องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1416

จ้าวจือเวยหรี่ตามองลูกชายของตนและพูดขึ้นว่า

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจเจตนาหวังดีของพ่อแล้วใช่หรือไม่?”

จ้าวจูอวี๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยักหน้าซ้ำไปซ้ำมาและพูดว่า

“พ่อ ขอบคุณที่ท่านในครั้งนี้ด้วย! มิเช่นนั้นชีวิตข้าได้ตกอยู่ในอันตรายแน่!”

“ข้าเป็นพ่อของเจ้า ไม่คิดทำร้ายเจ้าหรอก”

จ้าวจือเวยพยักหน้าด้วยความพอใจและกล่าวว่า

“ลูกวางใจเถิด เมื่อคืนตระกูลเฟิงได้บอกข้อมูลลับกับข้า บอกว่าพ่อมีโอกาสจะได้เลื่อนขั้น เมื่อถึงเวลาก็จักหาคู่ครองให้เจ้า รับประกันว่าไม่น้อยหน้าไปกว่าเฟิงหลิงจือแน่นอน!”

“เลื่อนขั้น? เลื่อนไปไหน?”

“ตำแหน่งเจ้ากรมหกกระทรวงนี้ยังไม่มีการกำหนดใช่หรือไม่? เรื่องนี้เสนาบดีเฟิงเป็นคนผู้ตัดสินใจ และเสนาบดีเฟิงมีความตั้งใจจะช่วยพ่อ!”

“จริงหรือ? พ่อ เช่นนั้นก็วิเศษไปเลย! ท่านได้เจริญก้าวหน้าเสียที!”

พ่อลูกทั้งสองต่างร่าเริงยินดี

เมื่อคนในรถม้าได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อลูก พี่น้องทั้งสองต่างก็ชะงักไปเล็กน้อย

“พี่ พวกพ่อเขาหัวเราะอะไรกันน่ะ? หนวกหูเป็นบ้าเลย...”

จ้าวจื่อโหรวที่กำลังสะลึมสะลือเพราะถูกปลุกด้วยเสียงหัวเราะของพ่อลูก บ่นอิดออดเล็กน้อย

จ้าวเซียงหนิงที่กำลังงีบก็เปิดเปลือกตาขึ้นมาดู ส่ายหัวและพูดว่า

“คงเป็นเรื่องอะไรที่น่ายินดีกระมัง ทำไมรึ? เมื่อคืนเจ้านอนไม่พอหรือ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จ้าวจือโหรวก็มองหน้าพี่สาวของนางด้วยแววตาอันโอดครวญทันทีและพูดว่า

“พี่ ก็มิใช่เพราะพี่หรอกหรือ...ท่านออกไปกลางดึก ข้าก็เลยตื่น หลังจากนั้นอีกนานกว่าจะหลับได้ พี่ เมื่อคืนพี่ออกไปทำอะไรหรือ?”

จ้าวเซียงหนิงหน้าแดงขึ้นมาทันที นางค่อย ๆ พูดว่า

“ข้านอนไม่หลับ จึงออกไปเดินเล่นน่ะ”

“แต่ว่าข้างนอกหนาวถึงเพียงนั้น ข้านอนไม่หลับอยู่นานมาก แต่ก็ไม่เห็นท่านกลับมา...พี่ ท่านไปพบมหาจักรพรรดิใช่หรือไม่?”

จ้าวจือโหรวมีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน คว้ามือของพี่สาวตนมาจับไว้ทันทีพร้อมด้วยสีหน้าสงสัยใครรู้

จ้าวเซียงหนิงผงะไปสักพัก ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างช้า ๆ และพูดว่า

“...มิใช่ว่าไปเจอหรอก เพียงแต่ตอนที่ข้าออกไปที่สวนได้บังเอิญไปเจอเขาพอดี จากนั้นก็เลยพูดคุยเรื่องเก่า ๆ กัน”

จ้าวจือโหรวหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “มิน่าล่ะ พี่ถึงออกไปเสียนานนมแล้วยังไม่กลับมา ที่แท้ก็ไปเจอกับจักรพรรดิเข้า...”

“พูดเบา ๆ สิ พวกพ่อยังไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองพบเมื่อวานคือมหาจักรพรรดิน่ะ” จ้าวเซียงหนิงรีบพูดทันที

จ้าวจือโหรวรีบปิดปากทันที จากนั้นก็เห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากของพี่สาวจึงถามว่า

“พี่ มิใช่ว่าพี่ยังไม่ลืมเขาอีกงั้นหรือ?”

นางรู้ว่า หลังจากพี่สาวของตนพบกับหลี่จุ่นที่เมืองหลวงปีที่แล้ว ก็ยังไม่เคยลืมเขามาตลอด ต่อมาพอได้เห็นความสามารถทางกวีของหลี่จุ่นที่อุทยานหลวง นางจึงพ่ายแพ้ให้เขาอย่างราบคาบ

เดิมทีคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว แต่ไม่คาดคิดเลยว่าทั้งสองจะกลับมาพบกันอีกครั้ง

เรียกได้ว่าน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก

หลี่จุ่นลงจากรถม้า ชักชวนสวีจือเว่ยและหลานของเขา แต่ทั้งสองปู่หลานไม่ยอมลงจากรถ เนื่องจากข้างนอกอากาศหนาว

หลี่จุ่นจึงจะซื้ออาหารปรุงสุกให้พวกเขา เพื่อให้พวกเขานั่งกินบนรถ

เจียงเยว่ฉานเองก็ลงจากรถม้า ทั้งสองเดินไปที่แผงขายบะหมี่ กินบะหมี่สักชามแล้วค่อยออกเดินทาง

แต่ทันใดนั้น หลี่จุ่นก็หรี่ตาลงและพลันเห็นคนที่คุ้นเคยเข้าที่แผงขายบะหมี่

นั่นมัน...เฟิงหลิงจือ!

หลี่จุ่นตื่นตระหนกในใจ

“พี่หลิงจือ เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่?”

หลี่จุ่นเดินไปเข้าและเอ่ยปากถามทันที

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เฟิงหลิงจือก็ใจเต้นขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมามองหลี่จุ่น สีหน้าเปลี่ยนทันที

นางค่อย ๆ อ้าปากค้าง และกลับมามีท่าทีสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

“จิ่งจุ่น เป็นเจ้านั่นเอง ข้าท่องเที่ยวจนมาถึงตรงนี้...เลยหยุดดิ่มน้ำเสียหน่อย เจ้าล่ะ ทำไมมาอยู่ที่นี่?”

หลี่จุ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย

วินาทีต่อมา เขาเดินตรงเข้าไป

จากนั้นก็ช้อนเอวเฟิงหลิงจือขึ้นมาและอุ้มออกไป!

เฟิงหลิงจือตกตะลึงกับการกระทำเป็นอย่างมากจนลืมที่จะขัดขืน!