องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 149

เมื่อหลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง

หลี่เหวินจวินพูดด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆ ว่า “ท่านหยางหมิงเป็นบุคคลที่แปลกประหลาดเสียจริง แต่น่าเสียดายที่ท่านเหมือนเทพมังกรเห็นหัวมิเห็นหาง1 ข้ามีเรื่องอยากจะหารือกับท่านมาโดยตลอด แต่กลับไม่มีโอกาสได้พบท่านเลย”

หวังเยียนหรันก็ทำหน้าบึ้งเช่นกัน

หลี่จุ่นกลัวว่าอวี้เจียจะพูดอะไรบางอย่างที่อาจทำให้ตัวตนของเขาถูกเปิดเผยจึงรีบพูดว่า

“ท่านพี่ อย่าได้ท้อพระทัยไป บางทีวันหนึ่งท่านหยางหมิงอาจกลับมาจากการเดินทางก็ได้ หากมีปัญหาอะไรค่อยไปขอคำแนะนำจากท่านก็ยังไม่สาย”

อวี้เจียพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “ใช่แล้วเพคะ ท่านอ๋องพูดถูกเพคะ”

ในรอยยิ้มของนางมีความหมายลึกๆ ซ่อนเร้นอยู่

โชคดีที่หลี่เหวินจวินส่ายหน้าและไม่ซักไซ้ต่อ แต่มองหลี่จุ่นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้หากไม่ใช่เพราะคำพูดของน้องหกที่ปลุกให้ตื่น เกรงว่าข้าคงยังติดอยู่กับปัญหานี้”

หวังเยียนหรันก็พูดด้วยว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าคำตอบของปัญหานี้จะง่ายดายปานชะนี้”

หลี่จุ่นลูบจมูกพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้าก็อย่าเชื่อข้าไปซะหมด นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้าเท่านั้น ไม่แน่ ผู้สันโดษหยางหมิงผู้นั้นอาจจะไม่ได้หมายความตามนี้”

“ไม่ เขาหมายความตามนี้แน่เพคะ” อวี้เจียพูดด้วยรอยยิ้มทันที

หลี่จุ่นเพียงมองนางแวบหนึ่ง แต่ไม่ขานตอบ

หลี่เหวินจวินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องหก เจ้าไม่เห็นต้องถ่อมตัวเลย ไม่ว่าท่านหยางหมิงจะหมายความตามนี้หรือไม่ แต่คำตอบของน้องหกก็ไร้ที่ติ สามารถตอบปัญหาที่สามของท่านหยางหมิงได้”

นางคิดว่าไม่ว่าท่านหยางหมิงจะหมายความดังพูดมาหรือไม่ แต่คำตอบนี้กลับตอบได้อย่างยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ผู้สันโดษหยางหมิงเอง เกรงว่าก็มิอาจโต้แย้งได้

ทันใดนั้นทัศนคติของหลี่เหวินจวินที่มีต่อหลี่จุ่นก็เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ

น้องหกของตนผู้นี้ช่างมีสติปัญญาที่ฉลาดเกินคาดเสียจริง

เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนและไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้ว หลายสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาล้วนน่าทึ่งมาก

อย่างเช่นประดิษฐ์พลุสัญญาณและหน้าไม้

สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งมหัศจรรย์

ได้ยินว่าทั้งสองสิ่งนี้ได้เริ่มถูกนำไปใช้ในสนามรบทางตอนเหนือแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลอนกวีนิรันดร์ที่สามารถเปล่งออกมาได้ทันที

อย่างน้อยหลี่เหวินจวินเองก็ยอมรับว่าตนไม่เก่งเรื่องพวกนี้เท่าหลี่จุ่น และวันนี้เขาสามารถไขคำตอบของปัญหายากข้อที่สามของผู้สันโดษหยางหมิงได้อย่างน่าประหลาดใจเช่นนี้ ต้องยอมรับว่านางประเมินน้องหกของตนคนนี้ต่ำเกินไป

“ช่างน่าเสียดายนัก เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถแต่งวรรคถัดไปของ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ นั้นได้ ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้พบกับผู้สันโดษหยางหมิงอีก หากมีโอกาสได้ขอคำชี้แนะจากท่านก็คงดี” หวังเยียนหรันเอ่ยพูด ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความเสียใจ