องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1417

เจียงเยว่ฉานที่ติดตามมาอยู่ข้างหลัง ทันทีที่เห็นฉากตรงหน้า นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เฟิงหลิงจือที่ถูกหลี่จุ่นอุ้มอยู่ ในที่สุดก็กลับมามีสติอีกครั้ง นึกว่าได้ว่าต้องขัดขืน นางดิ้นรนทันที

“จิ่งจุ่น เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ?”

เฟิงหลิงจือทั้งโกรธทั้งอาย

หลี่จุ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ข้าอยาก!"

“อะไรนะ?”

เฟิงหลิงจือไม่เข้าใจคำพูดแปลกประหลาดของหลี่จุ่น ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างมาก

ทว่านางไม่สามารถหลุดพ้นได้ ทั้งตัวถูกหลี่จุ่นอุ้มเอาไว้แล้ว

การกระทำของทั้งสอง ทำให้คนรอบข้างหันหน้ามามองโดยสัญชาติญาณ

เฟิงหลิงจือทั้งกลัวทั้งตกใจ

นางรู้ว่าหลี่จุ่นมีความกล้าบ้าบิ่น บางครั้งก็ทำตัวกล้าได้กล้าเสีย แต่มาทำเช่นนี้กับนางได้อย่างไร!

“เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร? รีบปล่อยข้าลงประเดี๋ยวนี้!”

เฟิงหลิงจือขอร้องหลี่จุ่นให้ปล่อยมือ

ทันใดนั้น!

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าอยากมีอะไรกับเจ้า ข้าไม่ปล่อย!”

เฟิงหลิงจือตกตะลึงตาค้างทันทีพร้อมจ้องมองไปยังหลี่จุ่น

ทันใดนั้นหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความเขินอาย หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

เหมือนทุกครั้งที่นางเห็นเขาเมื่อก่อน

นางคิดว่าตัวเองได้ปล่อยวาง และจะไม่คิดถึงหลี่จุ่นอีกต่อไปแล้ว

แต่ตอนนี้เมื่อหลี่จุ่นพูดคำเหล่านี้ออกมา นางก็รู้สึกเขินอายทันที และในขณะเดียวกัน หัวใจของนางก็เริ่มหลุดจากการควบคุมไปมากขึ้นเรื่อย ๆ

เฟิงหลิงจือมองหลี่จุ่น น้ำตารื้น จากนั้นน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลรินลงมาอย่างช้า ๆ

หลี่จุ่นอุ้มเฟิงหลิงจือไปที่รถม้า เมื่อเห็นว่านางน้ำตาไหล เขาก็คิดว่านางทุกข์ทนจนร้องไห้ จึงกัดฟันถามว่า

“พี่เฟิงหลิง ท่านไม่ชอบข้าไม่สำคัญ เพียงแค่ข้าชอบท่านก็พอแล้ว คราวที่ข้าปล่อยให้ท่านหนีไป ครานี้จักไม่ปล่อยไปอีก ถึงแม้ท่านจะเกลียดข้า แต่รอให้ท่านมีลูกให้ข้าก่อนแล้วค่อยเกลียดแล้วกัน

“ในตอนนั้นท่านจะเกลียดข้าเท่าไรก็ได้ แต่ข้าจะปล่อยท่านไปตอนนี้ไม่ได้ ปล่อยไปท่านก็จะวิ่งหนี ข้าจะไม่ยอมให้ท่านวิ่งหนี ข้าไม่ปล่อย!”

“เฟิงหลิงจือโอบแขนไปรอบคอหลี่จุ่นทันที กอดไว้แน่นและสำลักด้วยเสียงสะอื้น

“ขอโทษ...ข้า ข้า...”

“ไม่เป็นไร!”

หลี่จุ่นดวงตาเบิกกว้าง หลังจากนั้นก็จ้องมองด้วยความพอใจ

ดีเหลือเกิน!

นางยังชอบเขาอยู่

แค่นั้นก็พอแล้ว

รถม้าคันหนึ่งขับลงผ่านเทือกเขาเฮยสงอย่างช้า ๆ

เทือกเขาเฮยสงเต็มไปด้วยหิมะปกคลุม รถม้ากลายเป็นจุดดำบนฟ้ากว้าง เมื่อมองแวบแรกอาจไม่สะดุดตามากนัก แต่เมื่อดูอย่างละเอียดจะโดดเด่นมาก

ท่านเมิ่งที่สวมหมวกหมวกหรูเม่าเปิดม่านออก ยื่นศีรษะออกมา จากนั้นก็พูดกับคนในรถม้าว่า

“ท่านอ๋อง พวกเรามาถึงเทือกเขาเฮยสงแล้ว พรุ่งนี้ก็คงถึงค่ายทหาร”

องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์อู่เองก็ยื่นศีรษะออกมา มองดูบรรยากาศหิมะตกด้านนอกและพยักหน้าอย่างช้า ๆ

ท่านเมิ่งนั่งตัวตรง มองดูองค์ชายสี่แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ท่านอ๋อง ครั้งนี้ที่ไปทางเหนือ จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”

องค์ชายสี่มีสีหน้าเย็นชา มองดูท่านเมิ่งและถามว่า

“ท่านเมิ่งควรจะแจ้งข้าถึงจุดประสงค์ในการไปทางเหนือในครั้งนี้ได้แล้วกระมัง?”

ท่านเมิ่งพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ข้าบอกไปแล้ว ว่าอาจารย์ของข้าอยากพบท่านอ๋อง”

องค์ชายสี่ส่ายหัวและพูดว่า

“ข้าไม่เชื่อ ลัทธิขงจื๊อของเจ้าไม่ง่ายขนาดนั้น เหตุใดจู่ ๆ อาจารย์ของเจ้าถึงอยากจะเจอข้ากันล่ะ?”

ท่านเมิ่งอธิบายพร้อมส่ายหัว

“ข้าไม่สามารถบอกเหตุผลที่แท้จริงกับท่านได้ ทว่า ในเมื่ออาจารย์ต้องการพบท่านอ๋อง แน่นอนว่าจะต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน”