องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1412

หลี่จุ่นพาเฟิงหลินหวนเข้าไปยังห้องโถงรับแขก

ทันทีที่เข้าไปก็เห็นคนจำนวนมากนั่งอยู่ในห้องโถง

ในที่สุดหลี่จุ่นก็เห็นหญิงสาวรูปงามทั้งสอง จากนั้นก็มองอย่างละเอียดอีกครั้งแล้วชะงักสีหน้าไปในทันที

หืม พวกนางเองหรือนี่!

หลังจากนั้นเขาเห็นอดีตคู่หมั้นของเฟิงหลิงจือ

สวมชุดสีขาว!

ใบหน้าหล่อเหลา

แม้ว่าจะเทียบกับตนไม่ได้ แต่ก็นับว่าไม่เลวเลย

หลี่จุ่นมีสีหน้าพึงพอใจ

ไม่ได้หล่อเท่าเขา ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล!

เฟิงหลิงจือดูแคลนเขา บอกว่าไม่ชอบเขาแล้ว หรือว่านางชอบแบบนี้หรือ?

เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจทันใด!

ต้องคิดมากเสียแล้วสิ!

ทันใดนั้นเมื่อ ตระกูลเห็นว่าหลี่จุ่นมาแล้วก็มีสีหน้าจริงจังเล็กน้อย และกำลังจะยืนขึ้นเพื่อคารวะ

จากนั้นหลี่จุ่นก็ชิงเอ่ยปากก่อน ยิ้มและพูดว่า

“ท่านลุง ท่านป้า ที่บ้านมีแขกมาหรือ?”

นายหญิงใหญ่ชะงักไป จากนั้นก็เข้าใจทันที และรีบพูดขึ้นว่า

“นี่คือใต้เท้าเฟิง เสี่ยวจุ่น เสี่ยวหวนเข้ามาทักทายสิ!”

หลี่จุ่นจูงมือของเจ้าหนูน้อย แล้วเข้าไปคารวะตรงหน้า

ราชทูตจ้าวและครอบครัวต่างตกตะลึง

ในตระกูลเฟิงยังมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาอีกคนงั้นหรือ?

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

ทันใดนั้น!

หญิงสาวจากตระกูลจ้าวทั้งสองหรี่ตามองหลี่จุ่น และตกตะลึงไปในทันที

แทบไม่อยากจะเชื่อ!

หญิงสาวสองคนนี้เป็นใครน่ะหรือ?

คือสองพี่น้องที่เคยปิ๊งรักกับหลี่จุ่นเพียงชั่วคราว จ้าวเซียงหนิงและจ้าวจื่อโหรว!

ในช่วงนั้น แคว้นหลางได้ส่งราชทูตไปยังราชวงศ์อู่ เป็นช่วงที่ได้นำพาความยากลำบากทั้งสามมาสู่ราชวงศ์อู่

หลี่จุ่นและหยางจงออกไปดูงานโคมไฟพอดี เผอิญว่าพี่น้องสองคนกำลังเล่นปริศนาโคมไฟ จากนั้นคนพี่ จ้าวเซียงหนิงก็ได้ขอความช่วยเหลือจากหลี่จุ่นกำลังยืนมองอย่างสนอกสนใจอยู่ข้าง ๆ จ้าวจื่อโหรวจึงชนะและได้รางวัลโคมไฟเก้าสีไป

ต่อมา สองพี่น้องได้เจอหลี่จุ่นแสดงความสามารถของเขาในงานเลี้ยงหลวงที่อุทยานหลวงทางเหนือแห่งราชวงศ์อู่ ประพันธ์บทกวีในขณะที่เมาจนโลกยังต้องตะลึง!

ผู้ชายเช่นนี้ พวกนางจะลืมลงได้อย่างไร?

ผู้อาวุโสตระกูลเฟิงมองหลี่จุ่น กำลังจะเอ่ยปากพูด นายหญิงใหญ่จึงรีบพูดปนเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที

“อ๋า นี่คือจิ่งจุ่น หลานชายห่าง ๆ ของท่านปู่”

ผู้อาวุโสตระกูลเฟิงอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างแต่ก็ไม่กล้าพูดกระไร

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเฟิงเป่าหลิน

หลี่จุ่นเกาจมูก ทำได้เพียงแสดงท่าทีตามน้ำไป

เจ้าหนูเฟิงหลิงหวนเหลือบมองแม่ของนางด้วยท่าทีแปลก ๆ จากนั้นก็หรี่ตามองหลี่จุ่น ไม่พูดจา

“อ๋อ มิน่าล่ะน้องชายผู้นี้จึงได้มีใบหน้าหล่อเหลา ท่าทางสง่างาม! ที่แท้ก็เป็นญาติของตระกูลเฟิงนี่เอง มิน่าล่ะ มิน่าล่ะ”

จ้าวจือเวยยกย่องอย่างให้เกียรติ

ทว่า เขาก็พูดจากใจจริง

เด็กคนนี้เป็นผู้ชายหล่อเหลาในแบบที่หาได้ยากจริงๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จ้าวจือเวยก็หันไปมองลูกสาวทั้งสองคนทันที และพบว่าทั้งคู่กำลังแอบมองหลี่จุ่นอยู่ เขาจึงใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ให้ตายเถอะ!

ผู้ชายรูปหล่อมีพลังถึงเพียงนี้เชียวรึ?

ต้องบอกก่อนว่า ลูกสาวของเขาทั้งสองคนเป็นคนหัวสูง แม้แต่คนที่เรียกได้ว่ามีพรสวรรค์มากที่สุดในแคว้นหนาน พวกนางยังไม่ชายตาแล ครั้งนี้ถึงกับแอบมองเจ้าหนูคนนี้

จ้าวจือเวยรู้สึกค่อนข้างซับซ้อนอยู่ในจิตใจ