องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1460

แคว้นฉู่

พระราชวังที่ป้องกันไว้อย่างแน่นหนา

เหล่าขุนนางยืนอยู่สองข้าง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นทอดมองไปด้านนอกท้องพระโรง

ในขณะที่ทุกคนกำลังมองออกไป ในที่สุดก็มีเงาร่างใหญ่ได้ปรากฎขึ้นในสายตาของทุกคน

นั่นเป็นร่างกายที่แข็งแกร่งกำยำ สวมชุดเกราะเหล็ก ซึ่งเป็นแม่ทัพที่เปี่ยมด้วยความห้าวหาญองอาจ!

คนผู้นั้นค่อยๆก้าวเท้าเดินเข้ามาทีละก้าว ดูเหมือนแต่ละก้าวนั้นหนักแน่นมาก และมีความมั่นคง เขาเดินมาถึงตรงกลางท้องพระโรง คุกเข่าลงทันทีอย่างเสียงดัง มองไปข้างบนและก้มกราบคารวะต่อหน้าฮ่องเต้แคว้นฉู่พร้อมกับเอ่ยว่า

“กระหม่อมโจวชิง…ขอคุกเข่าคารวะฝ่าบาท!”

ฮ่องเต้ที่แก่ชราของแคว้นฉู่จึงมีน้ำตาไหลริน เมื่อเห็นโจวชิงคุกเข่าอยู่ด้านล่าง จึงรีบลงไปพยุงให้ลุกขึ้น และเอ่ยว่า

“กลับมาแล้วก็ดี กลับมาแล้วก็ดี แม่ทัพใหญ่โจวรีบลุกขึ้นมา ขุนนางที่รักของข้า ข้าเกือบจะต้องเสียท่านไปแล้ว!”

เมื่อฮ่องเต้แคว้นฉู่ได้ลงไปพยุงโจวชิง อัครมหาเสนาบดีที่ยืนอยู่ด้านหน้าและเหล่าขุนนางต่างเอ่ยแสดงความยินดีขึ้นว่า

“ขอแสดงความยินดีกับแม่ใหญ่โจวที่กลับมาอย่างปลอดภัย!”

ไม่พูดไม่ได้ ตอนที่รู้ข่าวโจวชิงพ่ายแพ้ต่อราชวงศ์อู่ที่ชายแดนใต้ ทั่วราชสำนักแคว้นฉู่ต่างพากันหวาดกลัวและกังวลใจ

สุดท้ายจู่ๆก็มีสายลับก่อความวุ่นวาย สังหารทหารฝีมือดีไปหลายคน ทำให้กองทัพแคว้นฉู่เกือบจะล่มสลาย ช่วงนั้นทั่วราชสำนักเกิดความโศกเศร้า ขุนนางที่ผิดใจกันต่างก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปจนหมด

คนหยิ่งยโสเหล่านี้ ขุนนางที่ไม่เคยมองหน้าขุนนางด้วยกันอย่างจริงใจ จู่ๆก็รู้สึกคาดหวังให้มีคนสามารถฟื้นฟูและเสริมสร้างกองทัพค้ำชูปกป้องแคว้นขึ้นมา!

แต่น่าเสียดาย ผู้นำในกองทัพถูกสังหารไปไม่น้อย อีกอย่างอำนาจชั่วร้ายนี้ยังได้ปกคลุมทั่วกองทัพ ไม่มีใครกล้าต่อต้าน แม้จะต่อต้าน ก็ไม่มีใครมีความสามารถเช่นนี้!

ครั้งนี้ จากที่ควรจะตายอยู่ต่างแดน จู่ๆโจวชิงที่พ่ายแพ้ก็ได้นำทหารสองหมื่นนายกลับมาแคว้นฉู่อย่างปลอดภัย ไม่เพียงเท่านี้ ยังได้นำอาวุธร้ายกาจอย่างปืนใหญ่จำนวนหนึ่งพันกระบอกกลับมาด้วย

ทำให้ขุนนางในราชสำนักที่กำลังโศกเศร้าเสียใจอย่างหนักเกิดความตะลึงสุดขีด ก่อให้เกิดความมั่นคงในใจที่ได้หายไปนานกลับมาอีกครั้ง!

เมื่อได้รับการพยุงจากฮ่องเต้แคว้นฉู่ที่อายุมากแล้ว โจวชิงก็ถึงกับหลั่งน้ำตา

ตอนที่พ่ายแพ้ นึกว่าตนคงต้องตายอยู่แดนไกล แต่ก็คิดไม่ถึงว่าตนจะมีชีวิตถึงทุกวันนี้ได้ ภายหลังยังได้ทำงานให้กับเหรินหวงหลี่จุ่น จึงได้ปืนใหญ่มาสามพันกระบอก ลูกระสุนปืนใหญ่อีกนับหมื่นลูก ประสบการณ์เช่นนี้ เหมือนกำลังอยู่ในความฝัน

“อัครมหาเสนาบดีเหยียน ประกาศทั่วใต้หล้า แม่ทัพใหญ่แคว้นฉู่กลับมาแล้ว สั่งให้เมืองหลวงจัดงานฉลองสามวัน เพื่อเป็นการขอบคุณฟ้าดิน!” ฮ่องเต้แคว้นฉู่ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” อัครมหาเสนาบดีก้าวออกมา นอบรับคำบัญชา

“สหายเอ๋ย ในที่สุดพวกเราก็มาถึงแล้ว…”

สองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ได้หลั่งน้ำตาออกมาตั้งแต่แรกแล้ว!

ตื่นเต้นดีใจจนเสียงหาย

การเดินทางครั้งนี้ช่างลำบากเหลือเกิน สหายที่อยู่ด้วยกันค่อยๆเสียชีวิตไปในระหว่างทาง ความกลัวและความตายได้ปกคลุมพวกเขาไว้ตลอดเวลา พวกเขาต้องลำบากมากเหลือเกิน!

ซั่งกวนเฮ่ามองไปทางด้านตะวันตก ที่นั่นมีคนที่เขาเฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืนอาศัยอยู่ ที่นั่นก็คือบ้านเกิด!

พี่หว่านเอ๋อร์ ข้าหาสมุนไพรได้แล้ว…ท่านจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่

ซั่งกวนเฮ่าพึมพำในใจ จากนั้นก็หันไปมองสองคนที่อยู่ข้างหลังตน และเอ่ยว่า

“หลังจากพวกเรากลับไปถึง พวกเจ้าอยากได้เกียรติยศเงินทองอะไร ข้าก็จะให้ตามความปรารถนาของพวกเจ้า!”

ทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นและซาบซึ้งพร้อมกัน จากนั้นก็คารวะแสดงความขอบคุณและเอ่ยว่า

“ขอบคุณหัวหน้าฝ่าย!”