องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 187

หลี่จุ่นกับหยางจงอึ้งไปสองวินาที แม่เล้ามาแจ้งพวกเขาว่ามีห้องส่วนตัวว่างพอดี

ทั้งสองคนรีบเดินไปหอเล่าเรื่อง

แม่เล้านำทางด้วยตนเอง ให้พวกเขาเข้ามาข้างหน้าผู้ฟังที่อยู่ด้านหลัง เข้าไปในห้องส่วนตัวด้วยความรวดเร็ว

“ทั้งสองท่าน หากต้องการอะไร ก็สั่งลูกน้องในนี้ได้เลย หอของเรา ของกินมีเพียงพอเสมอ” แม่เล้าเดินยิ้มบิดเอวออกไป

หากรูปร่างของนางดีกว่านี้หน่อย ไม่แน่ว่าตอนบิดอาจจะสง่างามมากมาย จะให้คนจะหยุดก็ไม่ได้ ทว่าวินาทีนี้กลับน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ กระทั่งทำให้คนอยากอาเจียน ยากจะอธิบายสั้นๆ ได้

“ท่านอ๋อง บรรยากาศที่นี่ดียิ่งนัก” หยางจงเห็นการตกแต่งในห้องส่วนตัวงดงามและประณีตเป็นอย่างยิ่ง จึงเอ่ยปากชมขึ้นมาโดยพลัน

หลี่จุ่นหัวเราะ “เจ้าก็ไม่ดูเลยว่าใครเป็นคนตกแต่งที่นี่”

หยางจงมองหลี่จุ่นที่หลงตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ทีหนึ่ง จากนั้นก็รีบเอ่ยประจบว่า “เป็นท่านอ๋อง! ท่านอ๋องมีความสามารถไม่เป็นสองรองใครจริงๆ ช่างเป็นความโชคดีของการบำเพ็ญมาเมื่อชาติที่แล้ว”

หลี่จุ่นชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง ในใจคิดว่าคำพูดนี้ของเจ้าช่างปลอมเสียจริงๆ ตอนนี้รู้จักแสร้งไปตามน้ำแล้ว? แต่ว่าหลี่จุ่นรู้ว่าหยางจงมีใจซื่อสัตย์ภักดีไร้ที่เปรียบ

“เอาละ เงียบแล้วฟังเรื่องเล่ากันเถอะ”

หลี่จุ่นเอ่ย

ให้หยางจงนั่งลงเช่นกัน สองนายบ่าวกินของว่างไปพลางดื่มชาไป รอการเล่าเรื่องรอบถัดไปเริ่มอย่างช้าๆ

ในขณะนี้เองด้านล่างก็ร้อนขึ้นมาแล้ว ผู้ฟังชุดใหม่เดินเข้ามายังห้องโถงเป็นแถวยาวเหยียด ยังไม่ทันถึงเวลา ก็เบียดกันเต็มทั้งหอเล่าเรื่องแล้ว

เสียงเจ๊ยวจ๊าวต่างๆ นานาเงียบลงไปในพริบตา

หยางจงเอ่ยขึ้นอย่างซาบซึ้ง “ท่านอ๋อง ไซอิ๋วที่ท่านเขียนนี้ช่างมีเสน่ห์ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ได้รับความชื่นชอบอย่างล้นหลาม”

มุมปากของหลี่จุ่นกระตุกรอยยิ้ม

ห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่ง

หลี่เหวินจวินยังไม่ไป ยังคงอยู่ในห้องส่วนตัว

“องค์หญิงเพคะ เมื่อครูนั่นเหมือนจะเป็นท่านจิ่งอ๋องเลยเพคะ!” ฉิงเอ๋อร์เห็นหลี่จุ่นและหยางจงเดินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง จึงรีบเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง

หลี่เหวินจวินพยักหน้าหงึกๆ และรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แม้แต่น้องหกก็ยังติดงอมแงม?

พลันถามขึ้นว่า “ฉิงเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้เจ้ารายงานว่า พบเซียวเจี้ยนกับน้องห้าลอบพบกันในคืนนั้นที่ร้านเต้าหู้ จิ่งอ๋องเองก็ปรากฏตัวในร้านเต้าหู้ด้วย?”

ท่านจิ่งอ๋องเห็นก็เห็นไปสิ เขาคงไม่มีทางรู้เรื่องซับซ้อนเหล่านี้ในราชสำนักกระมัง...แล้วที่เขานั่งจนถึงดึกดื่นถึงจะไปนอน นี่มันปกติจะตายไป หากเป็นแค่การนอนไม่หลับล่ะ

พวกนางเองก็มีช่วงที่นอนไม่หลับเช่นกัน

ทว่ารับรู้ได้ถึงทีท่าเดือดเป็นฟืนเป็นไฟของหลี่เหวินจวินในวินาทีนี้ พวกนางไม่กล้าโต้แย้ง ทำได้เพียงพร่ำบ่นในใจ

“บัดซบจริงๆ!”

สีหน้าของหลี่เหวินจวินปั้นยาก ราวกับวินาทีนี้สูญเสียสติไปเล็กน้อย นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“พวกเจ้าประเมินน้องหกต่ำเกินไปแล้ว ด้วยสติปัญญาของน้องหก หากเขารู้ว่าเซียวเจี้ยนที่เดิมอยู่ฝ่ายเดียวกับข้า กลับไปลอบนัดพบกับองค์ชายห้า ซึ่งองค์ชายห้าเป็นคนขององค์รัชทายาท เช่นนั้นเขาก็คงคิดได้ว่าข้ากับองค์รัชทายาทเองก็อาจจะลอบเข้าพวกกันแล้ว! กอปรกับข้าเป็นพี่น้องร่วมมารดาเดียวกับองค์รัชทายาท เขาอาจจะสงสัยหนักเข้าไปใหญ่ว่าข้ากับองค์รัชทายาทแอบร่วมมือกัน!”

อะไรนะ?!

พวกฉิงเอ๋อร์สีหน้ายิ่งเปลี่ยนหนักเข้าไปใหญ่ พร้อมทั้งตกตะลึงจนพูดไม่ออกอยู่เล็กน้อย

น้ำเสียงของหลี่เหวินจวินสั่นเครือเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “องค์รัชทายาทกับน้องหกมีปมกันอยู่ ตอนนี้น้องหกกำลังหวาดระแวงองค์รัชทายาท ตอนนี้เกรงว่ากับข้าก็คง...เขาอาจจะคิดว่าข้า ข้าหักหลังเขาแล้ว!”

ฉิงเอ๋อร์กัดฟัน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง “องค์หญิงเพคะ ไม่แน่ว่า เรื่องอาจจะยังมีทางออก...ท่านจิ่งอ๋องเองอาจจะไม่ได้คิดเช่นนี้ก็ได้นะเพคะ”