องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 174

นอกหน้าต่างจันทร์กระจ่าง ดวงดาวบางตา เงียบสงัด

โหลวฮวนฮวนที่ไม่เห็นมานานอยู่ในชุดสีดำทะมัดทะแมง รวบเส้นผมยาวอยู่ข้างหลัง นั่งอยู่ตรงกรอบหน้าต่าง สายตาพกพารอยยิ้มน้อย ๆ มองหลี่จุ่นที่กำลังแช่เท้าอย่างสำราญ

ในแววตาราวกับมีความอ่อนโยนสายหนึ่งวูบไหวอยู่ในนั้น

นางกอดกระบี่เล่มหนึ่งอยู่กับอก

เฉกเช่นภาพสาวงามภาพหนึ่ง บรรยายความสง่าและลึกลับไม่ออก

“เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าไม่เป็นไรนะ!” พอหลี่จุ่นเห็นโหลวฮวนฮวนก็ดีใจ เกือบลุกขึ้นยืนแล้ว

โหลวฮวนฮวนไม่พูดเสียดสีอย่างยากพบเห็น เพียงแต่อืมและพยักหน้าน้อย ๆ จากนั้นก็กระโดดลงมา เดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้างหลี่จุ่น

หลี่จุ่นเต็มไปด้วยความยินดี พูดขึ้นว่า “คราวก่อนลูกศิษย์เจ้าพาตัวเจ้าไป ตั้งนานก็ไม่มีข่าวเจ้าเลย ข้าเป็นห่วงแทบแย่ ตอนนี้ได้เห็นเจ้าแล้วข้าก็วางใจเสียที”

โหลวฮวนฮวนยิ้มทรงเสน่ห์ แววตายั่วยวนมากขึ้น ทีแรกยังอยากพูดว่า “ทำไมเจ้ายังไม่ตายนะ” แต่ก็ชะงักไปเดี๋ยวนั้น เม้มริมฝีปากพูด

“ข้าได้ยินวาน...ลูกศิษย์ข้าบอกว่าเจ้าตามคนมาช่วยข้าหรือ”

ขณะที่นางกำลังพูด ไม่รู้ทำไม สีหน้าแดงเป็นปื้น กระทั่งดูแล้วยังเหมือนเป็นไข้หน่อย ๆ ด้วย

หลี่จุ่นมองจนเหม่อเล็กน้อย แต่แล้วก็ปัดมือตอบทันที

“เปล่า ความจริงลูกศิษย์เจ้าหาเจ้าเจอทันเวลา ข้าแค่ซื้อซีอิ๊วเท่านั้น”

ซื้อซีอิ๊ว...

ซีอิ๊วอะไร

โหลวฮวนฮวนฟังคำศัพท์พิลึกที่หลี่จุ่นโพล่งออกมาไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่นางได้ยินมาจากวานวานทั้งหมดแล้ว รู้ว่าเขาไปอุทยานหลวงเพื่อนาง แล้วยังหลอกหลี่เหวินจวินโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้นเพื่อนางอีก

แต่ที่โหลวฮวนฮวนคิดไม่ถึงคือ หลี่เหวินจวินกลับรู้เรื่องที่นางเข้าจวนจิ่งอ๋อง แล้วยังจับตาดูนางตลอดด้วย ด้วยเหตุนี้ หลังจากนางหายดี แม้มาหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังไม่กล้าเข้ามา

ยามดึกนางยังเห็นพ่อคนนี้นั่งอยู่ในลานบ้านคนเดียวกว่าค่อนคืนด้วย ดูอ้างว้างมาก และไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร นางเห็นแล้วรู้สึกปวดใจนิด ๆ

ในที่สุดคืนนี้ก็อดรนทนไม่ไหวจึงเข้ามา

ถึงอย่างไรหลี่เหวินจวินก็รู้ตัวนางแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องหลบมันเสียเลย รู้ก็รู้ไปสิ

โหลวฮวนฮวนคิดแล้วจึงพูดขึ้นว่า

“ทำไมเจ้า...ถึงเป็นห่วงข้าขนาดนี้”

ตอนที่นางถาม สีหน้าจริงจังและเคร่งขรึมเล็กน้อย ไม่มีท่าทางยั่วยวน

หลี่จุ่นไม่สังเกตเห็นความผิดปกติในสีหน้านาง หัวเราะเหอะ ๆ ก่อนจะตอบว่า

“เสี่ยวฮวนฮวน เจ้าสวยออกอย่างนี้ ข้าทำใจให้เจ้าเกิดเรื่องไม่ได้หรอก เป็นห่วงเจ้าก็สมควรแล้ว! ร่างกายเจ้าหายดีแล้วจริงหรือ”