องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 170

เกือบพุ่งใส่อวี้เจียแล้ว ดีที่นางหลบเร็ว แต่พอเห็นหลี่จุ่นพุ่งน้ำออกมา นางก็ปิดปากหัวเราะคิก ๆ ทันที ราวกับบันเทิงใจอย่างยิ่ง

เสน่ห์ในดวงตาเหลือล้น

ดีที่ไม่มีใครเห็น มิเช่นนั้นเขาคงคิดว่าคุณชายรูปงามเป็นบุรุษตุ้งติ้ง แล้วยังอาจสงสัยเขาจิ่งอ๋องว่าเป็นผู้นิยมตัดแขนเสื้อ ชมชอบบุรุษอะไรด้วย!

อย่างนั้นต่อให้กระโดดเข้าล้างตัวในแม่น้ำเหลืองก็ล้างไม่สะอาดนะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าโลกนี้ไม่มีแม่น้ำเหลืองด้วย

หลี่จุ่นถลึงตาใส่นางทีหนึ่ง

นี่เป็นครั้งที่สองที่แม่คุณเธอพูดเรื่องน่าทึ่งอย่างนี้!

“เจ้าเป็นผู้หญิงยิงเรือ อย่าพูดตรงขนาดนี้จะได้หรือไม่ พวกเราคนราชวงศ์อู่ให้ความสำคัญเรื่องสตรีสงบเสงี่ยม เจ้าน่าจะเรียนรู้หน่อยนะ” หลี่จุ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เอือม

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นอ๋องคนหนึ่ง จะตบแต่งกับท่านหญิงแคว้นอื่นได้หรือไม่ แค่ผู้หญิงคนนี้หยอกล้อเขาอย่างไม่สนโลกอย่างนี้ ดูก็รู้ว่าไม่ได้จริงใจ แค่อยากหยอกล้อเขาเท่านั้น หรือไม่ก็อยากแกล้งเขาเพื่อความสนุกสนาน

ถ้าเขาหลี่จุ่นพูดอย่างนี้ คุณเธอท่านนี้คงสนุกสนานเป็นแน่แท้ แล้วจะให้นางสมใจได้อย่างไร

เขาผู้เป็นถึงจิ่งอ๋อง มิต้องขายหน้าหมดหรือ

“อวี้เจียผิดไปแล้ว ท่านอ๋องอย่าถือสาเลยนะ” อวี้เจียเอามือผิดปากหัวเราะเบา ๆ กลับไม่มีท่าทีการขออภัยสักนิด “แต่ที่อวี้เจียพูดล้วนเป็นคำพูดจากใจ ท่านอ๋องอย่าได้เห็นว่าไร้สาระเชียว”

หลี่จุ่นอยากเอามืออุดปากนางมาก พูดพลัน “อวี้เจีย ข้าไม่สนว่าเจ้าจะจริงใจหรือไม่ แต่เจ้าระวังภาพพจน์หน่อยสิ! เช่นนี้มีอย่างที่ไหน อย่าลืม ตอนนี้เจ้าแต่งตัวเป็นชายอยู่นะ อย่าเผอเรอแสดงอากัปกิริยาอิสตรีออกมา ไม่อย่างนั้นคนอื่นเห็นแล้วนึกว่าเจ้าเพี้ยน”

พออวี้เจียได้ฟังสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองทางประตู พอไม่เห็นคนแล้วจึงวางใจ ตระหนักว่าการกระทำของตัวเองไม่สมควรนัก แต่แล้วก็ถามขึ้นด้วยใบหน้าสงสัยทันที

“ท่านอ๋อง อะไรคือเพี้ยนหรือ”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงตอบ “ก็คือผู้ชายไม่ใช่ ผู้หญิงไม่เชิง เรียกคนที่เป็นอย่างนี้ว่าเพี้ยน”

“อย่างนี้นี่เอง”

อวี้เจียยิ้มน้อย ๆ จะปิดปากหัวเราะตามความเคยชินอีกแล้ว แต่พอเห็นถลึงตามาก็หยุดทันที หรี่ตามองหลี่จุ่น ในส่วนลึกของแววตาคล้ายมีคล้ายไม่มีอารมณ์ที่ผิดแผกไป

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ

ทั้งสองกินอิ่มกำลังจะไป เพิ่งถึงทางเดินหน้าห้องก็มีเสียงเซ็งแซ่ดังมากะทันหัน

ทีแรกหลี่จุ่นไม่คิดสนใจ จะพาอวี้เจียออกไป

แต่นาทีต่อมา นัยน์ตาของเขาเหลือบไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ เห็นเงาคุ้นเคยหนึ่ง นั่นคือองค์ชายห้าหลี่จงนี่เอง

หลี่จุ่นชะงักเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่าจะเจอหลี่จงที่นี่