องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1399

เมื่อเห็นจักรพรรดินี ได้ยินนางพูด อวี้เซียงก็พลันตกตะลึงไป ผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของหลี่จุ่นทันที

“ท่าน ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

อวี้เซียงหน้าถอดสีทันที

นางรู้ว่าจักรพรรดินีกับหลี่จุ่นแต่งงานกันแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าหลี่จุ่นจะพาจักรพรรดินีมาเจอตัวเองด้วย

จักรพรรดินีเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า

“อวี้เอ๋อร์ เกิดความเข้าใจผิดขึ้นมากมายระหว่างเรา...”

สีหน้าของอวี้เซียงดูทุกข์ใจ มอบหลี่จุ่นและหันไปมองจักรพรรดินีอีกที ทันใดนั้นนางก็หันหลังเตรียมจะวิ่งหนีออกไป

“อวี้เซียง!”

หลี่จุ่นคว้ามือนางเอาไว้ ดึงนางให้กลับมาและพูดว่า

“อวี้เซียง ไม่ต้องร้อนรนไป วันนี้ข้าพานางมา เพื่อจะมาอธิบายกับเจ้าเสียหน่อย มีความเข้าใจผิดกันเกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับนาง เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด...”

“ท่านอ๋อง ขออภัยที่รบกวนพวกท่าน...อวี้เซียง อวี้เซียงขอตัวก่อน!”

จากนั้น อวี้เซียงพูดอะไรไปก็ไม่ยอมฟังและต่อต้านขั้นสุด

หลี่จุ่นชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นทำได้แค่ปล่อยนางไป

ทันทีที่ปล่อย อวี้เซียงก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที

“อวี้เซียง!”

หลี่จุ่นพยายามที่จะวิ่งตามออกไป ทว่าจักรพรรดินีก็ขัดขวางและพูดขึ้นว่า

“อย่างไรเสียมันก็เป็นเรื่องระหว่างข้ากับนาง ให้ข้าเป็นคนไปเถิด”

หลี่จุ่นเหลือบมองจักรพรรดินีด้วยท่าทีที่ค่อนข้างลังเล

จักรพรรดินีพูดด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่งว่า

“วางใจเถิด ข้าจักไม่ทำร้ายนาง”

หลี่จุ่นพยักหน้า

จักรพรรดินีได้ตามนางออกไปแล้ว

อวี้เซียงมีสีหน้ากลัดกลุ้ม กัดริมฝีปากไว้แน่นและกลับไปยังห้องนอนของตน

ความคับข้องใจอันไร้ที่สิ้นสุดปรากฏขึ้นในใจของนางทันที

นางไม่มีทางเลือกที่จะห้ามไม่ให้หลี่จุ่นแต่งงานกับจ้าวจี นางขอแค่อย่างเดียว ตอนที่เขามาหาตนนั้น อย่าพาหญิงอื่นมาด้วย

ทว่าเขาพามา...

และยังพาผู้หญิงที่นางเกลียดที่สุดมาด้วย...

อีกทั้งยังพยายามให้พวกนางคืนดีกัน...เขาไม่คิดเลยสักนิดว่าตัวนางจะรับได้ไหม!

ระหว่างนางกับผู้หญิงคนนั้น มีแต่ต้องล้างแค้นกันเท่านั้น!

หลบหนีมาสิบปี ความขนขื่นเช่นนี้อย่างไรเขาก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจ...

จักรพรรดินีไม่หนีไปไหน และเอ่ยปากพูดว่า

“อวี้เอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าคับแค้นใจ หากเจ้ายินดี พี่จะค่อย ๆ ชดใช้ความผิดให้ในอนาคต...”

“เจ้าไม่ใช่พี่ของข้า...”

อวี้เซียงหันหน้าไปมองจักรพรรดินี กัดฟังแล้วจ้องเขม็ง!

ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

เมื่อเห็นท่าทางของอวี้เซียง จักรพรรดินีก็ผงะไปชั่วขณะ วินาทีต่อมาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปกอดนางเอาไว้ โดยไม่สนใจว่านางจะต่อต้านหรือไม่ และลูบผมนางดั่งตอนที่นางยังเป็นเด็กและพูดว่า

“อวี่เอ๋อร์ พี่ผิดไปแล้ว พี่ขอโทษ...”

ความผิดของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ก็คือความผิดของนางด้วย

ความผิดของนาง นางต้องรับผิดชอบ

“โฮ~”

อวี้เซียงไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป ร้องไห้ออกมาอย่างสุดแรงอยู่ในอ้อมกอดของจักรพรรดินี

ประหนึ่งว่ากำลังร้องไห้ให้กับความขมขื่นที่ต้องเผชิญโลกภายนอกคนเดียวตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หลี่จุ่นกังวลใจ แอบตามมาอย่างเงียบ ๆ และจากนั้นเขาก็เห็นฉากตรงหน้าพอดี เขาจึงค่อย ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

ดีจริง ๆ !

พี่น้องคืนดีกันแล้ว