องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 166

หวังฮูหยินหันมองบุตรสาวเดี๋ยวนั้น

นึกว่าคราวนี้บุตรสาวจะตอบตกลงแล้ว ทว่าเห็นเพียงดวงตาบุตรสาวบ้านตนกระตุกและส่ายหน้าเหมือนเดิม

“เถ้าแก่ตง ต้องขออภัยจริง ๆ หากคนไม่มีสัจจะจะยืนอยู่ไม่ได้ ทำการค้ายิ่งไม่อาจผิดสัญญา ดังนั้นต้องขออภัยที่ข้ามิอาจตอบตกลง เถ้าแก่ตง เชิญกลับเถอะ”

เสิ่นอวี้หมิงเหม่อโดยสมบูรณ์

สี่ต่อหกก็ยังไม่ได้หรือ!

ให้ความสำคัญกับจิตวิญญาณแห่งสัญญาขนาดไหนกันเชียว!

บ้าไปแล้ว...

เงินก็ไม่เอา!

เสิ่นอวี้หมิงจากไปด้วยความเสียใจ โทสะคับทรวง

แบ่งสี่ต่อหกคือที่สุดของเขาแล้ว ถ้าให้อีกก็ไม่มีกำไรอะไรแล้ว

“ข้าผู้แซ่เสิ่นจะดูสิ ร้านหนังสือลู่หมิงนั่นแบ่งกำไรแล้วจะได้สักเท่าไรกัน!” เสิ่นอวี้หมิงมีความคับแค้นอยู่เต็มอก ลอบกัดฟัน

เขาคิด ไม่ว่าตงซานว่านจะมีความมั่นใจสักเท่าไร ก็จะไม่แบ่งมากกว่าสี่ต่อหกเด็ดขาด และสี่ต่อหกก็เป็นที่สุดของตงซานว่านแล้วเหมือนกัน!

ทว่า

เสิ่นอวี้หมิงคิดไม่ถึง ต่อให้คิดจนหัวร้างข้างแตกก็ไม่มีทางรู้ ตงซานว่านจะยินยอมแบ่งเจ็ดต่อสามตัวเลขเหลวไหลนี้!

ในยุคสมัยนี้ ใกล้จะเรียกได้ว่าเป็นราคาสูงลิ่ว!

“เยียนหรัน ถึงแม่จะทำการค้าไม่เป็น แต่การแบ่งสี่หกนี้แม่ยังรู้ดี ยอมให้มากขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ายังไม่ตอบตกลงอีก”

ในจวนตระกูลหวัง หวังฮูหยินแปลกใจนัก อดถามข้อสงสัยในใจไม่ได้

ในความคิดของนาง บุตรสาวเถรตรงเกินไปหน่อย

แม้นางจะไม่รู้หลักการทำการค้า แต่แค่ธุรกิจขายหนังสือ ผิดสัญญาก็ไม่เห็นเป็นอะไร

เพราะกฎหมายด้านนี้ไม่เข้มงวด อีกฝ่ายทำอะไรเราไม่ได้ เหตุใดบุตรสาวจึงต้องรักษาสัญญาขนาดนั้นด้วย

“เหอะ ๆ ท่านแม่ ท่านลองทายดูสิ ร้านหนังสือลู่หมิงหวังเยียนหรันแบ่งกับลูกอย่างไร” รอยยิ้มเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าของหวังเยียนหรัน

หวังฮูหยินสะดุ้ง ตระหนักในความหมายของบุตรสาวทันที พูดด้วยความตกตะลึงว่า

“หรือว่า เถ้าแก่ตงจะให้เจ้าสี่ต่อหกเหมือนกัน!”

น่ากลัวว่าใช่แน่แล้ว

มิเช่นนั้นบุตรสาวบ้านตนนับว่าฉลาดหลักแหลม เป็นไปไม่ได้ที่จะมองผลกำไรในนั้นไม่ถ่องแท้ หากทั้งสองร้านให้เท่ากัน เช่นนั้นก็ควรรักษาสัญญาเดิมต่อจริง ๆ ไม่ถึงกับต้องให้เกิดการเปลี่ยนแปลงระหว่างทางหรอก

ทว่า...

นาทีต่อมา หวังฮูหยินได้ยินบุตรสาวส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่ ท่านแม่ ท่านทายผิดแล้วละ! เจ็ดต่อสามต่างหาก ลูกเจ็ด ร้านหนังสือลู่หมิงสาม!”

ตึง!

หวังฮูหยินอึ้งงัน