องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1414

ธุระทางด้านนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว

ในตอนพลบค่ำ สวีจือเว่ยกับหลานสาวก็มาถึงที่ตระกูลเฟิง ในคืนนั้นหลี่จุ่นวางแผนที่จะกลับไปทางเหนือ

แต่ถูกนายหญิงใหญ่ขวางไว้

ให้หลี่จุ่นอยู่ต่ออีกคืนหนึ่ง

หลี่จุ่นไม่อาจปฏิเสธความเมตตาของนางได้ ดังนั้นเขาจึงต้องอยู่ต่อ

ตระกูลจ้าวทุกคนก็ยังไม่กลับไปและอยู่ค้างคืนที่ตระกูลเฟิงเช่นกัน

ตกดึก หลังจากที่ผู้อาวุโสตระกูลเฟิงและน้องชายของเขาชวนจ้าวจือเวยพูดคุยกันถึงดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนด้วยความพึงพอใจ พวกเขาตกลงปลงใจเรื่องยุติการแต่งงานแล้ว

ทั้งสามพากันกลับห้องของตัวเอง แต่หลี่จุ่นกลับไม่ง่วงเลย

นอนแผ่อยู่บนเตียงหลายชั่วยาม จนในที่สุดก็หลับไม่ลง

เขาลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมแล้วเดินไปที่สนาม เงยหน้าแหงนมองพระจันทร์บนท้องฟ้า

ฤดูหนาวตอนกลางคืนช่างหนาวเหน็บ

บวกกับดวงจันทร์บนท้องฟ้า ยิ่งทำให้รู้สึกหนาวจับใจ

ทว่ากำลังภายในของหลี่จุ่นนั้นปกป้องร่างกายของเขาอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกอะไรมากนัก

หนึ่งใสข้อดีของการฝึกวรยุทธ์นั้นก็คือามารถรักษาความอบอุ่นในฤดูหนาวและความเย็นในฤดูร้อนได้

หลี่จุ่นพอใจกับผลของกำลังนี้มาก

ในขณะที่หลี่จุ่นกำลังเงยหน้ามองดวงจันทร์ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากเบื้องหลัง จึงค่อย ๆ หันศีรษะไปมอง

จากนั้นก็เห็นจ้าวเซียงหนิงถือโคมไฟ สวมกระโปรงสีดำ สวมเสื้อคลุมหนานุ่ม ดูมีท่าทีสง่างาม

หลี่จุ่นผงะไปสักพัก

จ้าวเซียงหนิงกลับเดินเข้ามาตรงหน้าหลี่จุ่นอย่างให้เกียรติ ก้มลง โค้งคำนับและกล่าวว่า

“ข้าน้อยขอถวายความเคารพท่านมหาจักรพรรดิ!”

หลี่จุ่นชะงักไปและถามว่า “เจ้ารู้ตัวตนของข้างั้นหรือ?”

จ้าวเซียงหนิงพยักหน้าและพูดว่า “ทุกคนในโลกนี้ต่างรู้ดีว่าฝ่าบาทคือองค์ชายหกแห่งราชวงศ์อู่ และข้าน้อยยังรู้ด้วยว่าฝ่าบาทคือจักรพรรดิหกแห่งราชวงศ์อู่ ตั้งแต่แรกเห็นข้าก้รู้ตัวตนของท่านแล้ว”

หลี่จุ่นยิ้มพร้อมพยักหน้าและกล่าวว่า “ค่ำมืดป่านนี้แล้ว แม่นางจ้าวยังไม่ไปพักผ่อนอีกหรือ?”

จ้าวเซียงหนิงเดินไปข้าง ๆ หลี่จุ่น และส่ายหัวเบา ๆ ว่า

“ข้านอนไม่หลับ”

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

จ้าวเซียงหนิงเองก็พูดอะไรไม่ออกอยู่สักพักหนึ่ง

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด จ้าวเซียงหนิงจึงอดไม่ได้ที่จะหาหัวข้อขึ้นมาพูด

“ตอนที่ได้พบฝ่าบาทครั้งแรกที่เมืองหลวง ทีแรกคิดว่าจักไม่พบกันอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมีโอกาสได้เจอกันอีก ฟ้าช่างเข้าข้างข้าน้อยเสียจริง ๆ”

“ใช่ ข้าเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอแม่นางจ้าวที่นี่อีก”

หลี่จุ่นพูดแล้วมองจ้าวเซียงหนิง

“เช้านี้มีสารมา”

เจียงเยว่ฉานหรี่ตามองรูปร่างอันเพรียวบางแต่ล่ำสันของหลี่จุ่น ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยและเอ่ยปากพูด

“ในสารบอกว่าอะไรหรือ?” หลี่จุ่นถาม

เจียงเยว่ฉานตอบอย่างเป็นกันเองว่า

“กองทัพของจอมทัพเหยียนมาถึงจวนชายแดนตะวันตกเรียบร้อยแล้ว กองทัพของอวี่เหวินจิ้งก็มาถึงจงโจวแล้ว ใกล้ถึงเมืองหลวง

“แต่ กองทัพศัตรูที่ทางเหนือของเป่ยโจวเตรียมลงมือแล้ว ได้มีการแบ่งทหารกองหน้าออกเป็นสองส่วนไปทางตอนใต้แล้ว ส่วนหนึ่งไปด่านเฟิงเป่ย อีกส่วนถึงเมืองเฟิงหั่วเก่าแล้ว”

หลี่จุ่นพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีนักว่า

“แล้วเจ้าร้อนรนกระไร? กองทัพของอวี่เหวินจิ้งแม้ว่าจะไปหลงหู่ไถ แต่หากกองทัพศัตรูลงใต้ไปโจมตีเมืองเฟิงหั่ว พวกเขาก็เข้าไปสนับสนุนได้ทันเวลาอยู่ดี!"

เขาหยุดพูดไปสักพักและพูดต่อว่า

“อย่างไรเสียหลี่โจ้วก็เริ่มลงมือแล้ว มีข่าวเกี่ยวกับซือหม่าหยวนบ้างหรือไม่?”

เจียงเยว่ฉานส่ายหัว

หลี่จุ่นพูดต่อ

“เช่นนั้นก็ช่างเถิด ได้เวลากลับจงตูแล้ว ถ้าไม่มีอะไรต้องเก็บ ก็ไปบอกหลี่ตังเทียนเถิดว่าต้องไปแล้ว”

เจียงเยว่ฉานไม่เคลื่อนไหวใด ๆ จากนั้นมองไปที่หลี่จุ่นพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า

“เมื่อคืนข้าเห็นท่านแอบนัดพบสาวงามมีชาติตระกูล ข้าควรเอาเรื่องนี้กลับไปบอกศิษย์พี่รองดีไหม?”