องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1459

ซือหม่าหยวนสีหน้ายิ้มแย้ม กวาดสายตามองหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยว่า

“มหาจักรพรรดิเหรินหวงอ่อนเยาว์กว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก ช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ”

หลี่จุ่นยิ้มเบาๆและเอ่ยว่า

“ใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็ทำให้ข้าตะลึงเช่นกัน ใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนยอมให้จับแต่โดยดี ไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าท่านทิ้งหรือ?”

ซือหม่าหยวนรู้สึกอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“สมกับที่เป็นหัวหน้าสมาคมเทียนตี้ อยู่ต่อหน้าหัวหน้าสมาคม การซ่อนเร้นของข้าดูเหมือนจะเป็นการเสียแรงเปล่า”

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยว่า

“แผนการและความละเอียดรอบคอบของใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน จะเชื่อคำพูดของหัวหน้าสมาคมอย่างง่ายดายได้อย่างไร? ฉะนั้นเมื่อข้าได้ทราบว่าหัวหน้าฝ่ายทั้งสองได้แฝงตัวเข้าไปอยู่ข้างกายใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนได้สำเร็จ ข้าก็รู้แล้วว่า พวกเขาคงจะถูกเปิดเผยแล้ว หลังจากนั้นเมื่อข้าได้เห็นจางเฟิงลู่ใช้ปืนใหญ่ที่ข้าส่งไป ก็เข้าใจขึ้นมาว่าใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจะต้องปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าข้าอย่างแน่นอน”

ซือหม่าหยวนยิ้มขึ้นมา พยักหน้ายอมรับอย่างไม่อาจปฏิเสธ

“ใช่แล้ว หัวหน้าสมาคมเดาได้ถูกต้อง”

หลี่จุ่นจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

“แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังคงไม่เข้าใจ ในเมื่อท่านรู้ว่านี่คือแผนการ ทำไมยังให้ความร่วมมือ อีกทั้งยังยอมสูญเสียชีวิตของทหารมากมายเช่นนี้?”

ซือหม่าหยวนยิ้มอย่างหดหู่ “ถ้าต้องใช้ชีวิตของทหารสองหมื่นนายแลกกับชีวิตของทหารล้านนาย มีหรือที่ข้าจะไม่ทำ? ข้ายอมรับว่าข้าไม่ใช่คนดี แต่ถ้าสามารถใช้โอกาสนี้แลกกับการได้ร่วมมือกับมหาจักรพรรดิ นำมาซึ่งความสงบสุขของใต้หล้า มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ทำ?”

หลี่จุ่นฟังอย่างสายตาจดจ้อง เพ่งเล็งซือหม่าหยวน ก่อนจะเอ่ยช้าๆว่า

“ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมท่านถึงทำเช่นนี้ ท่านจงใจให้ข้าจับตัวท่าน เพื่อให้ตนเองตกอยู่ในสภาพที่หมดทางเลือก สร้างสถานการณ์เหมือนถูกข้าข่มเหงจนสิ้นไร้หนทาง…เป้าหมายที่แท้จริงของท่านก็คือการต่อกรกับลัทธิขงจื๊อโดยใช้วิธีนี้!”

ซือหม่าหยวนฟังแล้ว ทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ และเอ่ยว่า

“สมกับที่สามารถนั่งตำแหน่งผู้นำของจงหยวนได้ในวัยอ่อนเยาว์เช่นนี้ มหาจักรพรรดิทรงมีสติปัญหาเฉียบแหลมเหนือคนทั่วไป ข้าขอนับถือ!”

“ไม่ มหาจักรพรรดิไม่ทำเช่นนั้นแน่ แม้มหาจักรพรรดิจะเป็นคนเด็ดขาด ฝีมือร้ายกาจ แต่มหาจักรพรรดิจะไม่ใช่ผู้ที่ฆ่าคนเป็นผักปลา ไม่งั้นน้องชายของข้าที่อยู่ในมือมหาจักรพรรดิ คงไม่ถูกตัดแค่เท้าสองข้างอย่างง่ายดายเช่นนี้ ความจริงเป็นไปตามที่ข้าคาดไว้ มหาจักรพรรดิไม่ได้ลงมือฆ่าข้า”

หลี่จุ่นยิ้มเยือกเย็น “ไม่ ท่านกล่าวผิดแล้ว ที่ข้ายังไว้ชีวิตน้องชายของท่าน ก็เพื่อจะรอให้คนอีกกลุ่มหนึ่งเป็นคนลงมือฆ่าเขา ถ้าไม่ใช่เหตุนี้ ในคืนนั้นข้าก็คงนำศพของเขาแขวนประจานไว้ที่ประตูค่ายทหารแล้ว! ”

ซือหม่าหยวนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา ดูเหมือนคิดจะโต้แย้ง จึงเอ่ยขึ้นว่า

“ข้ามีวิธีที่จะทำให้มหาจักรพรรดิจะไม่ฆ่าข้า แต่จะนำข้าเข้าพบมหาจักรพรรดิ”

หลี่จุ่นหรี่ตาขึ้นมา นิ่งงันชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยช้าๆว่า

“งั้นเอ่ยให้ข้าฟังสิ ทำไมท่านถึงปล่อยโอกาสที่อาจจะชนะทิ้งไป และหันไปเป็นศัตรูกับลัทธิขงจื๊อ?”

ซือหม่าหยวนเผยสีหน้าเยือกเย็นขึ้นมา เขาเงยหน้ามองไปทางเหนือ เอ่ยเสียงหดหู่ว่า

“เมื่อก่อนข้าคิดจะต่อสู้กับจงหยวน เพื่อให้ฮ่องเต้แคว้นเยียนสามารถนั่งบนบัลลังก์ผู้นำจงหยวน แต่ทว่าข้าก็เปลี่ยนความคิด ผู้ที่คิดจะครอบครองใต้หล้าจะต้องมีการเสียลละ คนโลภมากเห็นแก่ตัวจะต้องพินาศ…ศึกครั้งนี้ ข้าไม่อยากจะรบอีกแล้ว ข้าไม่ต้องการสงคราม ตอนนี้ข้าแค่ต้องการ…แก้แค้น”