องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 148

“ข้า...”

หลี่จุ่นอ้าปากค้าง สีหน้ากลัดกลุ้ม

เขาแอบจ้องอวี้เจียแวบหนึ่ง อีกฝ่ายยังคงสีหน้ายิ้มแย้ม ยิ้มอย่างเมินเฉยราวกับว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับนาง

เมื่อเห็นหญิงทั้งสามมองตนด้วยสีหน้ารอคอย หลี่จุ่นก็รู้ทันทีว่าหลบไม่พ้นจึงพูดอย่างกลัดกลุ้มว่า

“ปัญหาข้อที่สองที่ผู้สันโดษหยางหมิงถามนั้นยากมากจริงๆ ข้าเองก็ได้คิดอย่างถี่ถ้วนเป็นการส่วนตัวแล้ว แต่ก็ยังคิดวรรคถัดไปที่ดีเลิศไม่ได้ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ นั้นมีข้อจำกัดมากเกินไปจึงยากที่จะแต่ง”

ท่านก็คิดไม่ออกเช่นกันหรือ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

อวี้เจียแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที แม้แต่มุมปากก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

หากพูดถึงผู้มีความสามารถในราชวงศ์อู่ หากหลี่จุ่นถูกจัดอยู่อันดับรอง ก็ไม่มีผู้ใดกล้าอ้างว่าตนเป็นอันดับหนึ่ง

หากแม้แต่เขาเองยังตอบวรรคถัดไปของกลอนนี้ไม่ได้ก็คงไม่มีผู้ใดตอบได้

นั่นเป็นปัญหาที่เขาถามเองนะ

อวี้เจียยิ้มเยาะในใจและมองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

แม้แต่ตนเองยังไม่รู้ แล้วยังเอามาถามให้ผู้อื่นลำบากใจ...

เจ้าเด็กคนนี้ร้ายกาจเสียจริง

เมื่อได้ยินว่าหลี่จุ่นก็ไม่รู้วรรคถัดไปที่ดีเลิศของ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ หลี่เหวินจวินและหวังเยียนหรันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่น ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “น้องหกมีพรสวรรค์ไม่เป็นรองใคร แต่งกลอนกวีที่ยอดเยี่ยมมาหลายบท ตามเหตุผลแล้วน้องหกควรจะแต่งวรรคถัดไปของ ‘หมอกขังตรึงบึงหลิว’ ได้ แต่ตอนนี้น้องหกเองก็แต่งต่อไม่ได้เช่นกัน เกรงว่าใต้หล้านี้มีเพียงท่านหยางหมิงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้”

ผู้สันโดษหยางหมิงก็คือเจ้าน้องหกคนนี้ไง

อีกอย่างเขาก็ไม่รู้เช่นกัน

อวี้เจียมองหลี่เหวินจวินแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปแสยะยิ้มให้หลี่จุ่น

เจ้าเด็กคนนี้ร้ายกาจมาก

ใบหน้าสวยของหวังเยียนหรันบูดบึ้ง “ข้าไปเยือนหอเทียนอีมาแล้ว แต่ที่นั่นมีเพียงบ่าวรับใช่คนหนึ่งคอยทำความสะอาด ได้ยินมาว่าท่านไปทัศนาจรยังไม่กลับมาเพคะ”

หลี่เหวินจวินก็พยักหน้าด้วยแววตาผิดหวัง “ข้าก็ไปเยือนที่นั่นหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย”

นางยังติดค้างคำสัญญาที่ให้ไว้กับผู้สันโดษหยางหมิงผู้นั้น สัญญาว่าจะช่วยเขาทำบางสิ่ง

“ไม่แน่ ผู้สันโดษหยางหมิงผู้นั้นอาจจะแฝงตัวอยู่ข้างกายพวกเราก็เป็นได้นะเพคะ” อวี้เจียพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

มีความหมายแอบแฝง

หญิงทั้งสามที่อยู่ข้างๆ ต่างหันไปมองอวี้เจียด้วยความสงสัยเล็กน้อย ไม่รู้เหตุใดนางจึงพลันกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา

สีหน้าของหลี่จุ่นดูไม่ธรรมชาติทันทีที่นางพูดจบ แล้วรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าไม่รู้คำตอบของข้อที่สอง แต่ข้อที่สามนั้น ข้าคิดว่าควรเป็นเช่นนี้”

“เช่นไรหรือ” หญิงทั้งสามพูดพร้อมกันและจ้องมองเขา

ไม่มีแม้แต่ดวงเดียวหรือ

คำตอบก็คือไม่มีแม้แต่ดวงเดียวหรือ

ง่ายดายเช่นนั้นเชียวหรือ

หญิงสาวทั้งสามนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่ง

และยังไม่ค่อยได้สติกลับมา

เสี่ยวจูเงยหน้าขึ้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นตะโกนว่า “ใช่แล้วเจ้าค่ะคุณหนู ตอนนี้ไม่มีดวงดาวเลยสักดวง ไม่มีดวงดาวเลยสักดวงจริงๆ เจ้าค่ะ”

อากาศค่อนข้างนิ่งเล็กน้อย ยกเว้นหลี่จุ่น ทุกคนต่างกำลังครุ่นคิดอย่างใจจดใจจ่อ

อวี้เจียรู้ว่านี่คือคำตอบที่ถูกต้องแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าคำตอบจะเป็นเช่นนี้... ในใจสับสนเป็นที่สุด สายตาที่มองหลี่จุ่นก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว วันนั้นท่านหยางหมิงบอกว่าปัญหานี้ง่ายมากจริงๆ อีกทั้งยังกำชับให้พวกเราตั้งใจฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดดูแล้วคงเป็นดังที่น้องหกพูดมา แท้จริงแล้วคำตอบก็อยู่ในคำถาม เพียงแค่เรายังไม่ทันได้คิด”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มเฝื่อน

แท้จริงแล้วปัญหาที่สามที่รบกวนพวกเขามาเป็นเวลานานช่างง่ายดายปานชะนี้ เพียงแค่เปลี่ยนความคิดก็สามารถไขปริศนาได้แล้ว

บัดนี้คำพูดของหลี่จุ่นปลุกคนที่กำลังฝันให้ตื่น ถึงได้รู้ว่ามันง่ายดายเช่นนี้

อวี้เจียจ้องมองหลี่จุ่นด้วยสายตาเลือนรางและพูดด้วยความคับแค้นใจว่า

“โอ้ ท่านหยางหมิงสมกับที่เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นที่สุด แม้แต่การแกล้งล้อเล่นคนก็ยังเก่งเช่นนี้”