องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1444

เป่ยโจว

องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์อู่ดั้งเดิมหลี่จิ้ง ปัจจุบันเป็นเจ้าสำนักขงจื๊อ กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในกระโจมทหาร มองดูเตาไฟอันน้อยตรงหน้า ในใจอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวาย

สถานะอันแปลกประหลาดของเขา ทำให้เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ

แท้จริงแล้วเขาไม่ใช่ลูกของเสด็จพ่อ แต่เป็นลูกของเสด็จปู่…

เสด็จแม่ของเขาไม่เพียงเคยหลับนอนกับเสด็จพ่อ ยังเคยหลับนอนกับเสด็จปู่อีกด้วย จากนั้นเสด็จปู่ก็กลายเป็นเสด็จพ่อของตน และตอนนี้เสด็จแม่ได้กลายเป็นผู้หญิงของท่านอา…

เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวยิ่งหนัก

เมื่อก่อนรู้สึกว่าสถานะของหลี่จุ่นนั้นน่าตกตะลึงมากพอแล้ว นึกไม่ถึงว่าสถานะของตนถึงจะถือว่าเป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงอย่างสุดขีด

เขาไม่ใช่คนที่ชอบคุยโว ไม่อย่างนั้นสถานะนี้เพียงพอที่จะให้เขาคุยโวได้จนถึงชาติหน้า

ถ้าชาติหน้าสามารถจดจำเรื่องราวชีวิตในชาตินี้ได้

แต่นึกไม่ถึงว่าหลี่จิ้งที่เก็บตัวเงียบมาหลายปี สุดท้ายก็หนีไม่พ้นดวงชะตาของสถานะ ที่แท้ดวงชะตาของตนได้ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว

ก็คือต้องได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ ภายหลังการรวบรวมอำนาจทั่วใต้หล้าก็จะถูกยกย่องให้เป็นองค์จักรพรรดิของใต้หล้า!

ไม่พูดไม่ได้ แค่คิดก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

ในใจของเขายากที่จะสงบนิ่ง ในเมื่อเสด็จปู่ของตน ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าท่านพ่อ สามารถช่วยตนยึดครองแผ่นดินทั่วใต้หล้าได้ แล้วทำไมจะต้องปฏิเสธโอกาสดีเช่นนี้ด้วย?

รอคอยอยู่อย่างนี้ก็แล้วกัน

เขาจะนั่งรอดูจุดจบของหลี่จุ่น

อืม ไม่เลว ตอนนี้หลี่จุ่นเป็นหลานของตน ไม่มีเรื่องใดที่จะสะใจเท่ากับศัตรูของตนมีสถานะต่ำต้อยกว่าตนอีกแล้ว

ตอนนี้หลี่จิ้งรู้สึกสะใจและมีความสุขมาก

“นายน้อยเจ้าสำนัก…”

ท่านเมิ่งที่สวมชุดผาวสีขาว บนหัวสวมหมวกหรูเม่าเดินเข้ามาในกระโจมจากด้านนอก มองดูสีหน้าของหลี่จิ้ง เดินเข้าใกล้แสดงความเคารพ ด้วยท่าทางพิลึกชอบกล

ผ่านไปหลายวันแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าหลี่จิ้ง ในใจท่านเมิ่งก็ยังไม่สามารถนิ่งสงบลงได้

เป็นเพราะสถานะของนายน้อยเจ้าสำนักที่ช่าง…

ช่างแกร่งเหลือเกิน!

“ออ? อาจารย์เมิ่งมาแล้ว? อาจารย์เมิ่งมีเรื่องอะไรหรือ?” หลี่จิ้งชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง และน้ำเสียงนิ่งเฉย

“มิกล้า ถ้านายน้อยเจ้าสำนักยินยอม เรียกข้าว่าศิษย์พี่ก็พอ คำว่าอาจารย์นั้นทำให้รู้สึกละอาย” ท่านเมิ่งมีความอึดอัดใจเล็กน้อย

เมื่อก่อนตอนที่นายน้อยเจ้าสำนักยังเป็นองค์ชายสี่ของราชวงศ์อู่ ทำให้ตนเกรงกลัวอย่างมาก ตอนนี้กลับกลายเป็นนายน้อยเจ้าสำนักของตน ก็ยิ่งทำให้เขาเกรงกลัวมากขึ้น

นึกไม่ถึงว่า เมื่อก่อนเรื่องที่เขาเคยคาดเดาไว้ว่าองค์ชายสี่อาจจะไม่ใช่บุตรชายแท้ๆของหลี่เจิ้งได้เป็นความจริงแล้ว ไม่ใช่บุตรชาย แต่เป็นพี่น้อง!

“ข้าจำได้ว่ายอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นฉู่หวงฝู่สือหลี่ยังอยู่ในกำมือของท่าน”

ทันใดนั้นเมิ่งเจิ้งก็รู้สึกประหลาดใจ

เอ่ยถึงหวงฝู่สือหลี่ทำไม?

แต่เขาก็ยังฝืนพยักหน้าและเอ่ยว่า

“ใช่แล้ว นายน้อยเจ้าสำนัก…”

“ดีมาก”

หลี่จิ้งยิ้มขึ้นมา และค่อยๆเอ่ยว่า

“โหลวสืออีอยากรู้เรื่องการหายตัวไปของลูกสาวในตอนนั้นมาตลอด ครั้งที่แล้วข้าได้บอกกับเขาไปเพราะความเห็นใจ ตอนนั้นคนของลัทธิเทียนซานได้พานางไป ฉะนั้นโหลวสืออีจึงเดินทางไปลัทธิเทียนซาน ข้าต้องการให้ท่านส่งตัวหวงฝู่สือหลี่ไปลัทธิเทียนซานทันที”

ทันใดนั้นท่านเมิ่งก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป และเอ่ยถามขึ้นว่า

“ไม่ทราบว่านายน้อยเจ้าสำนักอยากทำอะไร?”

องค์ชายสี่ชะงักงัน ยิ้มเบาๆพลางเอ่ยว่า

“ข้าได้ยินท่านพ่อเอ่ยว่าอัครมหาเสนาบดีเฒ่าของแคว้นฉีถูกคนของลัทธิเทียนซานจับตัวไป ถ้าหวงฝู่สือหลี่กับโหลวสืออีร่วมมือกัน เทียนซานที่ไม่มียอดฝีมืออยู่สักคนน่าจะบุกเข้าไปได้ไม่ยาก บอกกับหวงฝู่สือหลี่ ให้เขาทั้งสองร่วมกันช่วยอัครมหาเสนาบดีเฒ่าคนนี้ออกมา!”