องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1442

หลี่จุ่นมองเหวินเหรินกูอย่างดูถูก

แม้เขาจะคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า รู้สึกได้ว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมีจุดมุ่งหมายเช่นนี้ จงใจให้ตนหาตัวเหวินเหรินกูจนเจอ ก็เพื่อต้องการส่งเหวินเหรินกูมาอยู่ใกล้ตนโดยวิธีนี้ เป็นการสร้างโอกาสให้เขาได้ลงมือ

แต่เมื่อเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นจริง กลับทำให้หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะว่าแผนการนี้เหนือความคาดหมายจริงๆ หากไม่ใช่เพราะว่าหลี่จุ่นฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าซือหม่าหยวนมีทหารรักษาพระองค์ที่มีความเชี่ยวชาญในการลอบสังหาร เขาก็คงนึกไม่ถึงเรื่องนี้

แม้หลี่จุ่นจะคาดการณ์โอกาสในการเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา ก็ยังคงไม่ค่อยแน่ใจ แต่สุดท้ายก็ได้เตรียมแผนการไว้ล่วงหน้าทั้งที่ยังไม่ค่อยแน่ใจ และปรากฎว่าการคาดการณ์ของตนนั้นเกิดขึ้นจริง

จะว่าไปแล้วซือหม่าหยวนผู้นี้ช่างน่ากลัวไม่น้อย

แต่ถึงอย่างไร

ซือหม่าหยวนสามารถส่งคนมาลอบสังหารตนเอง แล้วคิดว่าตนจะไม่สามารถส่งคนไปลอบสังหารเขาบ้างหรือ?

อีกอย่างทหารของตนก็ได้อยู่ในระหว่างทางแล้ว

เช่นนี้เรียกว่าดีมาดีตอบ ร้ายมาร้ายตอบ ใครแข็งแกร่งใครอ่อนแอ ทีนี้จะได้เห็นดีกัน!

“ข้าขอถามเจ้าหนึ่งคำถาม”

หลี่จุ่นมองหน้าเหวินเหรินกู

เหวินเหรินกูยิ้มพลางเอ่ยฉับพลันว่า “มหาจักรพรรดิถามมาได้เลย หากเป็นเรื่องที่ข้าทราบ ก็จะตอบอย่างไม่ปิดบัง!”

ประโยคที่ว่าคนใกล้ตายมักจะเอ่ยความจริงจากใจ ความผิดพลาดเพียงชั่ววูบของเหวินเหรินกู ทำให้เขาต้องเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งความตาย เรื่องนี้ไม่อาจจะโทษใครได้

หลี่จุ่นพยักหน้า และเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดว่าการที่เจ้าทำเรื่องเช่นนี้กับข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าอีกหรือ?”

เหวินเหรินกูใคร่ครวญชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าคิดว่าอาจจะเป็นไปได้!”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มและเอ่ยว่า

“เจ้าช่างไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด แต่สิ่งที่เจ้าเอ่ยมานั้นถูกต้อง ข้ารู้สึกไม่อยากจะฆ่าเจ้า แต่ข้าต้องการเหตุผลหนึ่งอย่าง ฉะนั้นถ้าหากเจ้าสามารถหาเหตุผลที่ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า”

เหวินเหรินกูยิ้มพลางเอ่ยว่า “เพราะมหาจักรพรรดิเคยกล่าวไว้ ว่าจะรอให้อาจารย์ผู้มีพระคุณของมหาจักรพรรดิลงมือด้วยตนเอง คำพูดของมหาจักรพรรดินั้นหนักแน่น อีกอย่างกษัตริย์ตรัสคำไหนคำนั้น ฉะนั้นข้าจึงคิดว่ามหาจักรพรรดิจะไว้ชีวิตข้า รอให้อาจารย์ผู้มีพระคุณของมหาจักรพรรดิลงมือแก้แค้นด้วยตนเอง! ”

หลี่จุ่นจึงนึกขึ้นมาได้ จากนั้นก็ค่อยๆพยักหน้า

อวี่เหวินจิ้งเห็นหลี่จุ่นพยักหน้า เช่นนี้ก็หมายความว่าจะไม่ฆ่าเหวินเหรินกูแล้วหรือ?

ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตัดขาสองข้างของเขา?!

แย่แล้ว…

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ! มหาจักรพรรดิทรงปรีชาสามารถ!”

อวี่เหวินจิ้งรับบัญชาทันที จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม ตะโกนขึ้นว่า

“ทหาร ลากตัวออกไปตัดขาทั้งสองข้าง!”

“ขอรับ!”

มีทหารสองคนเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ลากตัวเหวินเหรินกูที่มีสีหน้าตะลึงจนซีดเผือดออกไป

ไม่นานข้างนอกก็มีเสียงร้องอย่างทรมานดังขึ้น!

เป็นถึงมือหนึ่งของแคว้นเยี่ยน…แต่กลับถูกตัดขาสองข้าง

หลี่จุ่นไขว้มือไว้ข้างหลัง สีหน้าเยือกเย็น สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกว่า

“ไท่ซือ ในเมื่อซือหม่าหยวนส่งของขวัญชิ้นใหญ่มาให้ข้า งั้นข้าก็ต้องส่งของขวัญตอบแทนกลับไปเช่นกัน จะตระหนี่ไม่ได้ นำหัวทั้งหมดของคนเหล่านี้…ส่งกลับไปให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทน!”