องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1443

ด่านเหิงกู่

มีทหารคนหนึ่งวิ่งผ่านค่ายทหารอย่างรวดเร็ว มุ่งเข้าสู่เมืองหน้าด่าน

“รายการ!”

มีเสียงรายงานอย่างเร่งด่วนดังขึ้นที่หน้าจวนแม่ทัพ

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนซือหม่าหยวนสวมชุดผาวลายหม่างสีแดงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถือแก้วน้ำชาด้วยมือข้างเดียว ค่อยๆเม้มปากจิบชา

เมื่อได้ยินเสียงรายงานนี้ ก็โบกมือไปมา สั่งองครักษ์ข้างประตูปล่อยให้ทหารส่งสารเข้ามา

ทหารคนนั้นกล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

“เรียนใต้เท้า เกิดเรื่องแย่แล้ว…ทหารรักษาพระองค์ถูกสังหารจนหมด และศรีษะถูกส่งมายังหน้าค่าย แขวนอยู่บนประตูค่ายทหาร! จอมทัพจางสั่งให้มาตามใต้เท้า…”

เพล้ง!

แก้วน้ำชาบนมือของอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแตกกระจุยทันที เศษแก้วได้บาดโดนมือของเขา ทันใดนั้นสองมือเต็มไปด้วยเลือด

สายตาของเขาดุดันคมกริบขึ้นมา น่าหวาดกลัวสุดขีด

ทั้งจวนแม่ทัพตกอยู่ในความเงียบอันน่าสะพรึง องครักษ์รอบข้างไม่กล้าสูดหายใจแรง ได้แต่กลั้นไว้อย่างเสียงเบา

ผ่านไปพักใหญ่ บรรยากาศอันน่ากลัวนี้ก็ค่อยๆคลี่คลาย ใบหน้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนได้เผยรอยยิ้มอย่างสบายใจขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆเอ่ยถามว่า

“มีทั้งหมดกี่หัว?”

ทหารส่งสารกัดฟันเอ่ยว่า “มีทั้งหมด…ห้าพันหัว”

“ห้าพันหัว”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนค่อยๆพยักหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มอันน่ากลัว “ยังมีอะไรอีก?”

ทหารส่งสารลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ยังมีขาอีกหนึ่งคู่…”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนสีหน้าเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง และไม่พูดไม่จาอยู่พักใหญ่

ผ่านไปเวลานานก่อนจะโบกมือและเอ่ยว่า

“อืม ข้ารู้แล้ว ให้จอมทัพจางนำหัวของทหารเหล่านั้นไปทำการฝังให้เรียบร้อย จากนั้นก็ให้อยู่เฉยๆไปก่อน เอาละ เจ้าออกไปได้แล้ว”

“ขอรับ…”

ทหารส่งสารรู้สึกเหมือนได้รับการอภัยโทษ ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนดูสง่าเรียบร้อย ท่าทางสุขุม แต่ทุกครั้งที่เกิดอารมณ์โมโห กลับเปลี่ยนเป็นคนละคน ช่างน่าหวาดกลัวจริงๆ…

“เหรินหวงผู้นี้ คอยดูต่อไปแล้วกัน”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนหยิบแก้วชาใบใหม่ขึ้นมา โบกมือสั่งให้คนทำความสะอาดบนพื้น จากนั้นสายตาก็ครุ่นคิดเรื่องบางอย่างตามลำพัง

คิดไม่ถึงว่าทหารรักษาพระองค์ที่น่าภาคภูมิใจของตนจะทำงานพลาด อีกอย่างไม่มีใครรอดมาได้สักคน มิหนำซ้ำน้องชายของตนยังถูกตัดขาสองข้าง

ในขณะเดียวกัน

ริมฝั่งแม่น้ำต้าเฉิน เขตชายแดนแคว้นจ้าวอยู่ใกล้กับริมฝั่งแม่น้ำต้าเฉิน

นักพรตเฒ่าที่สวมชุดเก่าๆคนหนึ่ง พร้อมกับชายหนุ่มในชุดสีครามที่นั่งอยู่บนหลังม้า ได้นำทหารม้าที่ขนสัมภาระมุ่งหน้าไปยังริมฝั่งแม่น้ำ

นักพรตเฒ่ายิ้มพลางเอ่ยว่า

“พ่อค้าขายขนมเปี๊ยะ ข้าได้ยินมาว่า พ่อหนุ่มคนนั้นได้แต่งงานกับศิษย์น้องรองของเจ้า กลับไปอย่าลืมทวงสุรามงคลมาดื่มด้วย! อาตมาเป็นคนหน้าบาง คงไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้ออกไป”

เฮยไหลไป่หลี่เหลือบมองนักพรตแวบหนึ่ง ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ให้ศิษย์น้องรองของข้าแต่งงานกับเขาด้วย เจ้าก็จะได้ไปดื่มสุรามงคลอย่างสมเหตุสมผล? อดีตเจ้าลัทธิในฐานะเป็นผู้อาวุโสของศิษย์น้องเล็กสมควรให้นางดื่มคารวะ ถือว่ามีความเหมาะสมเกินพอ สุรามงคลหรือจะเป็นปัญหา?”

ทันใดนั้นนักพรตเฒ่าก็เผยสีหน้าเศร้าใจและเอ่ยว่า

“อยากไปเจ้าไปเอง ศิษย์น้องเล็กคนนี้มักจะให้อาตมาเป็นคู่ฝึกซ้อมวรยุทธ์อยู่บ่อยๆ ไม่งั้นอยู่ดีๆอาตมาจะหนีออกมาจากเทียนซานหรือ? เป็นเพราะฝีมือศิษย์น้องเล็กตัวดีของเจ้า! คนอย่างข้า ไม่กล้าเอ่ยปากพูดเรื่องเช่นนี้แน่ เกรงว่าอาจจะถูกฝ่ามือของนางเล่นงานจนลุกไม่ขึ้นจากเตียงก็ได้!”

“ฮาๆๆ”

ทันใดนั้นเฮยไหลไป่หลี่ก็หัวเราะขึ้นมา

ในเวลานี้ ด้านหน้ามีม้าตัวหนึ่งได้หยุดชะงัก จากนั้นตงกัวลั่วที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็มุ่งหน้ามาหาทั้งสองและเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า

“ใต้เท้าทั้งสอง มาถึงริมฝั่งแม่น้ำต้าเฉินแล้ว”