องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1463

เป็นช่วงชีวิตที่สามารถเรียกได้ว่าเขาเป็นวีรบุรุษ หลี่เจิ้ง อดีตจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู่

มันจบแล้ว

สนมรักของเขาทั้งสองเองก็ฆ่าตัวตายอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร่วงหล่นดั่งหยก เหี่ยวเฉาดั่งดอกไม้ ตายตามเขาไป

หลี่จุ่นที่อยู่ไกลจากหลงหู่ไถได้รับรายงานลับด่วน ทันทีที่ได้รู้ว่าหลี่เจิ้งสิ้นแล้ว เขาก็ตกอยู่ในภวังค์อยู่เป็นเวลานาน

เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่กระโจม เดินไปที่หอสูง เพียงมองไปยังทิศทางของเมืองหลวงแคว้นหนาน ในที่สุดเขาก็พูดบางสิ่งที่ซับซ้อนด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลออกมาว่า

“เกิดชาติหน้าจงเป็นบิดาที่ดี สามีที่ดี...เดินทางปลอดภัย”

เมื่ออวี่เหวินจิ้งรู้ข่าวนี้ เขาก็ซ่อนตัวอยู่ในมุมกระโจมทัพแล้วร้องไห้ตลอดคืน

ชายผู้นี้เดิมทีก็แก่มากอยู่แล้ว หลังจากร้องไห้มาทั้งคืน หลังกลับค่อมโค้งมากกว่าเดิม

ราวกับชราลงสิบปีในพริบตาเดียว

การตายของหลี่เจิ้ง ช่างเงียบงัน

ไม่ประกาศให้โลกรู้ ไม่บอกผู้ใด มีเพียงผู้ที่สนิทใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้

ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี และเป็นเรื่องน่าเศร้าโศกเช่นกัน

คืนหลังจากได้รับข่าวการตายของหลี่เจิ้ง หลี่จุ่นก็ได้รับรายงานสภาพการรบอีกสองฉบับ ฉบับหนึ่งมาจากเหยียนอ๋องผู้เฒ่า อีกฉบับมาจากเมืองเฟิงหั่ว!

จากรายงานบอกว่า กองทหารหนึ่งล้านคนจากทางเหนือได้แบ่งกองกำลังและมุ่งหน้าไปทางใต้

หลี่โจ้วให้กองกำลังเจ็ดหมื่นนายไปที่ด่านเฟิงเป่ย และอีกห้าหมื่นนายไปยังเมืองเฟิงหั่ว!

กองกำลังของหลี่โจ้วมีประมาณนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หลี่โจ้วยังมีปืนใหญ่อีกด้วย แม้ว่าพลังและอัตราการโจมตีจะไม่สามารถเทียบเคียงกับอาวุธที่อยู่ในมือพวกเขาได้ แต่ก็นับว่าเป็นภัยคุกคามใหญ่ต่อกองทัพ

รายงานสภาพการรบฉบับนี้ทำให้หลี่จุ่นค่อนข้างประหลาดใจ

ดังนั้น เขาก็คิดหาวิธีที่ถูกต้องในการใช้ปืนใหญ่ออก ซึ่งเขาเคยใช้มันหลอกล่อหลี่โจ้วให้ติดกับมาก่อน!

นี่จักเป็นการประเมินชายชราผู้นี้ต่ำไปหรือไม่!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลี่โจ้วเชี่ยวชาญเรื่องระเบิดอยู่แล้ว ทว่าปืนใหญ่นั้นเป็นเขาเองที่ส่งตัวอย่างไปให้ ถือว่าเป็นความผิดของเขาเอง!

แค่คิดว่าตัวเองส่งอาวุธให้ศัตรูเพื่อมาทำลายคนของเขาเองนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

เป็นความประมาทยิ่งนัก!

หลี่จุ่นเรียกซือหม่าหยวนแล้วพูดว่า

“ใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ข้าได้รับรายงานสภาพการรบ หลี่โจ้วกำลังมุ่งหน้าลงทางใต้อย่างยิ่งใหญ่ ถึงเวลาที่ท่านจักต้องลงมือแล้ว”

ซือหม่าหยวนหรี่ลงเล็กน้อย หลังจากเจาะจงถามถึงสถานการณ์ให้แน่ชัดแล้ว เขาก็ค่อย ๆ พยักหน้าแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ พรุ่งนี้ส่งข้าไปที่ทัพหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับจางเฟิงลู่ ให้จางเฟิงลู่ส่งกองกำลังไปยังเมืองเฟิงหั่วเพื่อต่อต้านศัตรูทางเหนือ!”

หลี่จุ่นคิดไปคิดมา ก็นึกถึงได้แต่เพียงเรื่องเดียว

นั่นก็คือการตายไทเฮาแคว้นเยียนท่านนั้น!

ตอนแรกที่สมาคมเทียนตี้ส่งจดหมายลับกลับมา ในช่วงเวลานั้นเองที่แต่ละแคว้นถูกหลี่เจิ้งพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ขุนนางที่เป็นกบฏก็ถูกฆ่า ระบบขุนนางของแคว้นหนานถูกทำลายล้างในชั่วข้ามคืน!

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในแคว้นเยียนมีเพียงแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือพระราชวังถูกเผา และไทเฮาท่านนั้นเสียชีวิต!

หลี่จุ่นครุ่นคิด เดาว่าทั้งสองอาจจะเป็นชู้รัก และตอนนี้ชู้รักก็กำลังล้างแค้นให้ฮองเฮาท่านนั้นอยู่

ดังนั้น การจู่โจมพระราชวังแคว้นเยียนในตอนแรกไม่ใช่ฝีมือของหลี่เจิ้ง แต่เป็นฝีมือของหลี่โจ้ว ชายชราผู้นั้น?

อย่างไรก็ตามก็ยังคงต้องระแวดระวังแผนสกปรกของซือหม่าหยวน

ไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนอื่นคิดร้ายเรา!

วันต่อมา

กองทัพจงหยวนเผชิญหน้ากับกองทัพแคว้นเยียนและแคว้นจ้าว ซือหม่ายหยวน ใต้เท้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแห่งแคว้นเยียนและจ้าวถูกส่งตัวไป

ทัพหน้าและถูก ‘บังคับ’ ให้สร้างพันธมิตรกับกองทัพจงหยวน

วันที่สาม

จางเฟิงลู่นำกองทัพของเขาขึ้นเหนือและเข้าร่วมกองกำลังในเมืองเฟิงหั่ว!

ณ บัดนี้ สงครามอันชี้ขาดชะตาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!