องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1400

ผ่านไปครั่งค่อนวัน จักรพรรดินีก็ออกมาจากห้องของอวี้เซียง

ทันใดนั้นก็เห็นหลี่จุ่นยืนรออยู่ที่ทางเดิน

“เป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่จุ่นรีบเข้ามาถามทันที

จักรพรรดินีถลึงตาใส่เขา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อยว่า

“ชาติที่แล้วพวกเราสองพี่น้องคงไปก่อกรรมทำเข็ญอันใดไว้แน่ ชาตินี้ถึงต้องตกเป็นของท่าน”

หลี่จุ่นตกตะลึงและพูดอย่างอึกอักขึ้นมาทันทีว่า

“นั่น จ้าวจ้าว...เหตุใดจึงพูดเยี่ยงนี้เล่า? คงเป็นเพราะข้านั้นกอบกู้โลกไว้ชาติที่แล้ว ชาตินี้จึงโชคดีได้แต่งงานกับพวกท่านสองพี่น้อง!”

จักรพรรดินีแอบถอนหายใจ ไม่แยแสคำพูดสวยหรูของเขาและพูดว่า

“ความเข้าใจผิดระหว่างข้ากับอวี้เอ๋อร์ไม่สามารถแก้ไขได้ในเวลาอันสั้น แต่อย่างไรก็ตาม ในที่สุดนางก็ยอมคุยกับข้าแล้ว”

“เช่นนั้นก็ดีเลย!”

หลี่จุ่นยิ้มออกทันทีและพูดว่า “ข้าจักไปดูอวี้เซียงเสียหน่อย!”

จักรพรรดินีมองเขา และไม่ได้รั้งเอาไว้

หลี่จุ่นเดินเข้าไป

อวี้เซียงนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งด้วยอารมณ์เศร้าหมอง ดูเหมือนว่านางกำลังตกอยู่ในภวังค์ ไม่ทันสังเกตว่าหลี่จุ่นเข้ามา

หลี่จุ่นกอดนางจากด้านหลัง จากนั้นก็ช้อนใบหน้าของนางขึ้นมาจูบ

อวี้เซียงตกใจ แต่พอเห็นว่าเป็นหลี่จุ่นนางก็โล่งใจ

จักรพรรดินีที่อยู่ตรงทางเดินมีความสามารถในการได้ยินเป็นเลิศ แน่นอนว่านางได้ยินเสียงที่อยู่ด้านใน นางขมวดคิ้วเล็กแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรมาก

สิบนาทีให้หลัง

หลี่จุ่นเช็ดปากของเขาและเดินออกมาพร้อมใบหน้าอันพึงพอใจ

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดินียังอยู่ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า

“อวี้เซียงไม่กลับไปกับพวกเรา นางบอกว่าจะอยู่ที่นี่ จ้าวจ้าว ไปกันเถิด พวกเราควรออกเดินทางได้แล้ว”

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ท่านอยู่ที่นี่ได้นะ อยู่เป็นเพื่อนอวี้เอ๋อร์”

เมื่อได้ยินคำพูดประชดประชัน หลี่จุ่นก็หัวเราะและพูดว่า

“ยังมีเวลาอีกเหลือเฟือน่ะ”

จากนั้นก็จับมือจักรพรรดินีและลงไปชั้นล่าง

กองทัพของลัทธิขงจื๊อมารวมกันที่ทางตอนเหนือของเป่ยโจว ซึ่งถูกทหารนับล้านยึดครองไว้หมดแล้ว แน่นอนว่าประชากรในเป่ยโจวไม่มีใครกล้าอยู่ที่นี่แล้ว

เฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องผู้ซึ่งย้ายเมืองหลวงไปยังเมืองเฟิงหั่วได้ส่งสารไปยังจงตูทันที เพื่อขอการตัดสินใจ

ทั้งการบุ๊นและบู๋ จงตูเตรียมกองทัพพร้อมไว้หมดแล้ว เมื่อหลี่จุ่นมาถึงก็เริ่มการประชุมทันที

“มหาจักรพรรดิ ศึกครั้งนี้เราจักจัดการอย่างไรดีขอรับ?”

ในกระโจมกลางกองทัพ เหยียนอ๋องผู้เฒ่าก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยปากถามหลี่จุ่นที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทันที

จักเป็นไปได้อย่างไร?

ไม่คุ้นเคยกับซือหม่าหยวนเลยสักนิด!

อีกอย่าง บุคคลนี้เป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัว มียุทธการเก่งกาจที่ไม่มีใครเทียบได้ เพียงได้ยินชื่อซือหม่าหยวนอันยิ่งใหญ่นี้ ก็หวาดผวากันเป็นแถบ

จะร่วมมือกับเขาได้อย่างไร?

เกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วยน่ะสิ

ทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๊นมองหน้ากัน คิดว่าคำพูดของหลี่จุ่นค่อนข้างจะเพ้อเจ้อ

หลี่จุ่นเห็นทุกคนมองหน้ากันอยู่สักพักโดยที่ไม่พูดอะไร เขาจึงยิ้มและพูดว่า

“เหล่าสหายของข้าอย่ากังวลเลย ข้าให้ไท่ซือส่งคนไปที่ด่านเหิงกู่ล่วงหน้าแล้ว รอดูสักสองวันเถิด ว่าจะเป็นอย่างไร หากแผนขอความร่วมมือไม่สำเร็จ ข้าก็มีแผนอื่นของข้าอีก”

“นั่นก็...”

เหล่าทหารทำตัวไม่ถูก

หวังโส่วหนิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินออกไป

เมื่อเห็นว่าหวังโส่วหนิงออกไป คนอื่น ๆ ก็รีบถอยออกไปตามทันที

ทว่า จะสามารถร่วมมือกับซือหม่าหยวนได้จริง ๆ น่ะหรือ?

สู้ไปเลยไม่ดีกว่าหรือ?

มหาจักรพรรดิพูดจาเลอะเทอะจริงๆ !