องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1398

หลี่จุ่นผงะไป ทันใดนั้นก็มองหน้าน่าหลันเหวินและพูดว่า

“น่าจะช้ากว่าท่านสักสองสามเดือน ข้าเองก็จำไม่ได้แล้ว...”

ครั้นที่เขาอยู่ชายแดนเหนือนั้น ได้ร่วมรักกับทัวทัวไปไม่รู้กี่ร้อยรอบ เขาจำไม่ได้จริง ๆ

น่าหลันเหวินตะลึงงัน และพูดว่า

“เร็วถึงเพียงนั้นเชียว...”

นางแอบถอนหายใจ

ที่แท้หลังจากที่น้องหกห่างจากตัวเองไป ก็มีผู้หญิงใหม่ได้รวดเร็วถึงเพียงนี้แล้ว...

“ใช่แล้ว พี่หญิง มีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกท่าน”

หลี่จุ่นนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ และรู้สึกว่าเรื่องนี้ควรบอกให้เร็วที่สุดจะดีกว่า

น่าหลันเหวินครุ่นคิด มองไปที่หลี่จุ่นและถามว่า

“เจ้าต้องการจะบอกข้าเรื่องอาหยวนใช่หรือไม่?”

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

“พี่หญิง ท่านรู้ได้เยี่ยงไร...”

น่าหลันเหวินเหลือบมองหลี่จุ่นด้วยแววตาขุ่นเคือง แต่กลับพูดอย่างใจเย็นว่า

“สองวันมานี้อาหยวนหลบหน้าหลบตาข้าตลอด นางดูกลัวข้ามาก หากนางไม่ได้ทำเรื่องน่าละอาย จะทำตัวเช่นนี้ทำไม? ข้าเดาว่าน้องหกกับอาหยวนกำลังมีความสัมพันธ์กันใช่หรือไม่?”

“อ๋าฮ่า ๆ ~”

หลี่จุ่นระเบิดหัวเราะออกมาทันที จากนั้นเขาก็ดึงน่าหลันเหวินเข้ามาและพูดอย่างเคอะเขินว่า

“พี่หญิงสมกับเป็นคนที่ปราดเปรื่องที่สุดในโลกเสียจริง ๆ ! ไม่คิดเลยว่าข้ายังไม่ทันได้บอกอะไรแท้ ๆ แต่กลับถูกท่านมองทุกอย่างออกหมด”

น่าหลันเหวินยิ้มมุมปากด้วยความขี้เล่นและพูดว่า

“ปราดเปรื่องที่สุดในโลกอะไรกัน เรื่องโกหกทั้งนั้น ผู้ที่ปราดเปรื่องที่สุดในโลกคือเจ้าต่างหาก น้องหก!”

หลี่จุ่นเกาหัวทันที

น่าหลันเหวินกลับยิ้มบาง ๆ และพูดว่า

“เจ้าวางใจเถิด ข้าฝากฝังอาหยวนไว้กับเจ้าตั้งแต่แรก เพราะนอกจากวรยุทธ์ของนางจะเก่งกาจแล้ว หน้าตายังสะสวยอีกด้วย น้องหกคงจะได้พบหญิงอื่นอีกแน่นอน หากมีอาหยวนอยู่ข้าง ๆ น้องหกคงจะไม่กระทำการหุนหันพลันแล่นเกินไปเมื่อพบเจอหญิงอื่น...”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกละอายใจทันที

น่าเสียดายที่ต้องทำให้ท่านผิดหวังเสียแล้ว...

เขาไม่เว้นเลยสักคนที่เขาพบ เขาเก็บหมดทุกคน

ยกเว้นพี่หลิงจือ

“เฮ้อ~”

น่าหลันเหวินไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจขึ้นมาว่า

“ตอนนี้น้องหกคือจักรพรรดิแล้ว จะมีสนมกี่คนในวังหลังก็ย่อมได้ อย่างไรเสีย น้องหกก็อย่าลืมว่าพวกเราเหล่านี้เป็นพี่น้องกัน”

หลี่จุ่นกอดนางเอาไว้แน่นทันที ช้อนคางและจูบนางอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดอย่างอ่อนหวานว่า

อิ่นเจี้ยนหนานเมื่อได้รับแจ้งดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหาอวี้เซียงทันที

เมื่ออวี้เซียงที่กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งได้ยินดังนั้น แววตาดูดีใจเล็กน้อยและพูดขึ้นทันทีว่า

“อืม ข้ารู้แล้ว!”

เขากลับมาแล้ว ดีจริง ๆ

ทันทีที่รู้ว่าเขาจะกลับมาจากจวนชายแดนตะวันตก นางก็นั่งแต่งหน้าทั้งเช้า

อวี้เซียงเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย มองดูตัวเองในกระจกที่กลับมาเป็นเหมือนสมัยที่ยังเป็นนางคณิกาชั้นสูงแห่งหอชุนฮวาอีกในเมืองหลวงอีกครั้ง และยิ้มอย่างพออกพอใจ

ในใจของนางกระสับกระส่าย ตรงไปยังห้องที่หลี่จุ่นมักจะมาอยู่ทันที

ประตูไม่ได้ปิดเอาไว้

อวี้เซียงเก็บความคิดถึงไว้ไม่ไว้ นางร้องเรียกด้วยเสียงแสนเสน่หา

“ท่านอ๋อง~”

หลังจากนั้นก็กระโจนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่จุ่น

“อวี้เซียง”

“เมื่อเห็นว่าอวี้เซียงแต่งหน้าแต่งตัวมาอย่างงดงาม หลี่จุ่นก็มองนางอย่างชื่มชนและกอดนางไว้ทันที

จักรพรรดินีที่อยู่ข้าง ๆ ไม่รีบร้อนที่จะขัดจังหวะใด ๆ จนกระทั่งร่างกายอันบอบบางของอวี้เซียงที่อยู่ในอ้อมแขนของหลี่จุ่นเริ่มสั่นไหว มองไปที่นางด้วยความตกตะลึง จากนั้นนางก็พูดออกมาช้า ๆ ว่า

“อวี้เอ๋อร์ ไม่เจอกันเสียนาน”