องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1441

ทหารหลักหมื่นล้อมสังหารข้าศึกห้าพันคนจะเป็นอย่างไร?

แบบนี้เรียกว่าสังหารหมู่!

แม้ห้าพันคนนี้จะเป็นนักฆ่าที่ไม่กลัวตาย แต่ก็คงไม่สามารถรับมือกับทหารเสื้อเกราะที่ขวางอยู่ด้านหน้า และลูกธนูที่ยิงมารอบทิศทางได้!

ไม่ถึงเวลาสองเค่อ

ลูกธนูถูกยิงไปรอบแล้วรอบเล่า จากห้าพันคนเหลือไม่ถึงร้อยคน!

อวี่เหวินจิ้งควบคุมอยู่ด้านหลัง มองดูนักฆ่าที่ถูกล้อมไว้เหมือนอยู่ในคอกสัตว์ สายตาเยือกเย็น จากนั้นก็สั่งการอีกว่า

“ยิงธนู!”

อวี่เหวินจิ้งสั่งการอย่างเด็ดขาด จากนั้นลูกธนูก็ถูกยิงเข้าไป!

ทหารเสื้อเกราะได้ล้อมนักฆ่าไว้ ที่ยังเหลืออีกประมาณร้อยคนก็ทยอยถูกยิงจนล้มตาย สุดท้ายเหลือเพียงแค่เจ็ดแปดคนเท่านั้น!

อวี่เหวินจิ้งจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่โล่งใจขึ้นว่า

“จับเป็นพวกเขา!”

ทหารเสื้อเกราะตั้งแถวเป็นแนวกำบัง โอบล้อมพวกเขาไว้ทันที

ไม่ถึงหนึ่งเค่อ ก็จับเป็นนักฆ่าได้หกคน!

หนึ่งในนั้นแน่นอนว่าต้องมีเหวินเหรินกู!

เหวินเหรินกูยิ้มอย่างหน้าขมขื่น ละทิ้งอาวุธในมือ ยอมให้จับแต่โดยดี

ฟ้าไม่ยุติธรรม!

ก่อนหน้านั้นที่เขาอยู่ในค่ายทหารกองทัพฉี ถูกคนบุกเข้ามาสังหารและต้องต่อสู้อย่างลำบากแสนเข็ญ?

แต่ตอนนี้กลับถูกทหารเสื้อเกราะห้อมล้อมไว้ ลูกธนูยิงเข้ามารอบทิศทาง ทำให้ทหารรักษาพระองค์ห้าพันนายที่แข็งแรงห้าวหาญต้องตายกันหมดอย่างไม่เปลืองแรง!

สองเหตุการณ์มาเทียบกัน ต่างกันราวฟ้ากับดิน

หมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าอีกฝ่ายรอให้พวกเขาเข้ามาติดกับดักเอง และได้วางแผนรับมือกับพวกเขาไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่เหมือนกองทัพแคว้นฉีที่ต้องรับมือย่างยากลำบาก เพราะตอนที่ถูกโจมตีเข้ามาไม่ทันได้ป้องกัน

อวี่เหวินจิ้งมองดูเหวินเหรินกูกับพวกทั้งหกคนที่ถูกจับตัวมา สีหน้าเย็นชา จากนั้นก็ชี้ไปที่เหวินเหรินกูและเอ่ยว่า

“เก็บเขาไว้ ส่วนคนอื่นฆ่าทิ้งให้หมด!”

“ขอรับ!”

ทหารถือดาบใหญ่เดินเข้ามา ทำการปาดคอทั้งห้าคนที่เหลือทันที เมื่อดาบชี้ลงพื้น หัวก็กลิ้งตกลงมา!

ทันใดนั้นอวี่เหวินจิ้งก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ที่เขาสั่งให้จับเป็นเพราะอยากตัดหัวพวกเขา ไม่ต้องการให้พวกเขาตายอยู่ภายใต้การฟาดฟันเท่านั้น เพราะเช่นนั้นมันไม่สะใจ!

ถึงเวลานี้

ทหารรักษาพระองค์ที่สร้างความหวาดกลัวให้ใต้หล้า ก็ได้ตายอย่างหมดสิ้น!

เหวินเหรินกูตัวสั่นเทา

เงยหน้ามองอวี่เหวินจิ้งภายใต้แสงไฟที่ส่องใบหน้าอันแก่ชรา รู้สึกได้แต่ความหนาวเย็น

คนผู้นี้มีไอสังหารแรงกว่าเหรินหวง น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเสียอีก!

เมื่ออวี่เหวินจิ้งเห็นว่าเหวินเหรินกูกำลังเงยหน้ามองตน ทันใดนั้นก็ยิ้มเย็นพลางเอ่ยว่า

“เป็นเพียงมดตัวเล็กๆ ยังกล้าลอบสังหารมหาจักรพรรดิเหรินหวง คงจะสะกดคำว่าตายไม่เป็น!”

จากนั้นมืออันเยือกเย็นของอวี่เหวินจิ้งก็โบกขึ้นมา และเอ่ยว่า

ถึงอย่างไรก็เป็นหน่วยสังหารที่เลื่องชื่อของซือหม่าหยวน

ดูท่าครั้งนี้ซือหม่าหยวนคงคิดจะฆ่าเขาให้ตายจริงๆ!

ใช้ทหารชั้นยอดของตนอย่างไม่เสียดาย!

เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และเอ่ยว่า

“ทำการฝังศพเหล่าทหารอย่างดี นำตัวหัวหน้าข้าศึกเข้ามา”

“ขอรับ!”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า สั่งให้ทหารคุมตัวหวินเหรินกูมาทันที

เหวินเหรินกูเลือดเต็มร่างกาย ผมเผ้ารุงรัง สภาพอิดโรย

เมื่อเห็นหลี่จุ่น ทันใดนั้นก็ฉีกปากยิ้ม และเอ่ยว่า

“มหาจักรพรรดิ บังเอิญจริงๆ ได้พบหน้ากันอีกแล้ว”

หลี่จุ่นก็ยิ้มเช่นกัน และเอ่ยว่า

“อ้าว ผู้นำข้าศึกคือเจ้าเองหรือ ไม่เลวๆ แต่ดูเหมือนเจ้าจะบอบช้ำไม่เบา！”

“บอกช้ำจริงๆ จนปัญญาแล้ว ใครให้มหาจักรพรรดิเป็นคู่ต่อสู้ของข้าล่ะ ข้ายอมแพ้แล้ว…”

เหวินเหรินกูส่ายหน้ายิ้มพลางเอ่ยว่า

ประหลาดใจและคาดไม่ถึงใช่ไหม?

คิดจะลอบฆ่าผู้อื่น แต่กลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงา ฝ่ายตนก็ต้องพ่ายแพ้อย่างย่อยยับแล้ว…

เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง!