องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1453

จงจื่อหนิงออกเดินทางอย่างดีใจ

เมื่อถึงเวลาเที่ยง ก็กลับมาอีกครั้ง ทหารม้าห้าพันนายหายไปสามร้อยกว่านาย แต่ได้นำหัวศัตรูมาแปดร้อยหัว!

แต่ทว่า!

ม้าศึกมีความสำคัญยิ่ง จะเทียบกันไม่ได้

แม้จะเป็นจำนวนสามร้อยกว่านาย ก็ทำให้เจ็บปวดใจไม่น้อย

จงจื่อหนิงนำหัวของข้าศึกจำนวนแปดร้อยหัววางเรียงรายอยู่หน้าซุ้มประตูค่ายทหารด้วยสีหน้าหดหู่ จากนั้นก็ถอดเสื้อเกราะ นอนราบลงไปที่นอกประตูค่ายทหาร เพื่อให้ทหารที่ทำหน้าที่ลงทัณฑ์ถือท่อนไม้โบยตีเขาสามร้อยครั้ง!

ตอนแรกเจ้าหมอนี่ต้องการจะรับการโบยตีหนึ่งพันครั้ง แต่หลี่จุ่นสั่งให้เลื่อนไปก่อน

ศัตรูกำลังอยู่ตรงหน้า ถ้าแม่ทัพถูกโบยตีจนบาดเจ็บแล้วจะต่อสู้กับศัตรูได้อย่างไร?

จงจื่อหนิงเข้ามาในกระโจมทหารด้วยสีหน้าละอายใจ คุกเข่าขอรับโทษ

“ข้าด้อยความสามารถ ขอมหาจักรพรรดิลงทัณฑ์ด้วย!”

หลี่จุ่นบนเก้าอี้มังกรได้ถอนหายใจออกมา และเอ่ยว่า

“แม่ทัพใหญ่จง ศึกนี้ท่านมีทั้งความชอบและความผิด ถือว่าได้ลบล้างกันไป แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั่วไป แต่ว่า ต่อไปเจ้าอย่าอวดเก่งจนเกินไป! ทหารอวดดีมักต้องพ่ายแพ้ ความหมายแท้จริงก็คือเช่นนี้!”

“ขอบพระทัยมหาจักรพรรดิที่ทรงอภัยโทษ!” จงจื่อหนิงเผยสีหน้าซาบซึ้ง

หลี่จุ่นเอ่ยถามว่า “เอาละ ลุกขึ้นมาได้แล้ว ไหนลองเล่าเหตุการณ์มาให้ฟัง”

จงจื่อหนิงเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“เรียนมหาจักรพรรดิ ข้าได้นำทหารม้าห้าพันนายบุกเข้าไปโจมตี แม้จะไม่กล้าเข้าไปลึกๆ แต่ข้าให้สั่งให้คนตามหาห้องครัว จากนั้นก็ทำลายเครื่องครัวให้พังเสียหาย น่าจะมีประมาณหลายหมื่นชิ้น!”

หลี่จุ่นกับเหล่าแม่ทัพที่อยู่ด้านล่างต่างพากันอึ้ง!

สมกับที่เป็นจงจื่อหนิง!

สั่งให้ท่านไปก่อกวนข้าศึก ท่านกลับบุกเข้าไปทำลายเครื่องครัวทำอาหาร…

คาดว่าจางเฟิงลู่คงต้องโมโหจนกระทืบเท้าแน่!

หลี่จุ่นรู้สึกอึ้งไปพักใหญ่ จากนั้นก็หัวเราะและเอ่ยว่า

“เยี่ยม! ทำได้ดีมาก! ข้าพอใจอย่างยิ่ง!”

“รายงาน!”

ในเวลานี้ นอกกระโจมทหารมีม้าเร็วส่งข่าวมา เมื่อเข้ามาด้านในกระโจมก็กล่าวรายงานเสียงดังว่า

“ทูลมหาจักรพรรดิ ข้าศึกออกมาจากฐานทัพ กำลังมุ่งหน้าโจมตีมาทางนี้!”

เป็นอย่างที่คาด

จางเฟิงลู่โมโหจนจะเป็นบ้าแล้ว!

จะไม่ให้โมโหจนบ้าได้อย่างไร?

ทำศึกก็ส่วนทำศึก ทำไมจะต้องทำลายข้าวของเครื่องครัวด้วย?

คิดจะเอาชีวิตข้าไม่ว่า แต่ก็ต้องให้ข้าได้กินอิ่มเสียก่อน!

ครั้งที่แล้วพวกเขาระเบิดฝ่ายตน ครั้งนี้ถึงทีที่เขาจะระเบิดคืนแล้ว!

กองทัพใหญ่ห้าวหาญเกรียงไกร ไม่นานก็เดินทางมาถึงที่ตั้งค่ายของกองทัพจงหยวน

แน่นอนว่าข้าศึกได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว รอการมาถึงของเขา

จางเฟิงลู่มองแวบเดียวก็เห็นแม่ทัพชุดเกราะสีเงินที่นำทหารม้าบุกเข้ามาโจมตี ทันใดนั้นก็กัดฟันอย่างเคียดแค้น สั่งการออกไปว่า

“ทหาร ยิงปืนใหญ่ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ปืนใหญ่หนึ่งพันกระบอกที่ตั้งอยู่ตรงกลางขบวน ได้เล็งไปที่ค่ายทหารของข้าศึก!

เมื่อบรรดาทหารจงหยวนได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกตกใจ

แย่แล้ว ข้าศึกมีปืนใหญ่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?!

แต่อยู่ในเวลานี้!

จงจื่อหนิงขี่ม้าพุ่งออกไป ยืนอยู่ด้านหน้าขบวนกองทัพ หอกยาวชี้ไปที่ค่ายทหารข้าศึก ตะโกนเสียงดังว่า

“มหาจักรพรรดิรับสั่ง ปืนใหญ่ข้าศึกทำจากดีบุกตะกั่ว ไม่ต้องหวาดกลัว! ข้าคือแม่ทัพจักรวรรดิจงจื่อหลง วันนี้ขอใช้หอกสู้ปืนใหญ่ ทุกคนดูให้เต็มตาว่าข้าจะทำลายปืนใหญ่ของข้าศึกได้อย่างไร ถ้าปืนใหญ่ของข้าศึกสามารถทำลายทหารข้าหนึ่งนาย ข้าจะตัดหัวตนเองต่อหน้าทุกคน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้!

ทหารด้านหลังพากันตกตะลึง!

จงจื่อหนิงบ้าไปแล้ว…