องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1395

เจียงเยว่ฉานได้ยินเสียงจากข้างนอก จึงเดินออกมาดู เมื่อนางเห็นหลี่จุ่นจึงถามว่า

“ตามหาข้าทำไม? ท่านต้องการเรียนวิทยายุทธ์ใหม่ ๆ งั้นรึ?”

เจียงเยว่ฉานในตอนนี้เป็นลูกศิษย์ของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ทว่านางกลับถือว่าหลี่จุ่นเป็นลูกศิษย์ของนางเสียอย่างนั้น พูดได้เลยว่านางพยายามอย่างสุดหัวใจ

หากเป็นเรื่องวรยุทธ์แล้ว นางให้ความสำคัญมากกว่าสิ่งใด

หลี่จุ่นส่ายหัวและถามว่า

“หวังฉวนเหวินอยู่ที่ใด ข้าต้องการพบเขา!”

เจียงเยว่ฉานผงะไปสักพัก จากนั้นก็พูดพร้อมส่ายหัว

“หวังฉวนเหวินไม่อยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาอยู่ที่เขาเทียนซาน รอให้ศิษย์พี่สามฟื้นและรอให้ศิษย์พี่ใหญ่กลับมาก่อน แล้วตาแก่นั่นจักต้องคุกเข่าต่อหน้าหลุมฝังศพสามวันสามคืน!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที

เขาต้องการที่จะแก้แค้น ทว่าความหมายของนางคือ ตอนนี้หวังฉวนเหวินไม่อยู่ให้เขาสังหาร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หลี่จุ่นทำได้เพียงยอมแพ้ไปก่อน

“ไม่อย่างนั้น วันนี้ข้าสอนวิทยายุทธ์แบบใหม่ให้กับท่านดีไหมเล่า? ข้าเตรียมจะสอนวิชาตัวเบาแบบใหม่ให้ท่าน หากร่ำเรียนจนแตกฉานแล้ว ท่านจะตัวเบาดั่งนกนางแอ่นเชียวล่ะ เป็นการเสริมพลังของวิชาตัวเบาให้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม”

เจียงเยว่ฉานค่อย ๆ โน้มน้าว

ดูเหมือนว่านางกระตือรือร้นที่จะถ่ายทอดวิทยายุทธ์ทั้งหมดให้กับหลี่จุ่น

หลี่จุ่นส่ายหัวทันทีและตอบว่า

“ไม่ไหว หลายวันมานี้ข้ายังร่ำเรียนวิชาฝ่ามือนั่นไม่แตกฉานเลย ไม่รีบ ไม่รีบ”

เจียงเยว่ฉานเข้าใจ ทำได้เพียงยอมแพ้และพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้น ท่านฝึกฝนเอาไว้ให้ดีล่ะ รอให้ศิษย์พี่สามฟื้น ข้าจะรับท่านเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ!”

หลี่จุ่นพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่พูดจาใด ๆ หันหลังและเดินออกไป

เมื่อโหลวฮวนฮวนและเฉาวานวานที่อยู่ตรงทางเดินมองเห็นหลี่จุ่นเดินจากไป ก็มีท่าทีเศร้าใจเล็กน้อย

โหลวฮวนฮวนไม่ได้แสดงออกมาชัดเจนมากนัก แต่เฉาวานวานดูเหมือนว่านางกำลังป่วยด้วยพิษรัก

นางดูซีดเซียวและมีท่าทางดูน่าสงสาร เนื่องจากการหายตัวไปของใครบางคน

พอได้ยินว่าหลี่จุ่นยังมีชีวิตอยู่ จึงทำให้นางดีใจมาก

นางอยากไปหาหลี่จุ่นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขากลายเป็นจักรพรรดิไปแล้ว มีหญิงสาวมากมายรายล้อมรอบกาย จนนางไม่เคยได้เห็นเงาเขาเลย

ในที่สุดวันนี้ก็ได้พบเขา ทว่าถูกอาจารย์ขัดขวางไว้ ไม่ยอมให้นางก้าวไปข้างหน้า เฉาวานวานรู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างมาก

“อาจารย์ เหตุใดท่านจึงขวางข้าไว้ล่ะ?”

เฉาวานวานอดไม่ได้ที่จะหันไปมองโหลวฮวนฮวนด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

โหลวฮวนฮวนมีสีหน้าแปลกไป จากนั้นนางก็ตะคอกอย่างเย็นชาทันทีว่า

“นั่นมันคนไม่ดี วานวาน อาจารย์ทำเช่นนี้เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง ในวันพรุ่งนี้เมื่อเรากลับเทียนซาน ข้าจักหาผู้ชายรูปงามให้เจ้าแต่งงานด้วยสักคน!”

อีกฝ่ายมีพลังดุร้าย แต่เทียบเขาไม่ได้เลย!

แค่เขาออกแรงไม่กี่ก้าว อีกฝ่ายก็จะพ่ายแพ้ไปแน่!

“พี่หม่า สบายดีหรือ!”

หลี่จุ่นปล่อยมือ จ้องมองหม่าหยวนฮั่นด้วยรอยยิ้ม

หญ้าในปากของหม่าหยวนฮั่นร่วงหล่นลง หันไปมองหลี่จุ่นทั้งตัวและตะลึงงันอยู่อย่างนั้น!

เขารู้ว่าหลี่จุ่นฝึกวรยุทธ์ และดูเหมือนว่าความสามารถของเขานั้นจะแข็งแกร่งถึงขีดสุด เมื่อเจ้าลัทธิเห็นเข้า จึงสอนวรยุทธ์ให้เขาด้วยตนเอง

แต่เป็นไปได้อย่างไร?!

เหตุใดผ่านไปเพียงหนึ่งปี วรยุทธ์จึงแข็งแกร่งขึ้นได้ถึงเพียงนี้?!

“เจ้า...”

หม่าหยวนฮั่นใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเอ่ยปาก เขายังคงมองดูหลี่จุ่นด้วยความตกตะลึง

หลี่จุ่นค่อย ๆ ยิ้มและถามว่า

“พี่หม่า ท่านว่าความสามารถของข้าตอนนี้เทียบกับเจ้าหลิวอ้วนได้หรือยัง?”

พูดถึง เจ้าหลิวอ้วนไปอยู่ที่ใดกัน?

ทำไมจึงไม่กลับมา?