องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1401

ณ ด่านเหิงกู่

ด้านในกระโจมทัพ

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ซือหม่าหยวนกำลังจิบชาและนั่งอยู่ตรงข้ามกับคนคนหนึ่ง

เขาคือราชทูตจากจงตู

ราชทูตผู้นี้คือใครน่ะหรือ?

คือเจียงเฟิง รองเจ้ากรมโยธาแห่งราชวงศ์อู่

ปัจจุบันเป็นอัครมหาเสนาบดีฝ่ายการทูตของจักรวรรดิ ดำรงตำแหน่งขุนนางชั้นที่สี่ รับผิดชอบด้านการทูตทั้งหมด

ดูแลควบคุมขุนนางนับร้อยคนในกรมพิธีการทูต

เรียกได้ว่าเขาในปัจจุบันนี้เขาแตกต่างจากอดีตโดยสิ้นเชิงก็ว่าได้

หากต้องการจะพบคนอย่างอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแล้ว แน่นอนว่าต้องมาด้วยตัวเอง

ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นว่าไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย?

หากไม่ให้เกียรติก็ไม่สามารถเจรจาขอความร่วมมือได้

อีกอย่าง เมื่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนได้ยินว่าอีกฝ่ายคืออัครมหาเสนาบดีฝ่ายการทูตของจงหยวนฝ่ายศัตรูที่พึ่งแต่งตั้ง เมื่อเห็นป้ายผ่านทางของอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง จึงเข้ามาพบด้วยตัวเอง

และเชิญให้ดื่มชา

หลังจากพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เจียงเฟิงก็เปิดประเด็นและพูดถึงจุดประสงค์ที่เขามาในครั้งนี้

แคว้นของศัตรูต้องการร่วมกองกำลังกับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน

จากนั้นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็เงียบไป ไม่พูดไม่จาและยังคงจิบชาต่อไป

เจียงเฟิงไม่ได้รีบร้อน

ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้มีความมั่นใจมากนัก อย่างไรเขาก็ไม่คุ้นเคยกับซือหม่าหยวน

เจียงเฟิงมักจะชอบเปิดศึกไปโดยตรงเลยมากกว่า เขาคิดว่าแค่ต่อสู้กันก็รู้แล้ว ต้องให้อีกฝ่ายเห็นก่อนว่าจักรวรรดิแข็งแกร่งเพียงใด อีกฝ่ายจึงจะยอมร่วมมือด้วย

ทว่าตอนนี้...ไม่มีอะไรมาต่อรองได้เลย

อย่างไรเสีย เขาก็เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีฝ่ายการทูตแห่งจักรวรรดิ จะใจร้อนได้อย่างไร?

ซือหม่าหยวนจิบชา เขาเองก็จิบชาเช่นกัน

จิบแก้วแล้วแก้วเล่า

ในที่สุดอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็เอ่ยปากพูด

“หากจะให้ร่วมมือกับแคว้นของท่าน มิใช่ว่าไม่ได้ ทว่าข้ามีหนึ่งคำขอ”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพูดภาษาถิ่นราชวงศ์อู่ได้ไม่คล่องนัก ดูเหมือนจะร่ำเรียนมาได้ไม่กี่ปี จึงพูดจาอึกอักเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็เข้าใจ

เจียงเฟิงยิ้มมุมปากทันทีและถามว่า

“ใต้เท้าเชิญพูดมาเถิด”

ซือหม่าหยวนกล่าวว่า “ช่วยข้าตามหาคนคนหนึ่งที ขอเพียงแค่หาเขาให้เจอ ข้าก็ตกลงที่จะร่วมมือกับแคว้นของท่าน”

เจียงเฟิงผงะไปชั่วคราว

ขอเพียงแค่ตามหาคนคนหนึ่งให้เจอ ก็จะตกลงร่วมมือด้วยงั้นหรือ?

เขารีบเร่งความเร็วม้าเพื่อนำม้วนรูปวาดและสารลับกลับไปยังจงตูทันที

หลังจากห้าวันให้หลัง หลี่จุ่นก็ได้รับม้วนรูปวาดและสารลับของเจียงเฟิง

เป็นการเดินทางกว่าแปดร้อยลี้

เป็นการเดินทางไกลอย่างช่วยไม่ได้

ได้ยินคนส่งสารบอกมาว่า ถึงกับมีม้าตัวหนึ่งวิ่งจนตายระหว่างทาง

หลี่จุ่นที่อยู่ในกระโจมจอมทัพเปิดอ่านสารลับของเจียงเฟิง จากนั้นก็เปิดดูรูปวาด

เป็นชายแปลกหน้าคนหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้จัก

ลัทธิเทียนซานเป็นคนจับไป หากเป็นเช่นนั้นเจียงเยว่ฉานต้องรู้แน่นอน

“ชายหนุ่มที่อยู่บนรูปวาดผู้นี้ มีความสำคัญต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนอย่างยิ่งงั้นหรือ? หรือนี่คือการหลอกลวง? เพียงแต่หาคนคนหนึ่งให้เจอ ก็จะตกลงร่วมมือด้วยงั้นรึ? มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือ?”

หลี่จุ่นคิดใคร่ครวญอยู่สักพัก

ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าซือหม่าหยวนคิดจะทำอะไรกันแน่

ทว่าจะประมาทคนคนนี้ไม่ได้ ต้องระมัดระวังให้ดี

หลังจากครุ่นคิดแล้ว เขาก็ตัดสินใจไปหาเจียงเยว่ฉานพร้อมกับม้วนรูปวาดในมือ

ทันทีที่เจียงเยว่ฉานเห็น นางก็พูดทันทีว่า

“เรื่องนี้ต้องถามศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่รองเป็นคนจับคนคนนี้มา ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร”