องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1413

หลี่จุ่นและเฟิงหลิงหวนไม่ได้อยู่ในห้องนั้นนานนัก ประเดี๋ยวเดียวก็ออกมา

เมื่อเดินไปถึงสวนหลังเรือน เฟิงหลิงหวนก็ถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า

“พี่จุ่น พี่สาวสองคนนั้นไม่สวยหรือ?”

หลี่จุ่นลูบจมูก เขกหัวสาวน้อยเบา ๆ ไปหนึ่งทีและพูดว่า

“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว”

“อ๊า~”

เฟิงหลิงหวนร้องออกมา เอามือกุมศีรษะทันที มองไปที่หลี่จุ่นอย่างโกรธเคืองแล้วพูดว่า

“พี่จุ่น เขกหัวข้าทำไมเนี่ย! หากสมองข้าพังจักทำเช่นไร?”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า “สมองพังก็ดีสิ เจ้าก็จะได้กลายเป็นยัยโง่!”

“พี่จุ่น ท่าน...”

เจ้าหนูน้อยตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่จุ่นของตนจะกล้าพูดจาเช่นนี้ออกมา จากนั้นนางจึงพูดอย่างขุ่นเคืองทันที

“เฮอะ พี่จุ่น ข้าไม่ยุ่งกับท่านแล้ว!”

จากนั้นนางก็หันหลังกลับและเดินออกจากสวนหลังเรือนไป ปล่อยให้หลี่จุ่นอาบแดดอยู่ลำพัง

หลี่จุ่นนอนอยู่บนม้านั่งยาว นึกถึงสองพี่น้องตระกูลจ้าว เขารู้สึกถึงโชคชะตาอันน่าประหลาดใจนี้

แม้จะไม่ได้พูดคุยติดต่ออะไรกันมาก แต่เมื่อได้มาพบกันที่นี่ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเลยจริง ๆ

ผ่านไปได้สักพัก จู่ ๆ เจียงเยว่ฉานก็มาปรากฏตัวที่สวนหลังเรือน

เมื่อเห็นหลี่จุ่นนอนอาบแดดอย่างน่าเบื่อหน่ายอยู่บนม้านั่งยาว นางก็พูดว่า

“ในเมื่อเจ้าว่างแล้ว ข้าจักสอนวรยุทธ์เจ้าแล้วกัน”

หลี่จุ่น “...”

นอกจากเรื่องวรยุทธ์แล้ว ในหัวผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีเรื่องอื่นเลยหรืออย่างไร?

หลี่จุ่นเงยหน้ามองเจียวเยว่ฉาน

ภายใต้แสงอาทิตย์ เจียงเยว่ฉานดูงดงามไร้ที่ติ ใบหน้าอันงดงามที่มาพร้อมกับประกายความเฉลียวฉลาด

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจอีกครั้งที่ได้เห็น เห็นได้ชัดว่าดวงหน้านั้นไร้ผู้ใดมาเทียบได้ แล้วใครจะไม่เกิดความคิดชั่วร้ายกับนางกันเล่า?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“ไม่ วันนี้ข้าต้องการพักผ่อน ไม่อยากฝึกวรยุทธ์”

หลี่จุ่นจัดท่าวางศีรษะใหม่ ใบหน้าของเขาเผชิญกับแสงแดด

การได้สัมผัสไออุ่นอันแสนวิเศษของแสงแดดอันอบอุ่นในฤดูหนาวนั้นช่างเพลิดเพลินใจยิ่งนัก

เจียงเยว่ฉานเดินเข้ามา ทิ้งตัวนั่งลงบนขอบม้านั่ง

นางนั่งอยู่เหนือศีรษะของหลี่จุ่นพอ ทันใดนั้นกลิ่นหอมก็กระทบเข้ากับจมูกของเขา หลี่จุ่นเกิดความสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขยับตัว

ทันใดนั้น!

เจียงเยว่ฉานยกศีรษะของหลี่จุ่นขึ้นและค่อยๆ วางมันลงบนต้นขาของนาง ปล่อยให้หลี่จุ่นทิ้งศีรษะพักผ่อนลงบนตัวของนาง

ถ้าเปลี่ยนเป็นหญิงคนอื่น เขาคงปล่อยให้นางจูบแล้ว

น่าเสียดายจริง ๆ !

ที่เป็นเจียงเยว่ฉาน!

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เจ้ารีบกลับไปเก็บของเถิด รอให้สวีจือเว่ยกับหลานสาวมาแล้วพวกเราจะออกเดินทางกลับกัน”

หลี่จุ่นพูดอย่างอารมณ์เสีย

เจียงเยว่ฉานไม่แยแส “ไม่มีอะไรต้องเก็บแล้ว ตอนข้ามาก็ไม่ได้แบกอะไรมาด้วย”

ก็ได้!

คนคนนี้ทำตัวประหนึ่งว่าเป็นเทพธิดาเสียจริง

มาแต่ตัว ช่างอิสระไม่มีใครเทียบ!

“ใช่แล้ว หลี่ตังเทียนล่ะ? ไปไหนแล้ว?” หลี่จุ่นพลันนึกถึงหลี่ตังเทียนขึ้นมาได้

“ข้าไปดูมาแล้ว เขาเล่นหมากรุกอยู่คนเดียวในห้อง” เจียงเยว่ฉานกล่าว

“ข้าจะไปหาเขา”

หลี่จุ่นลุกขึ้นและเดินจากไป

เจียงเยว่ฉานทำหน้ามุ่ยและมองไปยังหลี่จุ่นที่เดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง

หลังจากที่หลี่จุ่นพ้นสายตาไป นางก็ลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ และเลียริมฝีปากอย่างครุ่นคิด