องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 173

ตกกลางคืน

หวังเยียนหรันพาสาวใช้เสี่ยวจูมาด้วยสีหน้าฮึกเหิม เพิ่งเข้าลานกว้างก็เห็นหลี่จุ่นกำลังเดินหมากกับอวี้เจียที่โต๊ะหินในระเบียงทางเดิน จึงพูดขึ้นว่า

“หลี่จุ่น เจรจาเรียบร้อยแล้วล่ะ!”

หลี่จุ่นกับอวี้เจียหันมาพร้อมกัน หลี่จุ่นสีหน้ายินดี ส่วนอวี้เจียกลับงุนงงสับสน

“ไม่มีปัญหากระมัง” หลี่จุ่นมองสองนางที่เดินมาพลางยิ้มถาม

หวังเยียนหรันมองอวี้เจียที่ทำหน้าสับสนทีหนึ่ง ยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าแล้วนั่งข้าง ๆ พูด

“ไม่มีอยู่แล้ว ทีแรกข้ายังคิดว่าจะเจรจายาก คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเห็นดีเห็นงาม เหนือความคาดหมายจริง ๆ ดังนั้นข้าว่านะ นี่ก็คือคนทำการค้า ข้านับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”

หลี่จุ่นยิ้มสวยตรงมุมปาก “ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว เงินคือของดี”

ถึงหวังเยียนหรันจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยักหน้าแบบให้ความร่วมมือแล้วพูดว่า “ทางนั้นบอกจะเริ่มพรุ่งนี้ แล้วจะลงชื่อในสัญญาความร่วมมือพร้อมกันด้วย”

หลี่จุ่นพยักหน้า เดินหมากพลางพิจารณาว่าจะเสริมอะไรอีกดี

อวี้เจียฟังแล้วรู้สึกงุนงงไปหมด

นางรู้ว่าหวังเยียนหรันเป็นคนหาเรื่องไซอิ๋วมา และรู้ว่าโดยรวมทั้งสองคนกำลังพูดถึงเรื่องไซอิ๋วอยู่ แต่หลี่จุ่นจะมีส่วนร่วมเรื่องนี้มากไปหน่อยแล้วกระมัง

อีกอย่าง นี่พวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่

ตกลงอะไร

สัญญาความร่วมมืออะไร

นี่พวกเขาจะร่วมมือกับใครทำอะไรหรือ

อวี้เจียทำหน้าอึดอัด ชั่วขณะหมดอารมณ์เดินหมาก ความสับสนในใจชะล้างความสนุกไปหมด

นางสงสัยว่าหลี่จุ่นก็คือคนแต่งไซอิ๋วนั่นแหละ

“อวี้เจีย เจ้าวางหมากสิ ถ้ายังไม่วางหมากอีก ข้าจะกินม้าเจ้าแล้วนะ!” หลี่จุ่นมองอวี้เจียที่จู่ ๆ ก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงพูดเตือนทันที

หวังเยียนหรันเห็นอย่างนั้นจึงพูดขึ้นว่า “นางไม่วางหมาก ข้าจะวางเองแล้วกัน!”

หลี่จุ่นมองนางแวบหนึ่งแล้วพูด “ค่ำอย่างนี้แล้วเจ้ายังไม่กลับไปอีกหรือ พ่อแม่เจ้าไม่ตีขาเจ้าหักหรืออย่างไร”

เมื่อก่อนหวังเยียนหรันไม่กล้าออกไปเถลไถลข้างนอกเลย

หวังเยียนหรันทำปากจู๋ “อย่าพูดถึงเลย ท่านแม่ข้าติดไซอิ๋วงอมแงม สองวันนี้เอาแต่อ่านตลอดเวลา ท่านพ่อข้ายังบ่นว่าไม่ได้กินน้ำแกงฝีมือของท่านแม่ ดังนั้นก็เลยไม่มีใจควบคุมข้าอย่างไรเล่า”

“นั่นสิเจ้าคะ ท่านอ๋อง ตอนที่ข้าน้อยกับคุณหนูออกมาจากจวน นายท่านยังบ่นอยู่เลยว่าไม่มีน้ำแกงดื่ม” เสี่ยวจูที่อยู่ด้านข้างสอดปาก ทำให้เรื่องนี้ชัดเจนมากขึ้น

หลี่จุ่นอึ้ง ในใจพลางยิ้มย่องน้อย ๆ

นักเขียนคนหนึ่ง ที่กระหยิ่มใจที่สุดก็คือทำให้ผู้อ่านติดอยู่กับผลงานการสร้างสรรค์ของตัวเองได้ วางไม่ลง ไม่กินไม่ดื่ม!

เขาประสบความสำเร็จแล้ว!

ถึงอู๋เฉิงเอินจะเป็นคนแต่ง แต่ในโลกนี้ นี่เป็นผลงานที่เขารังสรรค์!