องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 167

“ร่วมมือกับสถานเริงรมย์เล่าเรื่อง ให้สถานเริงรมย์เล่าเรื่องไซอิ๋วก่อนหรือ”

หวังเยียนหรันฟังการเสนอของหลี่จุ่น คิ้วสวยขมวดเป็นปมทันที “เช่นนั้นมิใช่ให้ทุกคนไปฟังนิยายที่สถานเริงรมย์หรือ ต้องส่งผลกระทบใหญ่หลวงกับทางร้านหนังสือแน่”

หลี่จุ่นส่ายหน้าแล้วอธิบาย “เจ้าวางใจเถอะ ไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นหรอก เพราะผู้บริโภคของทั้งสองอย่างนี้ไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันหรือ หมายความว่าอย่างไร” หน้าสวยของหวังเยียนหรันนิ่งไปเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจ

ถ้าสถานเริงรมย์เล่านิยายก่อน อย่างนั้นลูกค้าของร้านหนังสือก็จะไปฟังนิยายที่สถานเริงรมย์กันหมด เพราะไม่ต้องจ่ายเงิน

กับของที่ไม่ต้องจ่ายเงิน ทุกคนต้องแห่แหนไปอยู่แล้ว นี่เป็นนิสัยตามธรรมชาติ หวังเยียนหรันเข้าใจดี

หลี่จุ่นยังคงยิ้มร่าเหมือนเดิม อดทนอธิบาย

“ถ้าพวกเราร่วมมือกับสถานเริงรมย์ ก็ต้องมีการวางแผนก่อนอยู่แล้ว อีกอย่าง ผู้บริโภคทั้งสองอย่างเดิมก็ไม่เหมือนกัน พวกที่รู้หนังสือก็ต้องชอบอ่านหนังสือมากกว่า ส่วนพวกที่ไม่รู้หนังสือก็ได้แต่ฟังการเล่านิยายแก้อยาก

อีกอย่าง เพราะมีผลกำไรมากกว่า พวกเราให้ทางสถานเริงรมย์เก็บค่าผ่านประตูกับลูกค้าทุกคนที่เข้ามาฟังการเล่าเรื่องได้ อย่างเช่นหนึ่งอีแปะ

และกำหนดการการเล่าเรื่องก็จะค่อนข้างยืดเยื้อ อย่างเช่นหนึ่งวันจะเล่าแค่หนึ่งตอน แต่จัดเวลาหลายรอบ คนที่รอได้ก็รอต่อไปเรื่อย ๆ ส่วนคนที่รอไม่ไหว โดยเฉพาะคนที่อ่านออกเขียนได้พวกนั้น เอาไว้ทางร้านหนังสือเริ่มขายแล้ว ย่อมต้องไปซื้อมาอ่าน...”

หลี่จุ่นอธิบายด้วยความอดทน

นี่จะคล้ายกับโรงภาพยนตร์ในยุคปัจจุบัน

เลียนแบบปริมาณการฉาย หนึ่งบทจะเล่าซ้ำไปซ้ำมาหนึ่งวัน แล้วอาจจะยาวไปถึงสองวันด้วย

ช่วงแรก ๆ อาจจะดึงดูดคนที่รู้หนังสือจำนวนหนึ่งมาฟัง แต่พอร้านหนังสือเปิดขาย คนที่รู้หนังสือต้องไม่ยอมรอต่อไปแน่ แต่จะไปซื้อหนังสือมาอ่านเอง

ด้วยเหตุนี้

หลี่จุ่นกำลังขยายขอบเขตกำไรและเพิ่มปริมาณผู้บริโภค ใช้วิธีการนี้หารายได้จากเงินที่แต่เดิมควรได้แต่ไม่ได้มา

แล้วยังจะได้เงินเป็นสองเท่าจากคนจำนวนหนึ่งอีก!

พอฟังการอธิบายของหลี่จุ่นเสร็จ หวังเยียนหรันก็เข้าใจฉับพลัน คิดโดยละเอียดแล้วก็เหมือนกับที่หลี่จุ่นว่า

สองวันแรกอาจดึงลูกค้าทางร้านหนังสือไปบ้าง แต่รอให้ร้านหนังสือเริ่มวางขาย จะต้องไม่เกิดผลกระทบใหญ่แน่ ลูกค้าที่หายไปเหล่านั้นต้องกลับมา จ่ายเงินเพื่อซื้อหนังสือเล่มหนึ่ง

ด้วยเหตุนี้ วิธีการนี้สามารถทำได้

“แต่ จะให้ทางสถานเริงรมย์เล่าหลายตอนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นร้านหนังสือร้านอื่นจะคัดลอกไปขาย นั่นจะทำให้เกิดความสูญเสีย และจะล่วงหน้ามากก็ไม่ได้เหมือนกัน เล่าก่อนสักห้าวันก็พอแล้ว” หลี่จุ่นพูด

ที่ทำให้เขาหงุดหงิดคือ ที่นี่ไม่มีการคุ้มครองเอกสิทธิ์อะไร ดังนั้นจึงป้องกันการลอกเลียนแบบยาก

หวังเยียนหรันคิดแล้วก็พยักหน้า