องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1452

เวลารุ่งเช้า

กองทัพใหญ่ได้เดินทางไปถึงที่ตั้งค่ายของกองทัพอวี่เหวินจิ้ง ทั้งสองกลุ่มรวมอยู่ที่เดียวกัน

กองทัพของอวี่เหวินจิ้งได้หยุดรบชั่วคราว เพราะข้าศึกก็ได้หยุดลงเช่นกัน

หลี่จุ่นเดินเข้าด้านในกระโจม อวี่เหวินจิ้งทำความเคารพอย่างนอบน้อม และเอ่ยว่า

“มหาจักรพรรดิ ข้าศึกอยู่ในระยะห้าลี้ ทหารสอดแนมยังไม่กลับมา!”

หลี่จุ่นพยักหน้า และเอ่ยว่า

“ไท่ซือไม่ต้องกังวล ตอนนี้ข้าศึกได้ถอยทัพไปชั่วคราว เกรงว่าคงจะมีแผนการอื่น สั่งการให้ทหารทุกนาย เฝ้าระวังอย่างเคร่งครัด เตรียมพร้อมรับศึก!”

อวี่เหวินจิ้งสายตาจดจ้อง และเอ่ยว่า

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ!”

อวี่เหวินจิ้งออกไปเตรียมการทันที

เวลานี้!

กองทัพเยียนจ้าว

สีหน้าผู้บัญชาการจางเฟิงลู่เผยความยินดี และเอ่ยว่า

“ดี มีอาวุธร้ายกาจเช่นนี้ จะต้องทำให้ข้าศึกเจ็บหนักแน่! กองทัพจงหยวนที่สมควรตาย กล้ามาโจมตีทหารข้า ครั้งนี้ข้าจะคืนกลับไปอย่างมหาศาล! สั่งการให้กองทัพ ตั้งหม้อทำอาหาร ให้เหล่าทหารทานข้าวอย่างว่องไว จากนั้นออกรบพร้อมกับข้า โจมตีข้าศึก!”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนสั่งให้คนนำปืนใหญ่มาหนึ่งพันกระบอก และลูกกระสุนอีกสองพันลูก เพื่อนำไปรับมือกับข้าศึก นี่ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง!

ก่อนหน้านี้ทัพจงหยวนระเบิดพวกเขาทั้งคืน จนพวกเขาอกสั่นขวัญหาย ไม่มีกำลังใจที่จะสู้รบ!

ตอนนี้ถึงคราวพวกเขาแล้ว!

เวรสนองเวร กรรมสนองกรรม!

“ขอรับ!” แม่ทัพรับคำบัญชา จากนั้นก็สั่งการออกไปทันที

เมื่อคำสั่งจางเฟิงลู่ได้ประกาศออกไป เหล่าทหารก็เริ่มตั้งหม้อทำอาหาร มีควันไฟลอยขึ้นจางๆ

ข่าวสารได้ถูกส่งไปยังหลี่จุ่นอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็หรี่สายตา

เยี่ยมมาก!

ข้าศึกยังถึงกับตั้งหม้อทำอาหาร…ดูท่าอาหารแห้งของอีกฝ่ายคงจะกินหมดแล้ว!

เช่นนั้น ตนโจมตีเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่?

แน่นอนว่าต้องโจมตีอยู่แล้ว!

แม้ข้าศึกจะมีการเตรียมการ ก็ต้องโจมตี สิ่งที่ต้องการไม่ใช่ให้ศัตรูพ่ายแพ้ แต่คือการก่อกวนให้อีกฝ่ายไม่สามารถกินข้าวได้อย่างสบายใจ!

ทำให้ศัตรูรู้สึกพะอืดพะอม เป็นการแก้แค้นส่วนตัว!

ดีมาก!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่จุ่นก็ยิ้มอย่างพอใจ ตีกลองรวมพลขึ้นทันที จากนั้นก็มองไปที่แม่ทัพทั้งหลาย และเอ่ยถามว่า

เหล่าทหารพากันต่อว่าเงียบๆ!

มีอย่างนี้ที่ไหน?

ต่อสู้กับเจ้าก่อน แล้วจะไปต่อยังไง？

ทุกคนต่างรู้ว่าเจ้าหมอนี่เคยติดตามมหาจักรพรรดิมาก่อน จึงได้รับความเชื่อใจจากมหาจักรพรรดิอย่างมาก อีกอย่างวรยุทธ์ก็ไม่ธรรมดา ถ้าสู้กันตัวต่อตัว เหล่าทหารในค่ายมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถต่อกรกับเขาได้ ผู้ที่สามารถเอาชนะได้ ไม่มีเลยสักคน!

จะต่อสู้ไปทำไม!

เมื่อเหล่าทหารปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา จงจื่อหนิงก็ขี่ม้าออกไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว มองดูหลี่จุ่นที่อยู่บนแท่น จากนั้นก็เอ่ยเสียงดังว่า

“มหาจักรพรรดิ เหล่าทหารยินยอมมอบโอกาสนี้ให้ข้าอย่างสมัครใจ ขอให้มหาจักรพรรดิส่งข้าไปข้างหน้า! ข้าไม่ขอรับผลงาน แต่ข้าต้องการสังหารข้าศึกเท่านั้น!”

เมื่อหลี่จุ่นเห็นพ่อหนุ่มจงจื่อหนิงพูดออกมาอย่างมุ่งมั่นหนักแน่น ทันใดนั้นก็พูดอะไรไม่ออก

แบบนี้เรียกว่าทุกคนยินยอมหรือ?

แบบนี้เรียกว่าใช้กำลังขมขู่!

แต่ว่า หลี่จุ่นกลับยิ้มออกมาฉับพลัน และเอ่ยว่า

“ตกลง เมื่อเป็นเช่นนี้ แม่ทัพจง เจ้ารีบนำทหารม้าห้าพันนายบุกเข้าไปก่อกวนฐานทัพข้าศึกเดี๋ยวนี้ ข้ามีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว ไปกี่คนกลับมากี่คน ถ้าขาดไปกี่คน เจ้าก็ต้องถูกโบยตีกี่ที!”

จงจื่อหนิงเคยติดตามตนมาก่อน ฝีมือการก่อความวุ่นวาย เรื่องนี้มอบให้เขาไปจัดการ ถือว่าเหมาะสมอย่างที่สุด!

จงจื่อหนิงเหลือบไปมองหลี่จุ่นแวบหนึ่ง ในใจก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ จากนั้นก็เอ่ยตะโกนเสียงดังว่า

“ขอให้มหาจักรพรรดิวางใจ ถ้ามีโอกาส ข้าจะแทงตัวผู้นำข้าศึกเอากลับมาให้ท่าน! ”