหลวงไปเสพสุข จึงไม่ทำงานให้ตนเสียแล้ว?

นั่นคงยอมรับไม่ได้

แต่ดูเหมือนว่าเขาคงทำอะไรกับสองคนนั้นไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสองคนนั้นเป็นใครมาจากไหน และค้นหารายละเอียดของพวกเขาไม่พบ

เพียงแต่ดูแล้ว พวกเขาไม่น่าจะใช่คนที่ทรยศตนได้

เมื่อเหวินเหรินกูไปถึงเมืองซ่างหยวน จู่ ๆ ก็มีข่าวถูกส่งมาอย่างกะทันหันว่ามีคนคนหนึ่งต้องการพบเจ้าตัว

อยู่ที่เมืองซ่างหยวน

ใครกัน?

สวีจือเว่ย มหาบัณฑิตแคว้นหนานงั้นหรือ

เมื่อหลี่จุ่นได้รับข่าวนี้ก็ขมวดคิ้ว

เขาอยากสะสางเรื่องนี้ให้ชัดเจนมาตลอด

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมตอนนั้นหยางจงถึงติดตามสวีจือเว่ย สวีจือเว่ยเป็นคนของลัทธิขงจื๊อ แล้วจางหยวนใช้คนของลัทธิขงจื๊อหรือไม่?

เขาถามหลี่ตังเทียนแล้ว แต่หลี่ตังเทียนไม่รู้ เขาว่าเรื่องนี้มีเพียงสวีจือเว่ยเท่านั้นที่รู้

คิดไปคิดมา หลี่จุ่นสั่งให้คนหยุดคุ้มกันตัวเหวินเหรินกูชั่วคราว และนำเจียงเยว่ฉานกับหลี่ตังเทียนลงทางใต้ ไปยังเมืองซ่างหยวน

เมืองซ่างหยวนนั้น ช่างเป็นเมืองที่น่าเศร้าจริง ๆ

หลี่จุ่นนึกถึงทีไรก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวทุกครั้ง

ครั้งนี้...เขายังต้องไปเยี่ยมนางอีก

วันรุ่งขึ้น

หลี่จุ่นและคนอื่น ๆ ลงไปทางใต้