องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1396

เจ้าหลิวอ้วนไปไหน?

แน่นอนว่าเจ้าหลิวอ้วนตามเขาไปที่เทียนซาน ทว่าเขาไม่เข้าใจศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถติดตามคนของลัทธิเทียนซานไปได้ทุกที่

อีกอย่าง เขาต้องไปตามหาเมี่ยวอวี้

เมี่ยวอวี้เดิมทีเป็นโสเภณีอยู่ที่หอชุนฮวาในเมืองหลวง ภายหลังเมืองหลวงเกิดความวุ่นวาย แน่นอนว่าหอชุนฮวาเปิดให้บริการต่อไปไม่ได้ คนข้างในจึงต้องพากันอพยพหนีไป

แล้วเมี่ยวอวี้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ?

หลิวซานก็ไม่รู้

แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลัทธิเทียนซาน ลัทธิเทียนซานมีความสามารถในการสะกดรอย ท้ายที่สุดก็ช่วยเขาตามหาเมี่ยวอวี้จนพบ

โดยบอกว่าหลังจากที่หอชุนฮวาปิดกิจการ เมี่ยวอวี้ก็ไปอยู่ที่หลินโจว

หลินโจวอยู่ที่ใดกัน?

อยู่ข้าง ๆ อิงโจวและเจียงหนาน

ดังนั้นเจ้าหลิวอ้วนจึงลงเขาและตรงไปที่หลินโจว

เดินทางมาสิบกว่าวัน ในที่สุดก็ถึงหลินโจว

ในที่สุดเขาก็พบเมี่ยวอวี้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความซีดเซียวอยู่ที่แผงขายน้ำชา

ในที่สุดคู่รักก็ได้กลับมาพบพานกันเสียที

ไม่นานนักก็ได้ยินข่าวว่าหลี่จุ่นได้ก่อตั้งแคว้น โดยขึ้นเป็นจักรพรรดิ

หลิวซานน้ำตาไหลอย่างปลื้มปิติ คิดว่าพี่จุ่นตายไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะยังมีชีวิตอยู่

ดีเหลือเกิน

เดิมทีหลิวซานต้องการพาเมี่ยวอวี้ไปขอพึ่งพาหลี่จุ่น อย่างไรเสียเขาก็เป็นพี่ชายของตน หากเขานั่งบัลลังก์จักรพรรดิแล้ว ตัวเองก็จะเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งตามไปด้วยมิใช่หรือ?

ทันใดนั้น

เมี่ยวอวี้ปฏิเสธ เมี่ยวอวี้ต้องการเป็นแค่คนธรรมดา ไม่อยากเข้าไปมีส่วนข้องเกี่ยวกับคนใหญ่คนโต

หลิวซานรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกราบไหว้ฟ้าดินต่อหน้าดวงวิญญาณแม่ของเขากับเมี่ยวอวี้

พวกเขาแต่งงานกันตามที่หวังไว้

จากนั้น หลิวซานก็เริ่มธุรกิจขายหนังสือนิยาย ชีวิตเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ เจริญรุ่งเรืองขึ้น

หลังจากนั้นเมี่ยวอวี้ก็ตั้งท้อง หลิวซานมีความสุขมาก

มีบางครั้งบางคราที่คิดถึงหลี่จุ่นขึ้นมา นึกถึงชีวิตครั้นอยู่ชายแดนเหนือ เจ้าหลิวอ้วนที่ชีวิตกดดันจนผอมลงและไม่อ้วนอีกต่อไป เขาจิบสุราสองจิบ จากนั้นมองไปทางจงตูด้วยรอยยิ้มและพูดว่า

“พี่จุ่น มาเถิด ดื่มสักแก้ว”

...

หม่าหยวนฮั่นมองดูหลี่จุ่นด้วยความตกใจมาก

อดคิดไม่ได้ว่า ไม่พบกันเพียงประเดี๋ยว วรยุทธ์ของเจ้าเด็กนี่แข็งแกร่งขึ้นถึงเพียงนี้แล้วหรือ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

“เออนี่ พี่หม่า เจ้าหลิวอ้วนลงเขาแล้วหรือยัง?” หลี่จุ่นถาม

หลี่จุ่นยังคงเป็นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลิวซานมาก

ก่อนหน้านี้เคล็ดลับในการผลิตสุราหลงไถนั้นได้ถูกส่งต่อไปให้คนทำสุราเหล่านั้น เมื่อเมืองหลวงเกิดความวุ่นวาย หวังเหยียนหรันจึงได้พาพวกเขาไปที่เมืองอวี๋เจียง

ทว่าหากขาดใครไปแม้แต่ผู้เดียว ก็จะไม่สามารถผลิตสุราหลงไถได้อีก

หากคนอื่น ๆ ต้องการสูตรในการทำสุรานี้ จักต้องตามหาตัวผู้ทำสุราในสมัยก่อนมาทั้งหมด

ทว่าเป็นไปได้ยาก

อีกอย่าง หลี่จุ่นก็เตรียมที่จะผลิตสุราขึ้นมาใหม่ โดยผลิตในนามของจักรวรรดิ!

ที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นสุราจากแคว้นนี้!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลี่จุ่นจึงกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า

“พี่หม่าดื่มตามสบายเถิด ในอนาคตประเดี๋ยวสุรานี่ก็มีขึ้นมาอีก”

หม่าหยวนฮั่นเหลือบมองหลี่จุ่น พูดด้วยสายตาอันโอดครวญว่า

“จริงด้วย ข้าลืมไป ยอดหญิงหวังท่านนั้นดูเหมือนว่าจะเป็น...”

หม่าหยวนฮั่นแอบถอนหายใจ

เหตุใดเจ้าเด็กนี่ถึงมีผู้หญิงมาชอบพอมากมายถึงเพียงนี้นะ?

แต่คนที่มาชอบพอตัวเองนั่นกลับไม่มีแม้แต่คนเดียว...

หรือว่า ผู้หญิงชอบที่ลักษณะภายนอกงั้นหรือ?

มองกันที่หน้าตาจริง ๆ น่ะหรือ?