องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1445

หลงหู่ไถ

เรื่องที่หลี่จุ่นสั่งการให้นำหัวของทหารรักษาพระองค์ห้าพันนายกับขาสองข้างของเหวินเหรินกูส่งไปยังค่ายทหารของศัตรูนั้น ก็ได้ผ่านไปเป็นเวลาสองวันแล้ว

แต่ทั้งสองฝ่ายต่างไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ฝ่ายตรงข้ามไม่มีการเคลื่อนไหว ยังคงปักหลักอยู่ในระยะสามสิบลี้

อวี่เหวินจิ้งใคร่ครวญมาหนึ่งวัน และรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว จึงเดินมาหน้ากระโจมทหาร ยกมือคารวะ เอ่ยรายงานอย่างนอบน้อมว่า

“เรียนมหาจักรพรรดิ ข้าน้อยคิดว่าถึงเวลาที่ควรออกรบแล้ว โจมตีข้าศึกที่อยู่ในระยะสามสิบลี้ให้พินาศ!”

เวลานี้หลี่จุ่นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้จอมทัพ สายตาจ้องมองอย่างโมโห ปันหมิ่นกำลังนวดไหล่และทุบขาให้หลี่จุ่นอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อได้ยินดังนี้ หลี่จุ่นก็นั่งตัวตรง ส่ายหน้าเอ่ยว่า

“ไท่ซือไม่ต้องใจร้อน เสบียบยังเดินทางมาไม่ครบ เมืองเฟิงหั่วกับด่านเฟิงเป่ยก็ยังต่อสู้กันไม่จบ รอต่อไปอีกหนึ่งวันเถิด หลังจากหนึ่งวัน ค่อยเปิดศึกอย่างเป็นทางการ”

ทันใดนั้นอวี่เหวินจิ้งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่เมื่อใคร่ครวญดู ก็รู้สึกว่าถ้อยคำของหลี่จุ่นมีเหตุผล

ถ้าเมืองเฟิงหั่วกับด่านเฟิงเป่ยถูกตีพ่าย เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถโจมตีเข้าไปได้ แต่ควรจะต้องถอยทัพ

แต่เรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะกองทัพของจักรวรรดิแข็งแกร่ง ยังมีปืนใหญ่ที่ทรงพลัง คิดว่าคงไม่มีทางพ่ายแพ้ได้!

แต่ก็จะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด!

ถ้าเกิดพ่ายแพ้ขึ้นมาล่ะ?

ถึงอย่างไรลัทธิขงจื๊อก็มีปืนใหญ่อยู่ในมือ

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ไท่ซือไม่ต้องกังวล ทุกอย่างอยู่ในแผนการของข้าแล้ว แต่ว่า ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ให้ทุกคนเฝ้าระวังตัว สั่งให้ทหารสอดแนมสังเกตข้าศึกไว้ให้ดี ถ้ามีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้น ให้รีบรายงานทันที!”

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ!”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า รับคำสั่งและเดินออกไป

หลี่จุ่นเพิ่งจะเอนลงบนเก้าอี้ไม่นาน เพื่อเปลี่ยนอิริยาบถที่สบาย ให้ปันหมิ่นทำการนวดต่อไป

ปันหมิ่นโมโหจนได้แต่กัดฟัน และอยากจะกัดหลี่จุ่นให้ตายในคำเดียว

แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า จึงต้องแสดงสีหน้าโมโหต่อไป นวดไปอย่างไม่เต็มใจ นวดให้หลี่จุ่นด้วยน้ำหนักมือเดี๋ยวเบาเดี๋ยวแรง

ในเวลานั้น

เจียงเยว่ฉานก็เดินเข้ามา เข้าหาหลี่จุ่นโดยตรง เตะเขาขึ้นมาหนึ่งทีก่อนจะเอ่ยว่า

“ข้าจำเป็นต้องไปจากที่นี่สักพัก!”

หลี่จุ่นตกใจขึ้นมา เอ่ยถามทันทีว่า

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ถ้าเจียงเยว่ฉานไปคงต้องแย่แน่ ตนเองก็คงตกอยู่ในความอันตราย?

จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้?

สีหน้าหลี่จุ่นไร้ความรู้สึก

ปันหมิ่นเอ่ยถามว่า “ตอนนี้หวังฉวนเหวินอยู่เทียนซานหรือ?”

หลี่จุ่นหันไปมองนางแวบหนึ่ง เมื่อเห็นปันหมิ่นรู้สึกประหลาดใจ ทันใดนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ทำไมต้องประหลาดใจด้วย?”

ปันหมิ่นส่ายหน้า และเอ่ยว่า

“หวังฉวนเหวินผู้นี้ไม่ธรรมดา มีความสัมพันธ์กับลัทธิขงจื๊ออย่างแน่นแฟ้น”

หลี่จุ่นใคร่ครวญสักพัก ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว และเอ่ยถามว่า

“เช่นนี้เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่นายใหญ่ของเจ้าออกโรงเอง ต้องการจะช่วยเขา?”

ปันหมิ่นอึ้งไปชั่วครู่ พยักหน้าอย่างไม่อาจปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยว่า

“เป็นไปได้อย่างแน่นอน”

หลี่จุ่นรู้สึกเป็นห่วงเจียงเยว่ฉานขึ้นมาทันที

ลัทธิขงจื๊อมีความซับซ้อน คงจะต้องมียอดฝีมือไม่น้อย แม้วรยุทธ์เจียงเยว่ฉานถือได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า แต่ถ้าต้องเผชิญกับฝีมืออันแข็งแกร่งอย่างหลี่โจ้ว ก็คงรับมือได้ไม่ง่าย

หลี่จุ่นหรี่ตาเล็กน้อย มองดูปันหมิ่น และเอ่ยว่า

“ข้าฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ยอดฝีมือสองคนที่ลอบสังหารข้าตอนอยู่ในโรงเตี๊ยมนอกเมืองราชวงศ์อู่ คนหนึ่งเหมือนจะเป็นนักฆ่ามือหนึ่งของแคว้นฉู่ ส่วนอีกคนหนึ่งคือใคร คนนั้นได้ติดตามศิษย์พี่เมิ่งของเจ้าด้วย ยังมีศิษย์พี่เมิ่งของจ้าอีกล่ะ？”