องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1397

ณ ชายแดนแคว้นฉี

ฝั่งตะวันตก

ซั่งกวนเฮ่าที่เดินทางมาร่วมหลายเดือน ได้เดินทางผ่านพื้นที่หนองน้ำพร้อมกับเหล่าคาราวานอย่างยากลำบาก

ซั่งกวนเฮ่าหมดคำจะพูด

ไม่รู้ว่าต้องเดินบนพื้นที่หนองน้ำเช่นนี้ไปอีกกี่แห่ง ครั้นเดินทางออกจากจงหยวนก็แห่งหนึ่ง ต่อมาพอเข้าแคว้นฉีก็เจออีกแห่ง

ครานี้พอออกจากแคว้นฉีก็เจออีกแห่ง

โลกนี้มีหนองน้ำมากมายเหลือเกิน

ซั่งกวนเฮ่าเดินจนเหนื่อยล้า เขาต้องการพักสักหน่อย

โชคดีที่เขามีวิทยายุทธ์อันแข็งแกร่งและร่างกายที่แข็งแรง มิเช่นนั้นคงเดินจนหมดแรงไปนานแล้ว

เขาเพียงหย่อนก้นลงบนโขดหินข้าง ๆ เขา

ผู้ใต้บังคับบัญชาในกลุ่มที่มีอายุมากกว่าเขาหนึ่งปีพูดขึ้นทันที

“ท่านหัวหน้าซั่งกวน ตรงนี้ไม่เหมาะกับการนั่งพัก ได้ยินคนแคว้นฉีพูดไว้ว่า หนองน้ำแห่งนี้มักเกิดเหตุที่คาดเดาไม่ได้ ไม่เหมาะที่อยู่ที่นี่เป็นเวลานาน พวกเราเดินไปอีกหน่อยค่อยพักเถิด”

ซั่งกวนเฮ่าผงะไปสักพัก เขาพยักหน้าและลุกขึ้นเดินต่อทันที

ตามที่เล่าขาน พวกเขาจักต้องเดินข้ามหนองน้ำนี่เป็นเวลาเจ็ดถึงแปดวันจึงจะออกจากแคว้นฉีได้สำเร็จ ส่วนทางตะวันตกนั้นไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร

ทว่า มีตำนานไว้ว่าฝั่งตะวันตกนั้นมีภูเขาที่ทอดยาวเหยียดต่อกันไปไม่มีที่สิ้นสุด และเหนือภูเขาที่ดูเหมือนจะไร้ทางสิ้นสุดหลายลูกนั้น ก็มีอีกแคว้นตั้งอยู่

ทว่ายังไม่มีข้อพิสูจน์ที่แน่ชัด

เพราะยังไม่มีใครมีชีวิตรอดกลับมาจากแดนตะวันตกอันไกลโพ้น

สถานที่พวกเขากำลังจะไปในตอนนี้เรียกว่าเขาม่านถัว เพราะที่นั่นมีวัตถุดิบทำยาที่จะช่วยพี่หว่านเอ๋อร์ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องไปที่นั่น

พวกเขานำสินค้ามากมายมาเพื่อแลกเปลี่ยนซื้อขายกับชาวบ้านที่นั่น อีกทั้งที่นั่นยังมีวัตถุดิบทำยาเก่าแก่อยู่ไม่น้อยเลย

กลุ่มคนค่อย ๆ เยื้องย่างผ่านหนองน้ำได้เจ็ดแปดวันแล้ว

ริมฝีปากของซั่งกวนเฮ่าแห้งแตกจากการที่ไม่ได้สัมผัสน้ำมาหลายวัน น้ำในหนองน้ำดื่มไม่ได้ ดื่มแล้วอาจตายได้

ในที่สุดเขาก็เห็นผืนดินที่ไร้ซึ่งพืชพรรณใด ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเดินผ่านพ้นหนองน้ำแล้ว

“พวกเราออกมาแล้ว...”

ซั่งกวนเฮ่าเอ่ยปากพูด

เขาหันกลับไปดูเบื้องหลัง มีเพียงเจ็ดแปดคนเท่านั้นที่ตามเขามาถึงที่นี่ ส่วนที่เหลือล้มตายกันระหว่างทาง

ชายชราที่นำทางเขามาตลอดท่านนั้น เมื่อสามวันที่แล้วก็ติดอยู่ในหนองน้ำเช่นกัน

ซั่งกวนเฮ่าไม่ได้รู้สึกเศร้าเกินไป เพียงแค่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าในที่สุดก็เดินพ้นหนองน้ำมาแล้ว ก็ยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม

“ท่านหัวหน้า ในที่สุดพวกเราก็เดินพ้นเสียที...”

เจ็ดแปดคนข้างหลังเขามองดูทะเลทรายอันสุดลูกหูลูกตา และตะโกนอย่างตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น!

พวกเขาก็ได้รู้ว่า สิ่งที่รอพวกเขาอยู่เบื้องหน้าคือการเดินทางที่ยากยิ่งกว่า

ซั่งกวนเฮ่าคลี่แผนที่ออก มองอยู่สักพักใหญ่ หลังจากนั้นก็พูดว่า

น่าหลันเหวินมีท่าทีนุ่มนวล นางพยักหน้าอย่างอ่อนโยนและพูดว่า

“อีกประมาณเดือนกว่า ก็จะถึงเวลาแล้ว”

หลี่จุ่นครุ่นคริด และพยักหน้าอย่างช้า ๆ

น่าหลันเหวินกับเขาขึ้นสวรรค์ร่วมกันเมื่อใดกัน?

ประมาณเดือนเมษายนปีที่แล้ว จนตอนนี้ก็ต้นเดือนมกราคมแล้ว

ตั้งท้องมาเป็นเวลาสิบเดือน อีกไม่นานคงใกล้ถึงเวลาแล้ว

แล้วทัวทัวล่ะ ตั้งท้องตั้งแต่เมื่อใดกัน?

ตอนที่เขาไปยังชายแดนเหนือได้ไม่ถึงเดือน

เช่นนั้น ทัวทัวน่าจะเริ่มตั้งท้องตอนประมาณเดือนมิถุนายน แต่เขาเองก็ไม่รู้ เพราะเขาและทัวทัวร่วมรักกันหลายครั้งหลายหน ดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจ

แต่กับน่าหลันเหวินน่าจะเว้นระยะได้สามเดือนแล้ว

หลี่จุ่นรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขาอายุเท่าไรแล้ว?

สิบแปดปีกว่า

อายุเท่านี้ก็มีลูกแล้วรึ!

แถมยังมีสองคนในคราเดียว!

เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่กำลังคิดหนักของหลี่จุ่น น่าหลันเหวินก็ดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทันทีว่า

“แล้ว แล้วไทเฮาแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนี่เมื่อใดหรือ?”