องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1455

“เกิดอะไรขึ้น?!”

เวลานี้

จางเฟิงลู่เห็นกระสุนปืนใหญ่ส่วนมากไม่ระเบิด ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน!

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?!

เขาเตรียมพร้อมที่จะนำกองทัพบุกโจมตี แต่ท่านบอกว่าเป็นแค่กระสุนฝ่อ?!

“จอมทัพ นี่… นี่…”

เหล่าผู้นำทหารที่อยู่รอบข้างพากันตะลึง และไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดเรื่องอะไร

กระสุนปืนใหญ่นี้ทำไมถึงไม่ระเบิด?

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนส่งคนมารายงานว่ากระสุนปืนใหญ่นี้เป็นของดีที่สุดมิใช่หรือ?

ทำไมตอนนี้ถึงเป็นเช่นนี้ได้?!

“น่าโมโหชะมัด!”

จางเฟิงลู่สีหน้าเคร่งขรึม “รีบตรวจสอบว่าเกิดจากสาเหตุอะไร?!”

ครั้งนี้!

เมื่อเห็นแม่ทัพที่ขี่ม้าขาวอยู่หน้ากองทัพข้าศึกเดินวนไปวนมาอย่างอวดดี จากนั้นก็หันมาหัวเราะใส่เขาและเอ่ยว่า

“แม่ทัพข้าศึก ออกมารับความตายโดยดี ข้าจะแทงหัวกะโหลกเจ้ากลับไปรับรางวัล!”

จางเฟิงลู่ฟังแล้วก็รู้สึกโมโหสุดขีด!

แม่ทัพข้าศึกคนนี้ ช่างยโสโอหังเสียจริง!

ทำเช่นนี้ได้อย่างไร!

ยังดีที่เขาฟังไม่ออกว่าอีกฝ่ายได้พูดอะไร ไม่อย่างนั้นคงต้องโมโหมากกว่านี้

เขาเป็นถึงผู้บัญชาการกองทัพ สามารถเกิดความโมโหได้ แต่จะบุกเข้าไปด้วยความโมโหโดยไม่สนใจผลที่ตามมานั้นไม่ได้ ทำเช่นนั้นก็เท่ากับว่าส่งอาหารไปให้เขากินฟรีๆ!

จะไปหาอาหารมาจากที่ไหน?

เอาหัวกะโหลกของเขาไปแลกกับอาหารสิไม่ว่า

จางเฟิงลู่จ้องมองจงจื่อหนิงแค่ชั่วครู่ และไม่ได้กระทำการวู่วาม กองทัพสองฝ่ายต่างอยู่ในภาวะเงียบ

เวลานี้ จงจื่อหนิงที่ตัวแข็งเกร็งก็ผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย

แม้มหาจักรพรรดิจะบอกว่าไม่ต้องกลัวปืนใหญ่ของข้าศึก แต่ทว่าตอนที่ยิงเข้ามาก็ทำให้จิตใจหวาดผวาไม่น้อย

โชคดีที่มหาจักรพรรดิเป็นเทพการคาดเดาที่แม่นยำ และเชื่อถือได้!

จงจื่อหนิงเห็นศัตรูไม่มีการเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็ขี่ม้าตระเวนสำรวจหนึ่งรอบ และหันไปตะโกนด่าทอจางเฟิงลู่ว่า

“จอมทัพข้าศึก เข้ามารับความตายโดยเร็ว ข้าจงจื่อหลงบรรพบุรุษของเจ้าจะแทงทะลุหัวกะโหลกของเจ้า!”

ปรากฎว่า

จางเฟิงลู่ไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่กลับเป็นแม่ทัพที่อยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มว่า

“แม่ทัพใหญ่จง เมื่อครู่ท่านบอกว่าจะใช้ร่างกายรับกระสุนปืนใหญ่ ถ้าทหารเสียชีวิตหนึ่งนาย ท่านจะตัดหัวตนเอง…แม่ทัพใหญ่จง เมื่อครู่มีรายงานมาว่า มีทหารตายสิบสี่นาย หมดสติไปสามร้อยนาย แม่ทัพใหญ่จงท่านจะรับผิดชอบอย่างไร?”

จงจื่อหนิง “…”

“จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว!”

อีกด้านหนึ่งจางเฟิงลู่ก็เอ่ยอย่างโมโห แม้จะฟังไม่ออกว่าจงจื่อหนิงกำลังด่าว่าอะไร แต่ทว่าก็เดาออกว่าน่าจะเป็นถ้อยคำยั่วยุให้โมโห!

“จอมทัพ ทหารปืนใหญ่รายงานว่า อาจจะเป็นเพราะระหว่างขนส่งเกิดการสั่นสะเทือนจึงทำให้เป็นเช่นนี้…” มีทหารจำใจออกมารายงาน

“อะไรนะ?!”

จางเฟิงลู่โมโหจนกระทืบเท้า ไม่ถูก คือกระโดด!

สายตาอันลึกลับของเขาครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยว่า

“สั่งการทหารปืนใหญ่ ยิงกระสุนปืนใหญ่ให้หมด แม้จะทำให้ข้าศึกเสียชีวิตแค่ไม่กี่คน ข้าก็จะระเบิดพวกเขา! ประกาศคำสั่งของข้า ทหารม้าเตรียมตัวให้พร้อม เมื่อปืนใหญ่ดั่งขึ้น ก็ให้บุกเข้าไปทันที ข้าจะสังหารแม่ทัพเสื้อเกราะเงินของข้าศึกที่เลวทรามคนนั้น! ”

กองทัพเกิดความวุ่นวาย

ตูม!

ตูม!

ตูม!

ตูม!

ลูกกระสุนระเบิดต่อเนื่อง คล้ายกับเสียงฟ้าผ่าโครมคราม!

ทันใดนั้นกองทัพสองฝ่ายต่างอึ้งไปพร้อมกัน!

และในเวลานี้ ไม่รู้ใครตะโกนออกมาว่า

“ฝนตกแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีฝนตกลงมาจริงๆ!

เปาะแปะๆ

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่น้ำฝน แต่เป็นน้ำมัน”

“รีบถอย! นี่คือน้ำมัน!”

“ให้ตายสิ! นี่มันน้ำมัน!”

“…”

ทางด้านหลังกองทัพจงหยวน อวี่เหวินจิ้งโบกมืออันใหญ่ สายตาเยือกเย็น เอ่ยเสียงหนักแน่นว่า

“ยิงธนู!”

สวบๆๆ!

ลูกธนูที่ติดไฟ คล้ายกับสายฝนถูกยิงตกลงไป!