องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 153

“น้องหก เจ้าคงไม่ได้ไปหาของหรอกใช่ไหม แต่จะเข้าไปอุทยานเพราะเรื่องอื่นใช่ไหม”

หลี่เหวินจวินลองถามดู

หลี่จุ่นก็ไม่ปิดบังและพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด

หลี่เหวินจวินจึงพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ไปก้าวก่ายเรื่องของเจ้า พอถึงเวลาเจ้าก็ไปทำธุระของเจ้า ข้ารอเจ้าทำธุระเสร็จค่อยพาเจ้ากลับมา”

หลี่จุ่นรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก “ขอบคุณพี่หญิงใหญ่!”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้า ใบหน้าอ่อนโยนมองมาทางเขา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใยต้องเกรงอกเกรงใจข้าเช่นนี้”

ช่วงบ่าย หลี่จุ่นและหลี่เหวินจวินก็ออกเดินทาง

หลี่เหวินจวินพาสาวใช้นางกำนัลมาด้วยหนึ่งคน ส่วนหลี่จุ่นไปคนเดียว ทั้งสามขี่ม้าคนละตัว มุ่งหน้าตรงไปยังอุทยานหลวงทางทิศเหนือของพระราชวัง

มีป้ายประกาศิตที่ฮ่องเต้ให้ ก็เลยปฏิบัติการได้อย่างสะดวกสบาย

องครักษ์ที่อยู่ทางเข้าอุทยานก็ไม่ได้ขัด พอเห็นป้ายประกาศิต ก็ปล่อยพวกเขาเข้าไปทันที

“พี่หญิงใหญ่ อีกสองชั่วโมงพวกเรามาเจอกันที่ประตูทางเข้า!” เข้าอุทยานได้สำเร็จ หลี่จุ่นก็พูดทันที

หลี่เหวินจวินพยักหน้า ก่อนจะกำชับว่า “ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ต้องระวังด้วยนะ ถ้าเกิดตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ก็รีบขอความช่วยเหลือ!”

“รับทราบ พี่หญิงใหญ่!”

หลี่จุ่นพยักหน้า เขาพกพลุสัญญาณมาด้วยหลายอัน ถ้าเกิดต้องการความช่วยเหลือจากหลี่เหวินจวินจริง ๆ พอถึงครานั้นเขาจะจุดพลุสัญญาณ

หลี่จุ่นควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าตรงไปยังด้านในอุทยาน

หลี่เหวินจวินและนางกำนัลคนสนิทมองแผ่นหลังของเขาที่จากไป แล้วก็รออย่างเงียบ ๆ อยู่ที่เดิม

“องค์หญิง ท่านอ๋องจิ่งต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่” ฉิงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะถาม

หลี่เหวินจวินส่ายหน้า เหลือบมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องถามเรื่องของท่านอ๋องจิ่งให้มากความ แล้วก็ไม่ต้องไปสืบด้วย”

“รับทราบ องค์หญิง…” สีหน้าฉิงเอ๋อร์เปลี่ยนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอีก

“ไปกันเถอะ พวกเราไปชมสวนหลังอุทยานกันเถอะ ได้ยินมาว่าช่วงนี้ดอกท้อเบ่งบาน ข้าไม่มีโอกาสได้ไปสักที วันนี้ลองไปดูกันสักหน่อยเถอะ” หลี่เหวินจวินพูด

“รับทราบ องค์หญิง!” ฉิงเอ๋อร์พูดด้วยความเคารพทันที

ทั้งสองควบม้าอย่างช้า ๆ ไปยังสวนหลังอุทยาน

ในอีกด้านหนึ่ง

หลี่จุ่นลงจากม้า มาถึงที่ตำหนักเฟิงยาง

หลังจากนั้นหยิบแผนที่ออกมา

ตอนนี้มีความเป็นไปได้ของสถานที่สี่แห่งที่อาจจะเป็นที่อยู่ของอุโมงค์ แต่ตำหนักเฟิงยางมีความเป็นไปได้มากที่สุด ดังนั้นหลี่จุ่นจึงมาที่นี่เป็นที่แรก

“เสี่ยวฮวนฮวน เจ้านี่ก็นะ ไม่รู้จักบอกข้าเลยว่าอะไรอยู่ตรงไหน ลำบากข้าต้องมาหาเองเลย”

หลี่จุ่นบ่นพึมพำอยู่กับตนเอง แล้วก็เริ่มหา

ทว่าเริ่มหาได้ไม่นานนัก เพิ่งจะเลี้ยวเข้าไปในทางเดิน ต้นคอของเขาก็รู้สึกเย็นยะเยือก คมกริชแวววาวเย็นยะเยือกก็วางอยู่บนคอของเขาจากด้านหลัง

อะไรกันเนี่ย!

นางรู้สึกไม่ชอบใจนิดหน่อย

“จอมยุทธหญิง ท่านก็มาตามหาเสี่ยวฮวนฮวนเหรอ” หลี่จุ่นถาม

เฉาวานวานทำได้เพียงพยักหน้า ก่อนจะเก็บกริชอันแหลมคม

เห็นว่าเก็บกริชแล้ว หลี่จุ่นก็ถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าก็มาหานาง แต่ไม่รู้ว่าอุโมงค์อยู่ที่ไหน เสี่ยวฮวนฮวนเคยบอกกับท่านไหม”

เฉาวานวานนึกแล้วพยักหน้า

ก่อนอาจารย์จะไปเคยบอกตำแหน่งที่ตั้งให้กับตนไว้ และยังกำชับตนว่า หากนางยังไม่กลับมาสักที ก็ให้มาเก็บศพนางไปด้วย

ดังนั้น เฉาวานวานจึงทำใจมาเก็บศพอาจารย์ อาจารย์ออกมาตั้งห้าวันแล้วแต่ยังไม่กลับสักที คาดว่าน่าจะตกอยู่ในอันตราย

เฉาวานวานทั้งเศร้าทั้งกังวลใจ

หลี่จุ่นพยักหน้า จู่ ๆ ก็ถามด้วยเสียงทุ้ม “นางเข้ามาเมื่อใด”

เฉาวานวานชูนิ้วออกมาห้านิ้ว

“ห้าวันก่อนงั้นเหรอ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วไม่คลาย สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ก่อนจะพูดทันที “รีบนำทางไปเร็ว!”

ฉิบหายล่ะ ห้าวันแล้วเหรอ!

ป่านนี้ศพของเสี่ยวฮวนฮวนแข็งทื่อไปหมดแล้วเหรอ!