องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 148

“ข้า...”

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง สีหน้ากลัดกลุ้ม

เขาแอบจ้องอวี้เจียแวบหนึ่ง อีกฝ่ายยังคงสีหน้ายิ้มแย้ม ยิ้มอย่างเมินเฉยราวกับว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับนาง

เมื่อเห็นหญิงทั้งสามมองตนด้วยสีหน้ารอคอย หลี่จุ่นก็รู้ทันทีว่าหลบไม่พ้นจึงพูดอย่างกลัดกลุ้มว่า

“ปัญหาข้อที่สองที่ผู้สันโดษหยางหมิงถามนั้นยากมากจริงๆ ข้าเองก็ได้คิดอย่างถี่ถ้วนเป็นการส่วนตัวแล้ว แต่ก็ยังคิดวรรคถัดไปที่ดีเลิศไม่ได้ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ นั้นมีข้อจำกัดมากเกินไปจึงยากที่จะแต่ง”

ท่านก็คิดไม่ออกเช่นกันหรือ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

อวี้เจียแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที แม้แต่มุมปากก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

หากพูดถึงผู้มีความสามารถในราชวงศ์อู่ หากหลี่จุ่นถูกจัดอยู่อันดับรอง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าอ้างว่าตนเป็นอันดับหนึ่ง

หากแม้แต่เขาเองยังตอบวรรคถัดไปของกลอนนี้ไม่ได้ก็คงไม่มีผู้ใดตอบได้

นั่นเป็นปัญหาที่เขาถามเองนะ

อวี้เจียยิ้มเยาะในใจและมองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

แม้แต่ตนเองยังไม่รู้ แล้วยังเอามาถามให้ผู้อื่นลำบากใจ...

เจ้าเด็กคนนี้ร้ายกาจเสียจริง

เมื่อได้ยินว่าหลี่จุ่นก็ไม่รู้วรรคถัดไปที่ดีเลิศของ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ หลี่เหวินจวินและหวังเยียนหรันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่น ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “น้องหกมีพรสวรรค์ไม่เป็นรองใคร แต่งกลอนกวีที่ยอดเยี่ยมมาหลายบท ตามเหตุผลแล้วน้องหกควรจะแต่งวรรคถัดไปของ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ ได้ แต่ตอนนี้น้องหกเองก็แต่งต่อไม่ได้เช่นกัน เกรงว่าใต้หล้านี้มีเพียงท่านหยางหมิงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้”

ผู้สันโดษหยางหมิงก็คือเจ้าน้องหกคนนี้ไง

อีกอย่างเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

อวี้เจียมองหลี่เหวินจวินแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปแสยะยิ้มให้หลี่จุ่น

เจ้าเด็กคนนี้ร้ายกาจมาก

ใบหน้าสวยของหวังเยียนหรันบูดบึ้ง “ข้าไปเยือนหอเทียนอีมาแล้ว แต่ที่นั่นมีเพียงบ่าวรับใช่คนหนึ่งคอยทำความสะอาด ได้ยินมาว่าท่านไปทัศนาจรยังไม่กลับมาเพคะ”

หลี่เหวินจวินก็พยักหน้าด้วยแววตาผิดหวัง “ข้าก็ไปเยือนที่นั่นหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย”

นางยังติดค้างคำสัญญาที่ให้ไว้กับผู้สันโดษหยางหมิงผู้นั้น สัญญาว่าจะช่วยเขาทำบางสิ่ง

“ไม่แน่ ผู้สันโดษหยางหมิงผู้นั้นอาจจะแฝงตัวอยู่ข้างกายพวกเราก็เป็นได้นะเพคะ” อวี้เจียพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

มีความหมายแอบแฝง

หญิงทั้งสามที่อยู่ข้างๆ ต่างหันไปมองอวี้เจียด้วยความสงสัยเล็กน้อย ไม่รู้เหตุใดนางจึงพลันกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา

สีหน้าของหลี่จุ่นดูไม่ธรรมชาติทันทีที่นางพูดจบ แล้วรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าไม่รู้คำตอบของข้อที่สอง แต่ข้อที่สามนั้น ข้าคิดว่าควรเป็นเช่นนี้”

“เช่นไรหรือ” หญิงทั้งสามพูดพร้อมกันและจ้องมองเขา