องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 188

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้ว เงียบงันครู่หนึ่ง สายตาเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ราวกับความคิดเห็นของหลี่จุ่นที่มีต่อนางสำคัญอย่างยิ่งยวด

พวกฉิงเอ๋อร์สองคนเห็นเช่นนี้จึงไม่กล้าส่งเสียง

“ต่อไปแม้จะเป็นความผิดปกติเล็กน้อยของจิ่งอ๋อง เขากินข้าวติดคอ ดื่มน้ำสำลักก็ต้องมารายงานข้า!” หลี่เหวินจวินเอ่ยเสียงเย็น

สายตาเฉียบคมและหนักอึ้ง ประหนึ่งจักรพรรดิหญิงพันปีก็มิปาน บุคลิกน่าเกรงขาม

“เพคะ องค์หญิง...”

พวกฉิงเอ๋อร์สองคนรับคำอย่างไม่สมัครใจเล็กน้อย

ความห่วงใยที่องค์หญิงมีต่อจิ่งอ๋องเกินกว่าสามัญนัก นี่มิใช่แค่ความเป็นห่วงใยธรรมดา แต่จะเลื่อนขึ้นอีกระดับหนึ่ง คล้ายเกินขอบเขตสายใยพี่น้อง

แต่พวกนางไม่กล้าพูด

“เอาไว้จิ่งอ๋องไปแล้ว พวกเราค่อยไป” หลี่เหวินจวินกำชับเบา ๆ

“เพคะ องค์หญิง” ฉิงเอ๋อร์พยักหน้า

หลี่จุ่นและหยางจงกำลังบันเทิงใจ ฟังการเล่าเรื่องไปวิจารณ์ไป หลี่จุ่นพูดว่า “นักเล่าเรื่องท่านนี้ดูจะสู้คนที่แซ่ฟางนั่นไม่ได้”

หยางจงพยักหน้า “เมื่อครู่เสี่ยวเอ้อร์บอกว่าท่านนี้แซ่หลิ่วขอรับ ข้าน้อยไม่รู้ว่าอีกท่านเล่าเป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่จุ่นมองบ่าวเฒ่าของตัวเองแวบหนึ่ง เอ่ย “ว่าง่าย เอาไว้จบรอบนี้แล้ว พวกเรารอรอบต่อไป รอบต่อไปน่าจะเป็นนักเล่าเรื่องแซ่ฟางนั่นแหละ พ่อบ้าน ข้าจะบอกให้นะ เสียงนักเล่าเรื่องท่านนั้นค่อนข้างดี แล้วยังกะจังหวะจะโคนเรื่องได้ดีกว่าด้วย ฟังแล้วได้อรรถรส”

“เช่นนั้นข้าน้อยต้องตั้งใจดูหน่อยแล้ว” หยางจงตาเป็นประกายทันที

“หืม”

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็จับจ้อง

เมื่อครู่เขาเงยหน้าเหลือบมองไปแบบไม่ได้ตั้งใจ เห็นม่านบางฝั่งตรงข้ามถูกลมพัดขึ้น เห็นคนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวพอดี

นั่นคือดวงหน้าเพริศพริ้งในโลกา!

ในห้องส่วนตัวฝั่งตรงข้ามมีดรุณีดวงหน้าสวยสดงดงามในแดนมนุษย์รูปไข่นั่งอยู่คนหนึ่ง

หลี่จุ่นตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็เห็นดรุณีชุดสีครามที่อยู่ด้านข้าง นางผู้นั้นน่ากลัว ทำท่าเอะอะก็จะชักกระบี่สังหารคน เสียวสันหลังวาบฉับพลัน ขนลุกโดยที่ไม่หนาว

เขาส่ายหน้าอยู่ในใจ ไม่กล้าคิด

ทว่าตอนนี้เอง ผ้าม่านบางตรงหน้าถูกลมพัดกระพือขึ้นอีกแล้ว เขาเห็นดรุณีที่อยู่ห้องส่วนตัวนั้นกำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน สายตาของทั้งสองประสานกันผ่านอากาศทันที

หลี่จุ่นรู้สึกละอายที่รูปโฉมสู้ไม่ได้ ไม่มั่นใจ ใบหน้าแดงซ่าน เป็นปฏิกิริยาตอบสนองเก้อเขินราวกับกำลังถ้ำมองสาวสวยแต่ถูกอีกฝ่ายจับได้

ตอนนี้ ผ่านม่านบางบดบังทัศนะของทั้งสองอีกครั้ง หลี่จุ่นลอบโล่งอก กลับรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้น

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

“แม่นางที่ไหนหรือ” หลี่จุ่นอึ้ง

หยางจงก็ประหลาดใจเหมือนกัน

แต่พอคิดอีกที ท่านอ๋องบ้านตนงามสง่า บอกว่าเป็นชายงามอันดับหนึ่งในแผ่นดินก็ไม่เกินไป เมื่อนั้นก็พลันไม่ติดใจ

สตรีที่ชื่นชมท่านอ๋องต้องมีมากคณานับแน่ หยางจงหัวเราะคิก ๆ พูด

“ท่านอ๋อง รีบไปเร็วเถอะ อย่าให้แม่นางรอนานเลยขอรับ”

ถ้ามีคนวิ่งมาเกาะแกะท่านอ๋องบ้านตน หยางจงคนแรกเลยที่ไม่ยอม ใช่ว่าใครก็มาเกาะแกะท่านอ๋องบ้านตนได้

แต่ถ้ามีแม่นางโถมตัวเข้าอ้อมกอด หยางจงคนแรกเลยที่ยินดี เพราะถ้าท่านอ๋องยังไม่ใช้เจ้าสิ่งนั้นอีก เกรงว่าจะเสียแล้วจริง ๆ ระยะนี้เขากลัดกลุ้มกับเรื่องอุ้มท่านอ๋องน้อยมาก

หลี่จุ่นเหล่มองหยางจง กลับไม่ได้ลุกขึ้น แต่พูดเรียบว่า

“แม่นางที่ไหนวางมาดขนาดนี้ ต้องให้ข้าไปด้วยตัวเองหรือ”

เสี่ยวเอ้อร์อึ้ง มองหลี่จุ่นชัด ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “คุณชายท่านนี้ แม่นางท่านนี้ราวกับนางสวรรค์ ข้าน้อยคิดว่าหากมีบุรุษโลกนี้คู่ควรกับนาง ก็ต้องเป็นคุณชายแน่ขอรับ! ท่านคู่ควรกับแม่นางท่านนั้นที่สุด!”

หลี่จุ่นตาโตทันที พยักหน้าพึงพอใจ ลุกขึ้นแล้วพูดว่า

“ว่าง่าย นำทาง!”