องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 171

ขณะกลับถึงจวนจิ่งอ๋องก็ดึกดื่นมากแล้ว แต่หยางจงยังไม่เข้านอน รออยู่หน้าประตูตลอดเวลา

พอเห็นทั้งสองกลับมา หยางจงก็รีบมาต้อนรับ พูดด้วยไมตรี “ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้วหรือ ท่านหญิงอวี้เจียด้วย ท่านอ๋องกินอาหารแล้วหรือ ข้าน้อยจะไปสั่งห้องครัวเดียวนี้!”

หลี่จุ่นพยักหน้าพูด “กินมาแล้ว พ่อบ้าน ทำไมเจ้ายังไม่เข้านอนอีก”

หยางจงตอบ “ท่านอ๋องยังไม่กลับ ข้าน้อยวางใจหลับไม่ลงขอรับ”

หลี่จุ่นมองหยางจง ยิ้มพลางพยักหน้าน้อย ๆ ในใจปลื้มปีติ นึกถึงภาพที่ร้านเต้าหู้แล้วก็พูดขึ้นอย่างสะท้อนใจว่า

“เหล่าหยาง ยังเป็นเจ้าที่ดี ติดตามข้าหลายปีอย่างนี้ จงรักภักดีมาตลอด”

หยางจงตอบฉับพลัน “ท่านอ๋อง นี่คือสิ่งที่ข้าน้อยสมควรทำอยู่แล้ว ท่านอ๋องเป็นนายของข้าน้อย ข้าน้อยรับใช้ท่านนี่เป็นเรื่องธรรมดาฟ้าดิน”

หลี่จุ่นยิ้มพูด “ดี เจ้าไปพักผ่อนเถอะ แก่ปูนนี้แล้ว ถ้าไม่รักษาสุขภาพตัวเอง ข้าไม่ยอมนะ ข้ายังอยากให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าอีกหลาย ๆ ปี”

พอหยางจงได้ฟังก็ประทับใจ ซับน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มพลัน รีบตอบว่า

“ขอรับ ๆ ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไปพักเดี๋ยวนี้ ท่านอ๋องก็พักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ”

“ได้ ไปเถอะ” หลี่จุ่นแย้มยิ้ม

หยางจงจึงค้อมตัวคำนับ ความซาบซึ้งและยินดีเปื้อนอยู่เต็มใบหน้า ซับน้ำตาสุขใจไม่หยุด

หลี่จุ่นเห็นหยางจงเริ่มชราภาพ แล้วยังหลังค่อมหน่อย ๆ แล้วด้วย อยู่นานยังไม่ถอนสายตากลับ

อวี้เจียเงียบ มองการสนทนาของสองนายบ่าว ยามนี้เห็นเงาแผ่นหลังของหยางจง จู่ ๆ ในใจก็เกิดอารมณ์ร่วมขึ้นมาเล็กน้อย

นางรู้ว่าหลี่จุ่นเกิดมาก็ไม่เป็นที่รัก อยู่ตำหนักปีกกับมารดามาตลอด ปกติไม่มีใครอยากไปมาหาสู่กับพวกเขา ฮ่องเต้ก็แทบไม่ได้ไปเยี่ยมพวกเขาแม่ลูกเลย

นางนึกภาพไม่ออกเลย สองแม่ลูกอยู่ในกำแพงสูงลึกอย่างโดดเดี่ยวเช่นนี้นานสิบกว่าปีได้อย่างไร

พอมารดาของหลี่จุ่นล้มป่วยเสียชีวิต ก็เป็นขันทีเฒ่าอายุห้าสิบจวนจะหกสิบผู้นี้ที่อยู่เคียงข้าเขาด้วยความภักดีตลอด ปกป้องเขาจนเติบใหญ่ อยู่เป็นเพื่อนเขาผ่านวัยเยาว์ และผ่านความทุกข์หลังสูญเสียมารดา สองนายบ่าวคู่นี้พึ่งพิงกันมาตลอด

อวี้เจียมิอาจสัมผัสความทุกข์ที่หลี่จุ่นได้รับ แต่เข้าใจสายใยระหว่างสองนายบ่าวได้

สำหรับหลี่จุ่น หยางจงคือเพื่อนเล่นวัยเด็ก คือบิดาที่ปกป้องเขา คือสหายของเขา สุดท้ายจึงจะเป็นข้าบริพารของเขา

อวี้เจียมิอาจสัมผัส แต่สามารถเข้าใจได้

นางรู้สึกได้อย่างชัดเจน หลังจากหลี่จุ่นเจอกับคนพวกนั้นที่ร้านเต้าหู้ เขาก็หดหู่มาก อวี้เจียจำหลี่จงได้ แม้ไม่รู้ว่าเป็นองค์ชายองค์ไหน แต่ในงานเลี้ยงขุนนางวันนั้น พี่ชายคนนี้ของเขาหาเรื่องเขาหลายครั้ง

แล้วยังจะเอาให้ถึงตายด้วย

“ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นไรนะ” อวี้เจียมองหลี่จุ่น เอ่ยถามแผ่วเบา

นางไม่ได้แสดงท่าทียั่วยวนใด ๆ แต่บนใบหน้ากลับมีความกังวลนิด ๆ นางกำลังเป็นห่วงหลี่จุ่น

หลี่จุ่นเดินไปเงียบ ๆ ยืนอยู่ข้างหลังสองนางและมองกระดานหมาก

หวังเยียนหรันตกเป็นรองชัดเจน ถึงฝั่งอวี้เจียจะเหลือหมากไม่มาก แต่ที่เสียไปล้วนเป็นหมากไม่สลักสำคัญ ที่สำคัญยังเหลืออยู่อีกหลายตัว

แต่ที่หวังเยียนหรันเสียไปล้วนเป็นหมากสำคัญ ในทางกลับกัน หมากเบี้ยเหล่านั้นเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

ชัดเจน แม้หวังเยียนหรันจะมีความสามารถ สามารถสร้างสรรค์บทกวีแห่งไท่ซานอันเป็นผลงานชื่อดังที่สามารถสืบทอดต่อไปพันปีได้ แต่ถ้าเทียบระดับเชาวน์ปัญญา ยังด้อยกว่าอวี้เจียอยู่มาก

ทั้งสองคนมวยคนละชั้น

พูดถึงความสามารถด้านการเดินหมาก น่ากลัวว่านอกจากเขาที่ชำนาญหมากรุกอยู่แล้ว สามารถอาศัยข้อได้เปรียบในความคุ้นเคยในอดีต ก็มีแต่หลี่เหวินจวินจึงจะประชันอย่างดุเดือดสูสีกับอวี้เจียได้

หวังเยียนหรันยังมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ

“เยียนหรัน อย่าเดินอีกเลย เจ้าชนะไม่ได้หรอก” หลี่จุ่นกล่าวเตือนอย่างอดใจไม่อยู่

เมื่อนั้นสองดรุณีจึงสังเกตเห็นหลี่จุ่น ต่างหันมามอง

หวังเยียนหรันเห็นหลี่จุ่น ดีใจลิงโลดรีบลุกขึ้นมาพูดพลัน

“หลี่จุ่น เจ้ามาพอดีเลย ช่วยข้าเอาชนะนางปีศาจบ้านี่หน่อยสิ!”